Summer's almost gone

Σχεδόν. Σαν σχολική χρονιά σήμερα.
Το χώμα μυρίζει βροχή. Λίγη μουντάδα και δροσιά. Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Ίσως έπρεπε επιτέλους να διακοπεί η ατέρμονη ηλιοφάνεια. Κάπως να μαζευτούμε – από που; Το μόνο που θέλω να μαζεύω είναι βλέμματα, χαμόγελα, χάδια, αγκαλιές, αγάπη. Να μαζευτώ, ποτέ δεν ήθελα και ποτέ δεν τα κατάφερα.
28 Μαϊου άρχισε το καλοκαίρι, στη συναυλία των Madrugada. Με πολλά τσιγάρα, love’s for idiots, so leave me alone on my liberties. Μετά περπάτημα και το μυαλό πυρπολημένο.
Σχολική χρονιά, πριν 3 χρόνια, όταν αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό.
Τι είναι η σχολική χρονιά; Αφού ποτέ δεν μαθαίνω...ή μήπως μαθαίνω και απλά δεν αφήνω τον διπλανό μου να αντιγράψει; Ίσως λίγο απ’ όλα...
Το φθινόπωρο, πάντα γεμάτο ήχους, σινεμά, ρακόμελα (κάνουν καλό στο βήχα, ωραία δικαιολογία πάντα), βόλτες χωρίς προορισμό. Σχολική χρονιά διαρκείας, πάντα να κάνω κοπάνα απ’ όπου κι αν νόμιζα ότι πηγαίνω, μ’ ένα εισιτήριο στην τσέπη, αθλητικά παπούτσια. Θα μπορούσε να έχει σημασία – νοσταλγώ το Au Revoir και τα παροξυσμικά βράδια εκεί, καμιά φορά σκέφτομαι κι εσένα απέναντί μου – αλλά τώρα φαίνονται φαντάσματα όλα αυτά, φωτογραφίες καμμένες από το φως του Ιουλίου.
Πάνω στο δέρμα μου ακόμα επιβιώνει το αλάτι, η άμμος, η μυρωδιά του αντηλιακού, το τυρκουάζ της θάλασσας που μας αγκάλιασε.
Μέσα στα μάτια μου τρύπωσε όλο το φως των διακοπών, τα πεύκα, οι αγκαλιές, η αγάπη, η μουσική, εσύ να μου χαμογελάς, να ξενυχτάς μαζί μου, απλώς να υπάρχεις. Τρύπωσε η βεράντα μας, οι σκοτεινοί δρόμοι, ο σταθμός με τα παράσιτα στην ερημιά, εσύ να με κοιτάς και να αστράφτεις, εγώ να σε κοιτάω και να μη φοβάμαι ξαφνικά τίποτα. Παντού υπάρχει ένας μύθος. Αφού έμεινε μια αφήγηση...
Σχολικό σύνδρομο μηδέν. Δεν με νοιάζει πια αν είμαι αδιάβαστη.
Αλλά ξορκίζεται με ξώπλατο ο Σεπτέμβρης;