That joke isn't funny anymore

Όλα εδώ αλλιώς.
Το βάδισμα, η φωνή, ο ήλιος, ο χώρος, εγώ.
Σαν τα βιβλία που ανοίγεις και πετάγονται οι ζωγραφιές για τα μικρά παιδιά.
Κάτι τριγύρω, απροσδιόριστο, κάτι που λέγεται πιθανότητα, δυνατότητα, κάτι που κοντεύω να ξεχάσω πως είναι. Έρχομαι εδώ και το θυμάμαι ξανά.
Μ' αγκαλιάζεις και νιώθω ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Απλά έτσι δείχνουν.
Δοκιμάζομαι. Εδώ και πολύ καιρό.
Δεν σκέφτομαι. Η σκέψη είναι σε μένα. Μου ήρθε κατακέφαλα στις 2 μέρες που γέμισα γνώση και κατάλαβα πως είναι να σκέφτεσαι το γεγονός ότι η σκέψη έρχεται σε σένα και δεν πας εσύ σε αυτήν.
Κάτι συμβαίνει εδώ. Πίσω μου, γκρίνια, δεν μου αρέσει αυτό στο οποίο εξελίσσομαι, παλεύω χρόνια με το νιτσεϊκό Πως να γίνει κανείς αυτό που είναι, θέλω να γίνω αυτό που είμαι μέσα μου - αυτό που είμαστε είναι βέβαια η δυνατότητα, όπως κι αυτό που αγαπάμε στον άλλον είναι η δυνατότητά του να γίνει κάτι όμορφο, εξιδανικεύουμε διαρκώς μια potentialite αυτού που είναι ο άλλος, αυτού που είμαστε εμείς, που γινόμαστε δίπλα του.
Στο τρένο, το τεύχος του Q με το αφιέρωμα για τη σκηνή του Μάντσεστερ, βλέπω ξανά τον Μοζ νέο, αυθάδη, αυτιστικό, φιλάρεσκο και υπέροχο να διατυμπανίζει την ανωτερότητά του. Στο κανονικό τεύχος του Q, μια κοντινή του φωτογραφία από τη Ρώμη, ο Μοζ ετών 46, με ρυτίδες γύρω από τα μάτια και explosive kegs between his legs.
Στο δρόμο, μια αίσθηση οικείου με βομβαρδισμό ιδεών και επιθυμιών (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), που δεν ρωτούν αλλά απλώς υπάρχουν.
Ναι, είναι η στιγμή, είναι αργά το βράδι και στο βάθος παίζει 16 Horsepower. Στο dvd από την τελευταία τους συναυλία, βλέπω τον David Eugene Edwards να συνομιλεί με τον Θεό ανάμεσα στα τραγούδια, να έχουν γυρίσει τα μάτια του, να είναι σε έκσταση όταν λέει when will I hurt for Heaven's sake, when will I suffer for the sake of Heaven.
Είναι η στιγμή, και σ'αυτή τη στιγμή, τη στιγμή του Κίρκεγκωρ που όλοι φοβόμαστε (είτε παντρευτείς είτε όχι, θα το μετανιώσεις), τη στιγμή που ό,τι κι αν βρίσκεται δίπλα σ'αυτα τα διαζευκτικά, οι πιθανότητες να το μετανιώσουμε είναι ίδιες, είμαστε μόνοι. Μόνοι με τη στιγμή.
Κι αυτό δεν είναι κακό.

It's too close to home

And it's too near the bone

It's too close to home

And it's too near the bone

More than you'll ever know ...