Έπαιξες κι έχασες

Είδα και την ταινία του Γούντι Άλεν.
Τόσοι διθύραμβοι...είχα περιέργεια.

Αν δεν ήταν δική του η ταινία, θα λέγαμε ότι είναι μια καλή πρώτη ταινία ενός νέου δημιουργού.
Είναι, όμως, δική του. Μια ταινία χωρίς τις συνήθεις νευρώσεις, τις συνήθεις ατάκες (με εξαίρεση κανά δυό), χωρίς τη Νέα Υόρκη.
Το Λονδίνο υπέροχο, φυσικά. Προσεκτικά επιλεγμένα χρώματα, η όπερα που ακούγεται στο βάθος δίνει μια θεατρικότητα, κάτι τελεσίδικο στα όσα συμβαίνουν.
Ο Rhys-Mayers, με το ψυχρό βλέμμα, του αποφασισμένου αριβίστα, που τελικά πιάνεται στη δική του παγίδα και πανικοβάλλεται. Πιασμένος σε αυτό που έλεγε ο Κίρκεγκωρ είτε παντρευτείς, είτε όχι, θα το μετανιώσεις, γιατί συνήθισε τις ανέσεις, όπως εξομολογείται στον φίλο του. Δεν μπορεί να θυσιάσει τη ζωή για χάρη της οποίας θυσίασε τόσα πολλά. Τελικά, βέβαια, θυσιάζει τη δική του.
Η Γιόχανσον, για άλλη μια φορά, επίπεδη. (Σόρι, αλλά δεν είμαι φαν της. Τη βρίσκω ανέκφραστη, ψυχρή και υπερτιμημένη). Η Νόλα, όμως, ο χαρακτήρας της, είναι αυτή που πυροδοτεί το δράμα. Αυτά που αντιπροσωπεύει.
Καλό το twist, δε λέω. Έξυπνο. Αλλά ως εκεί...
Κυνικός ο τζαζίστας. Πολύ κυνικός. Δεν υπάρχει, όμως, έγκλημα χωρίς τιμωρία. Ακόμα κι αν τιμωρία δεν είναι η φυλακή είναι μόνο μια ζωή γεμάτη Ερινύες. Φαντάσματα που έρχονται στην κουζίνα σου. Αν και αμφιβάλλω αν θα πήγαιναν ξανά στην κουζίνα του Κρις.
Ίσως τελικά είναι καλύτερο να είσαι τυχερός παρά σπουδαίος (;)