Work for idle hands to do

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, έφυγα. Το σχεδίαζα, το φανταζόμουν - μάλλον, πρώτα το φανταζόμουν. Μετά το ήθελα. Το έβλεπα ως απαραίτητο. Ως μια απομάκρυνση που πάντα χρειάζομαι από κάποια πράγματα, ακόμα και από τους ανθρώπους που αγαπώ. Χωρίς αυτό να αλλάζει τίποτα. Αυτοί που αγαπάμε είναι πάντα μαζί μας.
Ένα βήμα πίσω, τέσσερις ώρες προς τα εδώ, που λέει και η Λένα. Ύστερα από αναβολές, συζητήσεις, τρεχάματα, πήρα ό,τι είχα (και κυρίως, δεν είχα) και έφυγα. Το βράδι πριν φύγω, μου ψιθύρισαν στ’ αυτί σ’αγαπώ πολύ και αυτό πήρα μαζί μου, γούρι.
Δεν ήρθα με σκοπό. Ο σκοπός μου λείπει. Δεν τα πάω καλά με τα σκόπιμα και τα άσκοπα. Οι αιτιολογήσεις μου είναι αδύναμες σε λογική βάση – απλώς, αν αισθάνομαι την ανάγκη για κάτι, πρέπει να το κάνω.


Το Λονδίνο βουϊζει από τον κόσμο. Τρεις εκθέσεις σε μια μέρα. The Three Emperors και Edward Munch στη Royal Academy of Arts, Rubens στη National Gallery. Η έκθεση των τριών αυτοκρατόρων της Κίνας ήταν κάτι τόσο εντυπωσιακό που πρέπει να το δει κανείς από κοντά για να καταλάβει. Τόση λεπτομέρεια που καταλήγει τελικά άσκηση χαρακτήρα – και ίσως ήταν αυτό. Μια έκθεση γεμάτη punctum – που τρυπώνουν διαρκώς στο studium: ο καβαλάρης με το τόξο, τα τέλεια μακριά δάχτυλά του, τα άνθη της ροδακινιάς, το σχέδιο στη ρόμπα του μικρού παιδιού που υποδέχεται τον αυτοκράτορα, η πινελιά στον πάπυρο – η άκρη της φαίνεται στον αέρα σχεδόν - το πινέλο της καλλιγραφίας, νιώθεις το χέρι που το κρατά. Πολλά από όσα έλεγε ο Barthes στην Επικράτεια των Σημείων (αν και μιλούσε για την Ιαπωνία), μπορεί να διαπιστώσει κανείς εδώ, στις βελονιές πάνω στις μεταξωτές αυτοκρατορικές ρόμπες. Αφοσίωση, υπομονή, ομορφιά.
Ο Munch, πέραν της γνωστής Κραυγής του, μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό - με τον φίλο του τον Strindberg είχαν αναλάβει αντίστοιχα την εικονογράφηση και τα κείμενα του περιοδικού Quickborn. Προσχέδιο του εξωφύλλου υπάρχει στην έκθεση, όπως και πολλές αυτοπροσωπογραφίες του Munch – εντύπωση μου έκαναν τα μάτια του, σχεδόν ανύπαρκτα ή σβησμένα στους περισσότερους πίνακές του. Ενώ στις φωτογραφίες του που σώζονται, τα μάτια του είναι υπέροχα.
Από εκεί, τα βήματα σε βγάζουν στον Rubens. Στο μεγαλείο του σώματος, στις λεπτομέρειες των μυών, στην έκρηξη των χρωμάτων.
Κοινό στοιχείο και των τριών εκθέσεων (πέραν του ότι είναι πολύ καλές): ο κόσμος. Πλήθος κόσμου παντού, που με ενδιαφέρον βλέπει, αναζητεί, μαθαίνει από μια καλή έκθεση.

Το βράδι η ομίχλη δημιουργεί σκηνικά Προφητείας, Εξορκιστή, άντε Χίτσκοκ για όσους τρομάζουν εύκολα. Δεν βλέπεις μπροστά σου. Η ανάσα αχνίζει και αισθάνεσαι το αίμα να τρέχει στις φλέβες σου.
Κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμάς ακόμα περισσότερο το κονιάκ.