Plus d' hiver

Έπιασε κρύο, καιρός για δύο (ή για τρίο, ό,τι βολεύει τον καθένα), άντε και για κανένα κονιακάκι στο Galaxy ή το AuRevoir, παρέα με τις φθαρμένες πολυθρόνες και τις γνωστές φυσιογνωμίες.
Πολύ δουλειά αυτές τις μέρες – ο Ντελέζ δεν με δυσκολεύει (ή απλώς τον έχω καταλάβει πολύ λάθος), πάνω που τελειώνω τη μία δουλειά μου έρχεται η άλλη, τα Σερμπέτια έχουν ένα καταπληκτικό τυλιχτό γλυκό με σοκολάτα, ο διπλός καπουτσίνο λέγεται χαϊδευτικά κουβάς ή «το γνωστό» αν σε ξέρουν. Θέλω να πάω στην Αγγλία, μου έχει λείψει ο αδερφός μου (αν το διαβάσεις αυτό, μην το πάρεις πάνω σου), μούρχονται φλασιές από τον καθεδρικό πρωί στις 8 στον δρόμο για το τρένο, η ομίχλη στις πρασινάδες και τις σκεπές. Μιας και ήταν η επέτειος του Όχι, προσπαθήσαμε με την Τζάκι να ασκηθούμε στην τέχνη του όχι, λέγοντας ναι σε κάμποσες κανάτες ρακόμελα και σε πολύ γέλιο ακούγοντας ιστορίες για σπασμένους νιπτήρες και την αναζήτηση του τέλειου ακορντεόν. Το Σάββατο είδα το video clip της Bjork Triumph of a Heart και για άλλη μια φορά σιγουρεύτηκα ότι αν δεν έκανε αυτή τη δουλειά, θα την είχαν κλείσει σε κάποιο ευαγές ίδρυμα. Με το ροζ φόρεμα, τις χρυσές μπότες, τον γκόμενο-γάτο που γιγαντώνεται σε άνθρωπος και τις μουσικές από σώματα, στόματα, την κουτουλιά στην κάμερα και το παιχνιδιάρικο βλέμμα της. Προσωπικό αγαπημένο παραμένει το Cocoon και το Pagan Poetry και το Army of me. Μετά από δύο μπουκάλια κρασί γύρισα σπίτι με μια στοίβα σιντί να ασκήσω την ακοή μου στην Colleen και τους Neotropic. Προσπάθησα να μην ακούσω υπερβολικά Anthony and the Johnsons, αν τον ακούσεις δεν μπορείς να τον ξεχάσεις για μέρες – προσπάθησα να τον φανταστώ παιδί στο σχολείο αλλά δεν τα κατάφερα.
Χτες είδα και την Ώρα του Λύκου του Μπέργκμαν. Ο Λυντς έχει διαβάσει τον Μπέργκμαν του, που λένε. Καθηλωτική ταινία, αν μη τι άλλο, ο Φον Σίντοφ τέρας, η σκηνή με το κουκλοθέατρο αριστούργημα. Πολλά επίπεδα, χωρίς να τα μπλέκει. Αξίζει.

Και μέσα σ’ όλα, το ΕΣΡ θέλει λέει να κλείσει τον BEST γιατί ο Ψαριανός τους έθιξε την αισθητική, το επίπεδο, το λεξιλόγιο, τη μάνα τους, τον παπά της ενορίας τους. Καλά λένε ότι η βλακεία είναι αήττητη...πόση ακόμα υποκρισία, ανοησία θα κυκλοφορεί γύρω μας;

Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξαμε,
γι’ άλλα δέκα χρόνια, άιντε καθαρίσαμε