Γερασμένο Αγόρι

Άστυ. Γνωστό και ως τάφος του Ινδού.
Σάββατο βράδι. Σου έχω πει πόσες μέρες ότι θέλω να δω αυτή την ταινία.
Μου κάνεις το χατήρι.
Η ταινία αρχίζει. Η αίθουσα είναι γεμάτη.
Βουλιάζω στην καρέκλα μου. Τα μυρμήγκια στο δέρμα του Oh Dae-Su σαν να βγαίνουν από την οθόνη, σαν να τρέχουν προς το δέρμα μου, τα μάτια μου. Ακινητοποιούμαι από τον βομβαρδισμό των εικόνων. Την αψεγάδιαστη, όμως τρωτή, αισθητική. Την αγωνία της ερώτησης του ήρωα: γιατί; ποιός; Ο χρόνος δεν υπάρχει. Χρόνια κλεισμένος. Σιγά σιγά το νήμα ξετυλίγεται. Σε βρομερούς διαδρόμους, σε μια πόλη χωρίς όνομα.
Μένω ακινητοποιημένη. Γυρνάω να σε κοιτάξω. Το πιστεύεις αυτό που βλέπεις; από που ξεφύτρωσε;
Και η μουσική, σαν να μαντεύει, σαν να ξεχύνεται από τα μάτια των πρωταγωνιστών. Σαν να προϋπάρχει.
Μετά, κονιάκ στο Galaxy. Και κουβέντες για το τι ήταν αυτό που είδαμε. Αδυναμία επιθέτων.
Αναζήτησα παντού τη μουσική την επόμενη μέρα. Μόνο παραγγελία από Κορέα. Δεν παίζει.
Τώρα, επιτέλους, την είδα στο δισκοπωλείο. Πόσες φορές δεν ρώταγα, μάταια. Μετά εγκατέλειψα. Σήμερα στάθηκα τυχερή.
Μαζί με το 2046, η πιο πλήρης μουσική για ταινία. Οι εικόνες ξανάρχονται. Ο δαίδαλος, το κυνήγι, το παρελθόν, η επιθυμία, ο φόβος, το τέλος, μια κάθαρση χωρίς λύτρωση...
Το θυμάσαι;