Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

The Ideal Crash

Twenty-nine pearls in your kiss,
a singing smile,
coffee smell and lilac skin,
your flame in me.
Twenty-nine pearls in your kiss,
a singing smile,
coffee smell and lilac skin,
your flame in me.
I'm only here for this moment.

I know everybody here wants you.
I know everybody here thinks he needs you.
I'll be waiting right here just to show you
How our love will blow it all away.

Such a thing of wonder in this crowd,
I'm a stranger in this town, you're free with me.
And our eyes locked in downcast love,
I sit here proud,
Even now you're undressed in your dreams with me.

I'm only here for this moment.
I know everybody here wants you.
I know everybody here thinks he needs you.
I'll be waiting right here just to show you
How our love will blow it all away.

I know the tears we cried have dried on yesterday
The sea of fools has parted for us
there's nothing in our way, my love
Don't you see, don't you see?

You're just the torch to put the flame
to all our guilt and shame,
And I'll rise like an ember in your name.

I know, I know,I know everybody here wants you.
I know everybody here thinks he needs you.
I'll be waiting right here just to show you
Let me show that love can rise, rise just like embers.

Love can taste like the wine of the ages, babe.
And I know they all look so good from a distance,
But I tell you I'm the one.

I know everybody here thinks he needs you, thinks he needs you
And I'll be waiting right here just to show you.

Disclaimer: Το παρόν κείμενο είναι βαθιά αυτιστικό. Το ξέρει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό.
Άγγελος.
Κλείνεις τα μάτια και νομίζεις ότι τραγουδάνε τα χερουβείμ (αν πιστεύεις στα χερουβείμ. Αν όχι, απλώς είναι εξωπραγματικός).
Τυχαία πριν .....(πολλά) χρόνια, πήρα το Grace. Είχα ήδη ακούσει τον μπαμπά του. Είχα πάθει πλάκα με το Sweet Surrender. Με όλο το Greetings from L.A.
Αλλά αυτός πια....Έκλαιγα. Στην αρχή γιατί δεν πίστευα ότι υπάρχει τέτοια φωνή. Μετά γιατί είχε πεθάνει.
Ο πρώτος άνθρωπος που τον ήξερε όταν τον ανέφερα ήταν η φίλη μου από τη Νορβηγία.
Ένιωσα τυχερή που τον ανακάλυψα μόνη μου, ψάχνοντας στο δισκοπωλείο.
Ξενύχτησα διαβάζοντας τη βιογραφία τη δική του και του πατέρα του από τον David Browne.
Βρήκα ακυκλοφόρητα live του (μάλλον, τα βρήκανε για μένα). Να τραγουδάει από το τηλέφωνο σε μια συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό.
Να επενδύει στιγμές, βράδια, επιθυμίες, αρνήσεις, χωρισμούς, συνειδητοποιήσεις. Να ομορφαίνει.
Σύμφωνοι, ίσως το Amazing Grace να ήταν κάπως αγιογραφία (ο νεκρός δεδικαίωται). Αλλά ποιός τον άκουσε να λέει το Lover you should have come over και δεν αναρρίγησε;
Είχε απίστευτο ταλέντο. Και πάθος.
Και ήταν έκθετος στη ροή του δρόμου.

10 Comments:

Blogger bloody sunday said...

Εντάξει... τι να πω... θα προσπαθήσω να πω κάτι στο μπλογκ μου αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω (ποτέ δεν ξέρεις όμως!)

Αλήθεια Μαρκησία, είχα μαζί μου έναν ειδήμονα στην ιστορία του Buckley αλλά ούτε αυτός, ούτε εγώ βγάλαμε συμπέρασμα για το λόγο που στην ταινία δεν γίνεται ούτε μία (1) αναφορά στον πατέρα του, ούτε από την ίδια τη μητέρα του.

Επίσης, οι περιγραφές του μαυροφορεμένου "Fotis" με την κιθάρα για τον πνιγμό του, του φάνηκαν ύποπτες και ξύπνησαν μέσα του το Σέρλοκ Χολμς. Εδώ που τα λέμε, ήταν όντως περίεργες. Αλλά δεν ξεδιαλύναμε τίποτα ούτε στο κοντινό Galaxy μεταξύ ουισκίων.

1:25 μ.μ., Σεπτεμβρίου 21, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Υποθέτω ότι αναφορά στον πατέρα του δεν έγινε για τον λόγο ότι δεν είχε καμία σχέση μαζί του. Οι γονείς του μικροπαντρεύτηκαν (κάπου στα 16) και το παιδί το μεγάλωσε αποκλειστικά η μητέρα του. Η μητέρα του δεν είχε σχετικά μαζί του΄. Ο Τιμ δεν ήθελε πολλά πολλά. Από όταν γνωριστήκανε και μετά, άρχισε και ο Τζεφ να λέει τραγούδια του πατέρα του. Άργησε να τον γνωρίσει και ξέροντας το βάρος του ονόματος Buckley, χρησιμοποιούσε το επίθετο της μητέρας του για αρκετά χρόνια μέχρι να αποφασίσει να πάρει του πατέρα του.
Φαντάζομαι ότι ήθελαν να δώσουν έμφαση στην προσωπική του πορεία και όχι στην ύπαρξή του ως γιο του Τιμ και άρα, πιθανό συνεχιστή του έργου του (just a thought).
Ο Fotis ήταν όντως περίεργη φυσιογνωμία. Μου έκανε εντύπωση επίσης ότι δεν αναφέρθηκε επίσης καθόλου η εκδοχή της αυτοκτονίας - κάποια στιγμή κυκλοφόρησε ένα τέτοιο σενάριο και ο Browne το αφήνει να υπονοηθεί στο βιβλίο του.
Ενδιαφέρον θα είχε κι ένα ντοκιμαντέρ για τον Elliott Smith...;-)

2:19 μ.μ., Σεπτεμβρίου 21, 2005  
Blogger Hector Drone said...

To τρομερό με τον Jeff Buckley –και το οποίο ο παρουσιαστής της ταινίας δεν έθιξε καθόλου, χεχεχε- είναι το πάθος του με τη μουσική. Επειδή έχει τύχει να γνωρίσω πολλούς μουσικούς μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι ελάχιστοι έχουν αληθινό πάθος με τη μουσική ως Τέχνη. Συνήθως, ακόμα κι αν είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, υποδειγματικοί επαγγελματίες ή συγκλονιστικά ταλαντούχοι… ΠΑΘΟΣ με τη μουσική δεν έχουν.
Αυτός είχε. Γι αυτό έπαιζε σε κάθε ευκαιρία live. Και άκουγε κιόλας. Συνέχεια…
Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι η ικανότητά του να παίρνει τραγούδια άλλων και να τα οικειοποιείται σε βαθμό που ξεχνούσες ότι δεν τα είχε γράψει εκείνος. Είτε διασκεύαζε Leonard Cohen [νομίζω το «Hallelujah», που ακούστηκε και στο rockumentary είναι μία από τις καλύτερες διασκευές στην ιστορία] είτε Nina Simone είτε Edith Piaf είτε Van Morrison είτε… Genesis, τα τραγούδια γίνονταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Και είναι απίστευτο ότι κάθε φορά που τα έλεγε πρόσθετε κάτι καινούριο – και καλύτερο…
Δε θεωρώ πως υπήρξε σπουδαίος συνθέτης. Ναι, έγραφε ωραία τραγούδια, αλλά τίποτα το κοσμογονικό [εξαιρείται το μεγαλειώδες “Dream Brother”] – αυτό αποδεικνύει και το μεταθανάτιο άλμπουμ που υποτίθεται ότι θα έβγαινε κανονικά με τελείως διαφορετική παραγωγή. Και ναι, ο Tom Verlaine Andy Wallace δεν είναι, αλλά οι συνθέσεις δεν είναι ούτως ή άλλως ιδιαίτερα δυνατές. Ήταν όμως τόσο σπάνιος ερμηνευτής που, καθόλου τυχαία, οι καλύτεροι των καλυτέρων ήθελαν να συνεργάζονται μαζί του. Θεωρώ ότι ο κιθαρίστας Gary Lucas με τον οποίο έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, ο ασύλληπτος ντράμερ Matt Johnson που στο «Grace» θεωρώ ότι έπαιξε τελείως απόκοσμα και, κυρίως, ο κορυφαίος παραγωγός Andy Wallace [με διαφορά ο πιο ικανός εν ενεργεία παραγωγός στον κόσμο] συνέβαλαν καταλυτικά στη διαμόρφωση του Buckley-ικού ήχου…
Όσον αφορά το θέμα του πατέρα του, εκτός του ότι ο γιος είχε, εκτιμώ, καλύτερη φωνή [αν και οι εποχές και οι τεχνικές ηχογράφησης έχουν αλλάξει, όπως και οι ερμηνευτικές απαιτήσεις, οπότε ίσως είναι λίγο άδικο και ανούσιο να συγκρίνουμε], νομίζω σε κάποια στιγμή λέει «θα σπεύσουν όλοι να πουν ότι “α, ο γιος του…”…». Eπίσης, η ερώτηση του δημοσιογράφου από το επίσημο electronic press kit για το promo του άλμπουμ το 1994 “πώς αισθάνεσαι με όλη αυτή την προσοχή;” απομονώθηκε μεν στο Amazing Grace αλλά αναφερόταν [και] στον πατέρα του [η δε απάντησή του “η muisic biz είναι γι αυτούς που θα σκότωναν”… μαρτυρά και την αντίληψη και την ευαισθησία του]. Το θέμα είναι, φαντάζομαι, πως όταν μεγαλώνεις χωρίς πατέρα, όχι μόνο επειδή αυτός πέθανε νωρίς, αλλά κι επειδή εκείνος είχε επιλέξει να μην ασχοληθεί μαζί σου, και τον ξανασυναντάς μπροστά σου μόνον όταν κάνεις αυτό που αγαπάς [τραγούδι] και όλοι λένε «το μήλο κάτω από τη μηλιά» μάλλον δεν πρέπει να νιώθεις κάτι παραπάνω πέρα από την ενστικτώδη αγάπη που σου υπαγορεύεται βιολογικά…
Πραγματικά… ποιος ξέρει τι θα έκανε σήμερα. Θα είχε εκφυλιστεί; Θα έβγαζε δίσκο με τον Nigel Godrich; Θα πήγαινε στο Πακιστάν να ηχογραφήσει suffi; Θα περιόδευε με τους Jazz Passengers; Θα έκανε ντουέτο με τον Chris Cornell; Κρίμα…
Από την άλλη, κατάφερε σε ελάχιστα χρόνια καριέρας να αγγίξει τόσους πολλούς… και επειδή αυτό δεν προβλέπεται να σταματήσει… με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Jeff Buckley μπορεί να κοιμάται με τους αγγέλους φορώντας το πιο γλυκό του χαμόγελο. Έκανε αυτό που ήθελε, όπως το ήθελε. Από το τρίπτυχο «αυτό-όπως-όσο»… two out of three ain’t bad…
and that was a bulletproof comment :-)

2:41 μ.μ., Σεπτεμβρίου 22, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

@hector drone: The Way young lovers do του Van Morrison στο Live at Sin-E (δεύτερο cd). Τουλάχιστον ανατριχιαστικό...
Όπως και τα I am calling you, If you see her say hello, Be your husband, με αποκορύφωμα το τραγούδι του Nusrat Fateh Ali Khan που δίνει πραγματικό ρεσιτάλ...
Ο παρουσιαστής ήταν λίγο βιαστικός εκείνο το βράδι, ίσως γι'αυτό ξέχασε να αναφέρει αυτά που λες...;-)

6:33 μ.μ., Σεπτεμβρίου 22, 2005  
Blogger Hector Drone said...

O παρουσιαστής ήταν ΠΟΛΥ βιαστικός εκείνο το βράδυ, αλλά ευτυχώς δεν μας ζάλισε πολύ. Πιστεύω πως όταν έχεις ήδη περιμένει μία ώρα, είναι περασμένα μεσάνυχτα και έχεις ήδη αρχίσει να σκέφτεσαι αν τελικά έπρεπε να είχες μείνει σπίτι ή όπου αλλού βρισκόσουν, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ένας τύπος που δεν ξέρεις να σου εξηγεί γιατί αυτό που θα δεις έχει ενδιαφέρον… Ρε μεγάλε, το ξέρουμε, είναι Τρίτη 12.15 το βράδυ, λες να μην μας ενδιαφέρει;
Πέραν τούτου κι εγώ ξέχασα στο χθεσινό μου comment να προσθέσω ότι, όπως όλοι οι πραγματικά χαρισματικοί καλλιτέχνες, ήταν προφανές ότι ο Jeff Buckley είχε φοβερά προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής. He couldn’t fit in… Το λάθος, βέβαια, σε αυτή ην περίπτωση δεν είναι αποκλειστικά τις κοινωνίες, αφού οι άνθρωποι αυτοί [καλλιτέχνες] συνήθως είναι ελαφρώς δυσλειτουργικοί και νιώθουν άβολα εκτός σκηνής, όσο cool και in control κι αν δείχνουν στο σανίδι. Γι αυτό συνήθως το αλκοόλ και διάφορες τοξικές ουσίες είναι περιζήτητα σε αυτούς τους κύκλους [μουδιάζουν τις αισθήσεις και αποβάλλουν την καχυποψία] και όχι μόνον επειδή το υπαγορεύουν τα καθιερωμένα κλισέ του rock’n’roll lifestyle.
Από την άλλη… δεν είναι κάπως pathetic να σκεφτόμαστε ότι ακόμα και μία τόσο ιδιαίτερη φωνή μπορεί να μην μας είχε απασχολήσει αν το αντίστοιχο πρόσωπο δεν ήταν επίσης όμορφο [αυτό για να γίνει και η σύνδεση με παλαιότερα posts σου όπου είχαμε θίξει τη σημασία της εξωτερικής εμφάνισης κτλ.];
And that was a bulletproof comment in disguise

10:30 π.μ., Σεπτεμβρίου 23, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

@hector drone: Τώρα αν σου πω ότι ήμουν σίγουρη πως θα έκανες μια τέτοια ερώτηση/ σχόλιο, θα με πιστέψεις ;-)

10:56 π.μ., Σεπτεμβρίου 23, 2005  
Blogger bloody sunday said...

Ήταν σαν ένα αστέρι που πέφτει. Έλαμψε τόσο λαμπρά και για τόσο λίγο πριν χαθεί...

Πάντως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν άκουσα το όνομα του πατέρα του ούτε μία φορά στην ταινία. Τέτοια λογοκρισία θα πρέπει να επιβλήθηκε μετά θάνατον από την μητέρα του, η οποία μάλλον αντιλαμβανόταν ότι ο γιος δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του.

Και διαφωνώ με τον κύριο Έκτορα διότι έχω γνωρίσει αρκετούς μουσικούς που έχουν γνήσιο πάθος γι'αυτό που κάνουν. Και ως μουσικός και ο ίδιος, να σου πω επίσης ότι πολλοί από μας νιώθουν άβολα περισσότερο επί της σκηνής και λιγότερο εκτός. Να σου πω επίσης λόγω πείρας ότι όταν συμβαίνουν και τα δυο... ε, καλύτερα να μη σας τύχει ποτέ!!

12:51 μ.μ., Σεπτεμβρίου 23, 2005  
Blogger Rainman said...

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ πιστεύω ότι μια χαρά τα είπε ο παρουσιαστής εκείνο το βράδυ. Hector, τι εννοείς όταν λες ότι δεν έθιξε το πάθος του για τη μουσική? Νομίζω ότι η φράση "ο Jeff Buckley έκανε έρωτα με την μουσική" συνοψίζει τα πάντα με τον πιο εύστοχο τρόπο.

Α, και τώρα που το θυμήθηκα, εκείνους τους στίχους του Πούσκιν δεν θυμάμαι να τους άκουσα στην ταινία... Τους έφαγαν στο μοντάζ?

:-)

4:58 π.μ., Σεπτεμβρίου 25, 2005  
Blogger Hector Drone said...

Bloody Sunday - Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις πάθος ως μουσικός – ούτε αυτοί που γνωρίζεις επίσης… Αναφέρομαι στους επαγγελματίες, σε αυτούς που είτε έχουν ξεχάσει γιατί ξεκίνησαν ό,τι ξεκίνησαν είτε ξεκίνησαν εξ αρχής από λάθος αφετηρία. Και προς Θεού, μη φανταστείτε ότι παίρνει η μπάλα όλους τους επαγγελματίες μουσικούς – αντίθετα, χαίρομαι αφάνταστα όταν το ταλέντο επιβραβεύεται και επαγγελματικά/οικονομικά. Απλώς υπάρχουν αρκετοί που αντιμετωπίζουν τη ρουτίνα νέος δίσκος-περιοδεία με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου που βγαίνει σε ό,τι κι αν κάνουν: φωτογραφήσεις, συνεντεύξεις, ηχογραφήσεις, συναυλίες, τα πάντα…
To stage fright, πάντως, είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις – δεν έχει να κάνει με το αν είσαι μουσικός ή όχι…

Rainman – τους είχε τυπωμένους on screen μετά τα end credits…

12:34 μ.μ., Σεπτεμβρίου 26, 2005  
Blogger bloody sunday said...

Κάτσε, δεν είπα ότι έχω πάθος ως μουσικός (άσε με μένα!), μίλησα για αρκετές περιπτώσεις που γνωρίζω προσωπικά.

Πάντως, συμφωνώ με αυτά που λες αλλά το stage fright είναι και αστάθμητο, δλδ δεν βγαίνει και πάντα. Εκεί που λες ότι το συνήθισες, κάτι συμβαίνει και επανέρχεται θριαμβευτικότατα.

Πχ υπάρχει μεγάλη προσέλευση στο μαγαζί, ήρθε να σας ακούσει ένας παραγωγός, η πολύ ωραία κοπέλα στο βάθος σε κοιτάει περίεργα, άρχισες να δαγκώνεις τη λαμαρίνα με την τραγουδίστρια... ή απλά σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου και τα βγάζεις όλα προς τα έξω με τη μουσική σου.

1:11 μ.μ., Σεπτεμβρίου 26, 2005  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker