Am I still ill?

Κάπως έτσι. Θολούρα.
Περνούν οι μέρες, στο αναγνωστήριο. Βουτηγμένη στη χαμένη αύρα του Benjamin και στο αυτό-υπήρξε του Barthes, στη στιγμή του θανάτου του Blanchot, να έχω διαρκώς ιδέες για το πως όλα συνδέονται, να αγοράζω βιβλία που δεν προλαβαίνω να διαβάσω και να πίνω πολλούς καφέδες.
Στο ενδιάμεσο, φίλοι στη σειρά, τώρα που χειμώνιασε έχουμε να πούμε τα νέα του καλοκαιριού (που μοιάζει τόσο μακρινό αλλά όχι ίσως και τόσο...) – και πόσο παρήγορο είναι όταν με κάποιον μπορείς να μοιράζεσαι σιωπή. Ένα Σάββατο μεσημέρι, να ξέρεις τι θέλεις και τι δεν θέλεις. Και τα τόσα χρόνια μαζί να σε αγκαλιάζουν. Και βέβαια, πολλές κουβέντες για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν ξέρω. Φοράω τα γυαλιά μου αλλά η θολούρα παραμένει, πολλές φορές. Μόνο εσάς βλέπω καθαρά..στο είπα και στο τηλέφωνο. Χείμαρρος είσαι. Πως το καταφέρνεις και μένω σιωπηλή. Όχι επειδή έχεις δίκιο (που έχεις). Αλλά επειδή δεν έχω επιχείρημα, πέραν του χρόνου που χρειάζομαι. Και της απόστασης - ξέρω ότι διαφωνείς, αλλά εμένα με βοηθάει. Για λίγο, όχι για πολύ. Για όσο χρειάζεται. Και χρειάζεται.
Στο μεταξύ, εκτός από διανοήτρια έγινα και μαγείρισσα. Τίποτα δεν άφησα όρθιο. Ήταν να μην πάρω μπρος. Από το κοκκινιστό στις πατάτες γιαχνί και τανάπαλιν. Τι να σου πει ο Levinas αν σου καεί το φαί;

Διάβασα στα ΝΕΑ του Σαββάτου ότι έβγαλε καινούργιο βιβλίο η Μαρία Μήτσορα. Με χάπι εντ, λέει. Μετά το Ο ήλιος δύω και την Σκόρπια Δύναμη, κάτι μου λέει ότι θα με χαλάσει το happy....