Ο κόκκορας στη νεωτερικότητα

Το τεράστιο κοινό μου (δηλαδή η Lady Elle, η Jackie Oh και κανά δυό άλλοι) εξέφρασε πρόσφατα την ανησυχία του : πρέπει να σταματήσω να γράφω για μουσική (εντάξει κορίτσια, σας πρόλαβε ο art attack. Από δω και στο εξής θα γράφω μόνο για γκόμενους). Να σταματήσω να γράφω γενικά και αόριστα για Κυριακές, Δευτέρες, ταλαίπωρα πεζοδρόμια, την Πατησίων πάνω-κάτω και άλλα τερπνά, χαζοκουλτουριάρικα, ή όπως χαϊδευτικά τα αποκαλεί ο αδερφός μου «ασυναρτησίες» (αδερφέ correct me if I’m wrong). Πρέπει επιτέλους να γράψω κάτι άλλο. Κάτι με αρχή, μέση και τέλος. Κάτι με θέμα συγκεκριμένο. Κάτι για ένα κοινωνικό ζήτημα, για ένα προσωπικό μου που μπορώ να πω με τρόπο ώστε να αγγίξει τον μέσο αναγνώστη, τον συνάνθρωπό μου, κάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απροσμέτρητη σοφία. Κάτι πιο απτό βρε παιδάκι μου. Φτάνει με τις αερολογίες.
Ε τώρα τι να σας πω. Οι αερολογίες είναι η ειδικότης μου. Κάνω διδακτορικό – αυτό από μόνο του αρκεί για του λόγου το αληθές. Δεν ξέρω να λέω για τους ανθρώπους. Τα λένε άλλοι καλύτερα (η σαδίστρια ας πούμε). Ίσως επειδή δεν ξέρω να λέω και για μένα. Και πως να ανάγω το προσωπικό σε κοινωνικό, ή έστω, κοινωνικού ενδιαφέροντος; Είναι πρωί ακόμα για τέτοια.
Γι’αυτό, λοιπόν, θα το πάω τελείως αλλού. Σήμερα μαγείρεψα κόκκορα με χυλοπίτες στο φούρνο. Το παράξενο δεν είναι ο κόκκορας, αλλά ότι μαγείρεψα. Είμαι γνωστή άχρηστη. Το ταλέντο μου είναι να διαβάζω, να ακούω μουσική, να πηγαίνω βόλτες, να κάνω κοπάνες ως φοιτήτρια, να βρίσκομαι με φίλους, να διυλίζω τον κώνωπα, να ψωνίζω cd, να μαζεύω στυλό και παρδαλά post-it. Αλλά να μαγειρεύω...jamais! Επ’ ουδενί δεν το σνομπάρω. Αντιθέτως, το θαυμάζω. Θαυμάζω τη μανούλα μου που τόσα χρόνια πρέπει να αυτοσχεδιάζει και να βρίσκει κάτι διαφορετικό για κάθε μέρα. Επίσης τη θαυμάζω γιατί είναι η καλύτερη μαγείρισσα που έχω συναντήσει όσα χρόνια είμαι στον πλανήτη. Και φυσικά, τη θαυμάζω γιατί με ανέχεται. Οι φίλες μου που μαγειρεύουν είναι επίσης μετρημένες στα δάχτυλα. Όταν μιλάμε, ποτέ δεν υπάρχει στιχομυθία του τύπου: Τι έκανες σήμερα; Ε, έριξα ένα μπριάμ στο φούρνο. Η μάνα μου συνέχεια λέει «έπρεπε να σε κάνω λιγότερο έξυπνη και περισσότερο νοικοκυρά», αλλά τώρα είναι αργά για δάκρυα.
Δεν έπαθα μετάλλαξη. Ούτε αποφάσισα να γίνω λιγότερο έξυπνη. Ούτε θέλω να εντυπωσιάσω κανέναν γκόμενο (έλεος!). Τι με έπιασε τότε; Μήπως έχω ενοχές για την αχρηστία μου; Μήπως αποφάσισα να περάσω στην άλλη πλευρά, της νοικοκυράς; Βαρέθηκα να διαβάζω Benjamin και Kabbalah; (μεταξύ μας, ψιλοβαρέθηκα). Όχι. Απλά κάποιος μου έθεσε ως όρο (δεν θα το έλεγα εκβιασμό), ότι αν δεν μάθω να κάνω τουλάχιστον τέσσερις συνταγές από αυτές που του αρέσουν, δεν θα με δεχτεί. Κι επειδή δεν σηκώνω τέτοια, αποφάσισα να τον διαψεύσω. Δεν το κάνω για αυτόν (ακούς;), για να τον ευχαριστήσω. Το κάνω για μένα, γιατί δεν θέλω να μη με δεχτεί και να μείνω στην απέξω. Κι επειδή αυτός ξέρει ότι λειτουργώ έτσι, μου πατάει τον κάλο (τέρας που είσαι). Κάπως έτσι πέρασα στις πανελλήνιες (επειδή η καθηγήτριά μου στο ιδιαίτερο μου έλεγε ότι με τέτοια λατινικά και με τέτοια μυαλά δεν πρόκειται να περάσω) κι έμαθα να κάνω στριφτά (επειδή ένας φίλος μου έλεγε ότι δεν θα το μπορέσω). Ο ίδιος άνθρωπος μου είπε ότι διοχετεύω τον συγγραφικό μου οίστρο σε λάθος πράγματα. Κι αυτό βάλθηκα να το διαψεύσω. Τελικά τη θέλω τη σφαλιάρα μου. Όχι επειδή είμαι ανταγωνιστική (μερικοί με λένε αντιδραστική), αλλά επειδή μου αρέσει να διαψεύδω, να καταρρίπτω εικόνες και εντυπώσεις που μπορεί να έχει κάποιος για μένα. Και κυρίως, την εικόνα που έχω εγώ για μένα (είναι κάπως θολή).
Και η Κλαψολεπίδα είχε εκφράσει έναν προβληματισμό για μια αποτυχημένη ομελέτα. Θα μπορούσε να είναι εισήγηση με τίτλο : «Η ομελέτα ως έκφραση του αδιεξόδου της σύγχρονης γυναίκα στη νεωτερικότητα». Δεν με νοιάζει αν αποτύχει η ομελέτα. Θα είναι τουλάχιστον δικιά μου. Αν δεν μου αρέσει, δεν την τρώω. Θα ξαναδοκιμάσω. Αλλά σε καμία περίπτωση, δεν το θεωρώ αποτυχία της γυναικείας μου φύσης να μην μπορώ να μαγειρεύω. Όποιος με παντρευτεί για να του μαγειρεύω, θα πεινάσει ή θα πάθει σκορβούτο από τα delivery. Στην τελική, ας μαγειρεύει αυτός. Για να μην πω για τη φυλή των Τάπερμαν (σε άλλο επεισόδιο).
Μπορεί βέβαια να τον αγαπώ τόσο πολύ, που για χάρη του να μάθω παστίτσιο, να του σιδερώνω τα πουκάμισα και να βλέπω Champions League τις Τετάρτες (για το τελευταίο δεν θα χρειαστεί και πολύ κόπος).
Και να μου αρέσει κιόλας.