Autistic

Don’t cry for me, κοινό μου. (Ναι, σε σένα μιλάω. Πως ο Συνασπισμός είχε έναν ψηφοφόρο, τον Θανάση; Έτσι κι εγώ μιλάω στον αναγνώστη μου – hypocrite lecteur, mon semblable, mon frere).
Δεν έπαθα τίποτα. Χτες γνώρισα έναν αναγνώστη μου εκεί που διύλιζα τον κώνωπα με την Τζάκι και λίγο μετά τον ηρωϊκό θάνατο μιας μηλόπιτας με παγωτό. Πρέπει να του κατέρριψα διά παντός τον μύθο του συγγραφέα χωμένου στα σκονισμένα βιβλία, με το ασφυκτικά γεμάτο τασάκι (αν θες να δεις τέτοιον συγγραφέα, δες Παπακαλιάτη). Έστριβα διαρκώς τσιγάρα και έψαχνα τρόπους να κάνω ευπαρουσίαστες βουρδουλιές στην πλάτη της Τζάκι. Ό,τι και να λέει αυτό για τον χαρακτήρα μου, βαριέμαι να το διαψεύσω.
Στο αναγνωστήριο, εκεί που πάλευα με ένα κουλό κείμενο ενός συγχωρεμένου αποδομιστή, η απέναντί μού μου είπε ότι της άρεσαν πολύ τα δαχτυλίδια μου (και δεν φόραγα και το μονόπετρο) – άρχισα να της αραδιάζω τις πόλεις που τα έχω πάρει και έχασε κάθε ελπίδα να βρει κάτι παρόμοιο. Μια άλλη φορά με είχαν ρωτήσει τι άρωμα φοράω. Την επόμενη φορά περιμένω να με ρωτήσουν γιατί κουνιέμαι στην καρέκλα – ενίοτε ιδρυματισμός, ενίοτε DJ Tiesto για να μην με πάρει ο ύπνος ή η κατηφόρα μπροστά στην αποδόμηση.
Στον δρόμο, διάφοροι τύποι θεωρούν σωστό να σου ψιθυρίζουν διάφορα την ώρα που διασταυρώνονται οι κατευθύνσεις σας. Δεν ακούς τίποτα αλλά εκείνοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάνουν καμάκι.
Στο Metropolis, συνέχεια έχω την τάση να αγοράζω cd περασμένων ετών (μην πω δεκαετιών), με αποτέλεσμα παραλίγο να κατέληγα με το Powerslave (ναι, των Iron Maiden) στο ταμείο – το έχω σε κασέτα (όπως και όλα των Maiden) και δεν έχει φάει ακόμα τα ψωμιά της. Αντ’ αυτού, είπα να τιμήσω άλλη φορά το ένοχο παρελθόν μου και κατέληξα στο University των Throwing Muses (μόνο για το Shimmer – κι αυτό είναι κάπου σε κασέτα), το δισκάκι των Nine Black Alps και κάμποσα νοητικά post-it για την επόμενη φορά που έχω λεφτά (ούτε ο Χορταρέας δεν μπορεί να την προβλέψει πότε θα είναι).
Mon lecteur, οι μέρες περνούν με διάβασμα, γέλιο, κρασί και καυτερό ποπ κορν (μυστική συνταγή), κυκλική ανταλλαγή νέων, καμιά φορά αγωνία, ενίοτε αδιαφορία για ό,τι είναι να γίνει – πόσες φορές να πω ότι δεν το ελέγχω και δεν έχω και καμία επιθυμία ελέγχου; Θέλω ένα κορμί άθικτο, ένα κορμί καθαρό – αυτό δεν θέλουν όλοι; Και ξεχνάμε ότι πάνω του μένουν όλα. Τα βλέμματα, οι χειρονομίες, οι λέξεις...Θυμήσου, σώμα, λέει ο ποιητής. Όχι θυμήσου, μυαλό.
Είπαμε, πρόβλημα διασταύρωσης του κοινωνικού ενδιαφέροντος με το προσωπικό (γι’αυτό το λένε και προσωπικό εξάλλου). Κοινωνικούς προβληματισμούς δεν διαθέτει το κατάστημα (ούτε καν που έχασε ο βάζελος). Αυτισμό μόνο, σε τιμή ευκαιρίας. Μόνο δίχτυ ασφαλείας, υπερατλαντικά τηλέφωνα μέσα στη νύχτα και Κυριακές με διπλό καπουτσίνο. Το βράδι στο Ποδήλατο με το celebrity sighting (δεν λέω ποιός ήταν) και τον αριθμό ποτών με τάση στο άπειρο (δεν ξέρω μαθηματικά), την άλλη μέρα με περιέθαλψε το καταφύγιο άγριων ζώων (παράρτημα Παγκρατίου) – ψάχνω βιβλία στο Internet, φαντασιώνω άγνωστα αριστουργήματα, σκέφτομαι και σένα (στον αυτόματο πιλότο), είδα και φαντάσματα (I see dead people) με μπύρες και πατατάκια σε μια κουζίνα, άκουσα πάλι το There will never be a better time τσίτα στα ακουστικά, σκέφτομαι πόσες σελίδες έχει για να είμαστε σε διαφορετική. Ίσως τελικά να είμαστε σε διπλανές. Η πρόταση της μίας σελίδας συνεχίζεται στην άλλη.

I don't know what it is
but you got to do it
I don't know where to go
But you got to be there