Δάσος Χαϊδαρίου
Από δω και πάνω, δώρο απροσδόκητο. Γέλια επί στρογγυλής τραπέζης, η ντισκομπάλα περιμένει κάποιον να τη γυρίσει.Όλα τα γλυκά, παπαρίτσα με σοκολάτα, καφέδες, το τραπέζι είναι μικρό, η καρδιά μου είναι μεγάλη, η καλύβα μου μικρή σαν να λέμε....
Πόσα μπουκάλια είναι εκεί; Πόσες κασερόπιτες να παραγγείλουμε; Γιατί το ποτήρι μου είναι διαρκώς γεμάτο; ρακή είναι ή νερό; πόσο δημοφιλείς είναι οι κτηνίατροι στη Νορβηγία;
Τι είναι η πατρίδα μας; μην είναι οι κάμποι, τ' άσπρα τα ψηλά βουνά;
Ποιός είναι ο αόρατος που τα κάνει αόρατα;
Αυτά και άλλα πολλά, καλείται να απαντήσει ο Ρουμάνος ορθοπεδικός.
Εγώ δεν απαντάω σε τίποτα. Κλείνω μόνο το μάτι. Το ένα. Το άλλο είναι δακρυσμένο από τη νοστιμάδα.
posted by Μαρκησία του Ο. at 2:00 μ.μ.
10 Comments:
Εμένα εκεί πίσω σαν να μου φαίνεται κρυμμένο ένα Νουνού... ;-P
Μαρκησία, μη μου πείτε ότι πήγατε σ' αυτό το μεζεδοπωλείο που είναι μέσα στο Δάσος, δίπλα στο Παλατάκι;
Υπάρχει λόγος που ρωτάω.
Όχι αγαπητέ Αντουάν!
γιατί; υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθουμε για αυτό το μεζεδοπωλείο; (ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μας χρειαστεί...)
Ακολουθεί μακρύ κείμενο...
Καθήστε αναπαυτικά.. πάρτε και τον καφέ και τα τσιγάρα σας...
Πρόλογος:
Μέσα Οκτώβρη του 2001, ξανασυναντιέμαι με ένα φίλο από το στρατό, τον Στέφανο. Παίζαμε μαζί στην ορχήστρα του τάγματος, στον Πολιχνίτο Λέσβου. Εκείνη την εποχή, ο Στέφανος δούλευε σε ένα μαγαζί στην Ερμού που προμήθευε τραπεζομάντιλα και λοιπά λευκά είδη σε εστιατόρια. Μια φορά που είχε πάει να κάνει μία παράδοση στο εν λόγω μεζεδοπωλείο στο Παλατάκι(νομίζω λεγότανε "Αρχοντικό"), κάνει μία ψιλοεπαφή με τον καταστηματάρχη (Σύριος ήταν ο τύπος, Σπύρο τον φωνάζαμε) για ζωντανή μουσική, λέει ο Σπύρος το ΟΚ, περάστε να σας δω να τα πούμε, παίρνει τηλ. ο Στέφανος "κανόνισα για νυχτοκάματο στο Χαϊδάρι, έλα να φτιάξουμε σχήμα". Μην τα πολυλογώ, φωνάζουμε τον Γιάννη για κρουστά και την Αγγέλα για φωνή, μαζευόμαστε και πάμε στο μεζεδοπωλείο.
Όπου το μεζεδοπωλείο έχει ντισκομπάλα, η οποία λειτουργεί.
Και ο τύπος να μας έχει φωνάξει για λαϊκά - ρεμπέτικα.
Τεσπα, τα μιλάμε "ΟΚ, ελάτε να παίξετε σε 2 βδομάδες", πλακωνόμαστε στις πρόβες, τρομερός χαβαλές, "πενιά, σουβλάκια και κρασί" μας πήγε. Εν τω μεταξύ, με μαζεύουν και επίστρατο στην Καστοριά, όλα 1 βδομάδα πίσω.
Με τα πολλά πάμε μία Παρασκευή να παίξουμε στο μαγαζί. Η ηχητική χάλια, να μην ακούμε τί παίζουμε, ο Σπύρος όλο να αναβοσβήνει τη ντισκομπάλα και να μας πρήζει να παίξουμε νησιώτικα γιατί έχουν έρθει κάτι πελάτες από Κύθνο.
Κυρίως θέμα:
Στο μαγαζί δούλευε σερβιτόρα και μια Μαρία από την Αλβανία. Όπου μάλλον είχε κάνει φάση με τον Σύριο, αλλά τα σπάσανε. Κάποια στιγμή εκείνη την Παρασκευή, η Μαρία παίρνει παραγγελία από ένα τραπέζι- κάτι γιαουρτόμελα. Πηγαίνοντας στην κουζίνα να δώσει την παραγγελία, ο Σπύρος της βάζει κωλόχερο. Κάτι γυρνάει και του λέει αυτή, φεύγει, πάει στην κουζίνα, γυρνάει με τα γιαουρτόμελα και τα πετάει στο πάτωμα, στα πόδια του.
Σηκώνεται κι ο Σπύρος πάνω, τη βουτάει απ'το λαιμό, την κολλάει σε μια κολώνα και την αρχίζει στις ψιλές. Κάνει η Μαρία 1-2 προσποιήσεις, ξεφεύγει από το στρίμωγμα και την κάνει από το μαγαζί με την είσπραξη στην τσέπη. Ο Σπύρος από πίσω της.
Κόκκαλο οι θαμώνες, κόκκαλο και μεις. Η δε Αγγέλα να τρέμει. Δίνω σύνθημα "2-3 ακόμα και τέλος", φεύγουν και οι πελάτες, μένουμε μόνοι μας στο μαγαζί σε φάση "και-τώρα-τί".
Έρχεται ο Σπύρος, "ΟΚ παιδιά, δεν τρέχει τίποτα, συμβαίνουν αυτά, θα τα πούμε αύριο, έτσι;"
Η μαύρη πέτρα που ρίξαμε πρέπει να είναι ακόμα κάτω από την ντισκομπάλα, μαζί με τα λεφτά που έπρεπε να πάρουμε, αλλά δεν γουστάραμε να ξαναπατήσουμε το πόδι μας εκεί.
Επίλογος:
Την άλλη φορά που θα βρεθείτε στο Χαϊδάρι, δίπλα στο Παλατάκι, αν προσέξετε ένα μεζεδοπωλείο και θέλετε να μπείτε μέσα, καλό θα ήταν να προσέχετε τον κώλο σας...
αποκωδικοποίηση τώρα ! μάλλον, υποθέτω πως είναι καλύτερα που είναι έτσι αινιγματικά.
Κοίτα να δεις που μπορεί να φτάσει η ιστορία ενός δασοπόνου!
Αποσιώπησες όμως την πραγματικά κρίσιμη πλευρά κάποιων ερωτημάτων: Πόσο δημοφιλείς είναι οι γυναίκες κτηνίατροι στη Νορβηγία; Γιατί το ποτήρι μου χρειάζεται διαρκώς γέμισμα; Πόσα μπουκάλια λείπουν; Ναι, ρακή; Οι κάμποι της πατρίδας μας που ξεφύτρωσαν; Πως προλαβαίνει ένα κεφάλι να γίνει αόρατο μεταξύ του "κλ" και του "ικ";
Εύχομαι δάκρυα νοστιμάδας πάντα και ο ρουμάνος ορθοπεδικός να κάτσει εκεί που είναι.
[Μήπως όλα τα ερωτήματα είναι πλασματικά;]
Μάλλον για μαγαζί δώστα-όλα-μάνα-μου, αγαπητή...
Αντουάν, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία @πολύβιος ευπατρίδης: ;-)
αν βλέπεις μικροσκοπικά πλασματάκια τότε είναι ρακή... οι ασυναγώνιστοι πράσινοι και κόκκινοι κόκκοι τα κάνουν αόρατα... ;)
Καλημέρα κουμπάρα
Εγώ το μόνο που θυμάμαι από το δάσος Χαιδαρίου είναι η βολές που κάναμε όταν ήμουν στο ΚΕΔΒ... και μια πανοράμικη θέα της Αθήνας από την πάνω γωνιακή σκοπιά!
Αγαπητή Μαρκησία, χαίρετε!
Ονομάζομαι Δάσος Χαϊδαρίου και είμαι Κύπριος δασοπόνος από την Αγία Νάπα.
Παρότι έχω συμβάλλει ενεργά (είμαι party animal παρά την αποθαρρυντική μου εικόνα) για τη δημιουργία της φήμης που θέλει τον τόπο μου hot spot του ευρωπαϊκού (και όχι μόνο) clubbing (θυμηθείτε το τρίγωνο ίμπιζα-μύκονος-αγία νάπα), πρόσφατα έχω βρεθεί να διασκεδάζω ξέφρενα πάνω από ένα πιάτο σφακιανή πίτα και πολύ μου άρεσε.
Τόσο πολύ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ αν πλησιάσετε ξανά!
Με τιμή και αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Δάσος
ΥΓ. Δεν ξεχνώ
Δημοσίευση σχολίου
<< Home