We are the perfume of corridors

Σήμερα, άλλη μια μέρα εδώ, με το σκοτεινό ποτάμι, το κρύο που κάνει τα δάχτυλα σχεδόν μπλε, τις ζεστές αγκαλιές, την ομίχλη στις σκεπές, τους Royksopp στα ακουστικά όσο περπατάς και τα μάτια γεμάτα εικόνες.
Το πρωινό τρένο, σύννεφα τρέχουν πάνω από τις μυτερές σκεπές, tears drowning in the wake of delight, ναι, ο Cave, don’t cry, it’s a wonderful life. Πως να τον πιστέψεις όταν στο λέει έτσι; Για άλλη μια φορά, με την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα πίσω μου, παρά μόνο φίλοι και μουσική, ίσως και βιβλία που δεν έχω κουράγιο να διαβάσω. Διαρκώς επιζούμε, κατσαρίδες ανομολόγητης καταστροφής, όλοι μαζί στο αμπάρι, κανείς δεν εγκαταλείπει πρώτος. Δεν βρίσκω πια δικαιολογίες για κανέναν, ούτε καν για μένα, σχεδόν ποτέ δεν έβρισκα για μένα. Μόνο κίνητρα, οι δικαιολογίες εξατμίζονταν πάντα μόλις τις σκεφτόμουν. Όλοι αφηγούμαστε σε μια προσπάθεια ταρίχευσης του παρελθόντος, αλλά μήπως τελικά ταριχεύουμε τον εαυτό μας στο παρόν του; Κι αυτή η στιγμή, η συνηθισμένη, με το κρύο στο Queen’s walk, καθ’ οδόν για την Tate Modern – μπαίνω μέσα και με μια ανεπαίσθητη κίνηση, κάτι επανέρχεται στη θέση του.
Henri Rousseau, το εξωτικό συναντά το φαντασιακό, μήπως το εξωτικό είναι απλώς φαντασιακό, τα παιδιά έχουν βλέμμα ενήλικα και κάτι τρομακτικό κι ευθύ. Jeff Wall, ή πως η φωτογραφία είναι το μοντάζ της πραγματικότητας, πως ο Monet μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για το στήσιμο ενός σκηνικού, η φωτογραφία όχι η στιγμή, αλλά η δημιουργία μιας στιγμής με σκοπό τη φωτογραφία. Ο Odradek του Κάφκα σε μια φωτογραφία. Ο Κάφκα, ξανά, σε συνέντευξη του Chan Wook-Park για το Old Boy: Ποιός σκηνοθέτης σας έχει επηρρεάσει; Θα έλεγα ότι έχω επηρρεαστεί από τον Φραντς Κάφκα. Τον σουρρεαλισμό και το παράλογο των ιστοριών του. Αυτός με έχει επηρρεάσει. Σε μια στροφή, βλέπω ξανά το The Pack του Beuys και το κοστούμι από τσόχα κρεμασμένο στον τοίχο. Nude/Action/Body με video του Markus Schinwald, σαν να βλέπεις Γέλινεκ, επαναλαμβανόμενες απώλειες. Ε ναι, μπορώ να λέω με τις ώρες για ό,τι είδα εκεί, για τη θέα από τον έβδομο όροφο στο σεμινάριο art criticism, για τον Έλληνα ταμία που μου έκανε έκπτωση, τις χαζές καρφίτσες, τον Bruce Nauman. Τα κρατάω για την Jackie oh!, όταν θα πίνουμε τεράστιους καφέδες στα Σερμπέτια.
Αλλά τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη. Τι όμορφα που είναι όλα. Κι αν η ομίχλη είναι εξίσου πυκνή έξω όσο και μέσα μου, κάποια στιγμή θα διαλυθεί, γιατί έτσι γίνεται. Όλα αυτά που τριβελίζουν, προσφέρουν, υπόσχονται, ελπίζουν, απογοητεύουν, ονειρεύονται, παγώνουν, ακινητοποιούν, κουράζονται, χτυπάνε σε τοίχο, ξέρουν, αγνοούν, μαθαίνουν, φοβούνται, τολμούν, μιλάνε, σιωπούν, μοιράζονται, κλείνονται μέσα μου, με μικρές ανάσες μέσα από το δέρμα μου προς τον έξω κόσμο, δεν είμαι παρά απ’ αυτό που μόνο έρχομαι κάθε μέρα υπάρχοντας σε κάτι το άλλο, απ’ αυτό που δεν θα γίνω ποτέ, απ’ αυτό είναι που είμαι φτιαγμένος κι από ένα τρόμο.

Στην επανάληψη, 16 Horsepower , με την ουράνια φωνή του David Eugene Edwards να αγωνιά για τη μοίρα της ανθρώπινης ψυχής, το Angels in America με τα σουρρεαλιστικά οράματα στο κατώφλι του θανάτου, ο Bill Hicks, να καπνίζει μανιωδώς στη σκηνή και να μην μπορείς να γελάσεις γιατί απλώς δεν κάνει stand up comedy, κάνει κάτι δικό του, που είναι η ψυχή του, γεμάτη πίκρα και θυμό, σαρκασμό και κυνισμό για ό,τι βλέπει.



Τίποτα δεν μου είχε φανεί πιο αληθινό
Από ετούτη τη στιγμή
Όμως ετούτη η στιγμή με φέρνει πίσω
Ή πολύ μπροστά