Αστροπλόοι και πεζοί

Σάββατο βράδι, οι ομορφότερες φάτσες Αθηνών και περιχώρων, απέναντί μου, δίπλα μου. Αυτές που με παρηγορούν. Αυτές που με αλαφραίνουν. Αυτές που έχω στην καρδιά μου. Οι απώλειες της βραδιάς αναμένονται για επαναληπτικό γύρο.
Αργά, αλλά σταθερά το νιώθω - σαν μετακίνηση τεκτονικής πλάκας κάπου στο βάθος, εκεί που τίποτε άλλο δεν κινείται. Εκεί που δεν βρίσκω καταφύγιο ούτε στα βιβλία, ούτε στις μουσικές, ούτε καν σε ένα λευκό χαρτί - που επιστρέφει εκείνο που ήμουν -, ίσως μόνο σε μάτια φλογερά, και τα μάτια και η φωτιά, δεν γίνεται αλλιώς. Σε αυτό το βάθος, κάνω προσπάθειες να αφουγκραστώ την επιφάνεια, χωρίς αναπνευστήρα. Τα αυτιά μου βουίζουν, η πίεση του βάθους δεν με ενοχλεί, τα μάτια μου ζητούν άλλου είδους όραση, εκείνη που είναι ασκημένη στα βάθη και το φως του ήλιου τα ενοχλεί.
Επιτέλους χειμώνιασε κι εδώ. Μου αρέσει να παίρνω το τρένο και να έρχομαι να σε βρω.
Ακούγομαι... ή μήπως εγώ δεν μπορώ πια να μιλήσω; Μήπως εσύ με ακούς αλλά...εγώ δεν με ακούω;
Σπασμένος δίσκος νιώθω, αλλά ούτε στη σιωπή δε χωράω πια, ή με διώχνει κι αυτή. Καμιά φορά απλά έτσι είναι. Το ξέρεις.
Μέχρι την άλλη φορά, που κάτι δίπλα μου θα αστράψει. Αυτόνομο και πλήρες. Σαν ένα ξημέρωμα.

Μέσα απ' τα χέρια μας γλίστρησε η γνώση....