It's a fire

Από σένα άκουσα πρώτη φορά ονόματα που δεν ήξερα και μετά με στοίχειωσαν.
Πολλά ονόματα. Δημητριάδης, Χειμωνάς, Νίτσε, Μπαρτ, Μπατάιγ, Φουκώ.
Ένα ένα μου τρυπάγαν το μυαλό. Και τους χειμώνες.
Εκείνη η στιγμή που πολλοί παρακαλάνε να τους συμβεί, μου συνέβη μαζί σου. Illumination. Έκλαμψη, επιφώτιση, η στιγμή που ο άξονας του σύμπαντος σταματάει να τρίζει. Η στιγμή που αλλάζει όλες τις στιγμές που θα έρθουν. Που ζητάει δικαίωση από όλες τις στιγμές που θα έρθουν.
Τα χρόνια πέρασαν, μετά την αρένα με τα λιοντάρια και ασπίδα τα Αποσπάσματα, πίνοντας κρασιά με τους άλλους, ψάχνοντας το βλέμμα μου στο πλήθος, ψάχνοντας το δικό σου παντού. Με τις αναγνώσεις, τις διαρκείς, να κλαίω γιατί έγινα παρατατικός, σε παρακολουθούσα έκθαμβη, ήθελα να σε κλέψω, εσύ κλεφτά με προστάτευες ακόμα κι από μένα την ίδια. Με ασκήσεις πίστης, κεριά που καίγονται πάνω στο χέρι μας, ασκήσεις γραφής, κώδικα που ξέραμε οι δυό μας, τα έργα τα μεγάλα που γι'αυτά γεννήθηκες δεν τα τολμάς, πάντα μαθητευόμενη μαζί σου. Σινεμά, θέατρα, μπαρ, το βράδι που μέθυσα φριχτά και με περιέθαλψες μέχρι ο κόσμος να σταματήσει να γυρίζει μόλις έκλεινα τα μάτια μου. Τα τηλέφωνα. Οι λέξεις. Η επιμονή. Στον Λυκαβηττό, με Portishead, να καπνίζουμε. Αδύνατο να κρυφτώ από τα μάτια σου. Κι ας είχα να τα δω τόσον καιρό.
Κι εσύ εδώ. Κι εγώ εδώ.
Για όσο αυτή η μηχανή είναι δική μου.