When in Rome

Περπάτα στον ήλιο. Οι δρόμοι είναι παγωμένοι κάπου στο ΄60. Οι μπουγάδες είναι απλωμένες. Τα πλακόστρωτα αντηχούν από τα διψασμένα σου βήματα.
Μην αμφιβάλλεις για ό,τι υπάρχει εντός σου.

Τα κρυφά ονόματα των πραγμάτων που επικαλέστηκα και με γνωρίζουν.

Τα βρίσκω εδώ. Χαμένα στα στενά. Μέσα στην ιστορία, ή και όχι, μιας πόλης που αναπνέει με τα μάτια του Φελίνι.

Je sais aujourd' hui saluer la beaute.

Άνθη κερασιάς

και λάμπουν: από κάτω

ποιός είναι ξένος;

Φθορά, χαμένη αυτοκρατορία, κι όμως, αβίαστα νιώθεις δέος αλλά και καθημερινότητα.

La chair est triste, helas! et j' ai lu tous les livres

Γιατί λες πως η άνοιξη δεν φταίει;

Η Φλωρεντία έχει κάτι που αρνείται να χαριστεί στον χρόνο, που ποντάρει στην αθανασία, που βρίσκεται μέσα σε μια στιγμή, τη στιγμή που είσαι εκεί.

Και τώρα το χορτάρι ξαναψήλωσε.

Συνεχίζω να μεγαλώνω. Ανεμπόδιστα.

Εδώ, που ξεχνιέμαι, που αφέθηκα να ξεχαστώ, που άδειασα στα πάρκα, στο περπάτημα, στο γέλιο. Που όλα μένουν πίσω εκτός από τον εαυτό σου, που φέρεις, ενίοτε αδιαμαρτύρητα. Που, όμως, είναι εκεί, όπως και όλα, κρυμμένα στην ομορφιά. Κάπου εκεί, να ανησυχείς για την επιστροφή, γιατί ξέρεις τι σημαίνει.

Διαρκώς αναρρωνύουσα από ασήμαντες των ζυγωματικών επιδημίες

Φεύγω κι αφήνω πίσω μου

δύο φθινόπωρα αγάπη.