Ο χρόνος είναι χρώμα

Τα γενέθλια είναι η πραγματική πρωτοχρονιά.
Αυτή τη μέρα την ξέρω καλά.
Τη μαθαίνω 30 χρόνια.
Ασυγκίνητη μπροστά στα νούμερα. Σπασμένο το κοντέρ.
Γερμανικός ρομαντισμός.
Μέσα στο φόβο της απόρριψης.
Τριγύρω, τα στερεότυπα των αριθμών, των ηλικιών, βιολογικά ρολόγια που ποτέ δεν είχα κι ο χρόνος που δεν αναπληρώνεται, όσες μαντλέν κι αν έχω δίπλα μου.
Πόσο ωραία χτυπάει το μικρό ρολόι.
Ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να δω τι θα γίνει παρακάτω.
Τα υπόλοιπα δεν με αφορούσαν. Ο σπασμένος ανεμοδείκτης μέσα μου έδειχνε τον δρόμο, αυτόν για τον οποίον δεν είχα ποτέ δικαιολογία και γι’ αυτό δεν τον εγκατέλειψα. Les routes qui ne promettent pas leur destination…
Τι λέει για μένα το βιογραφικό μου σημείωμα;
Σημάδι σε έβαζα, αλλά τώρα μεγαλώσαμε κι οι δύο. Κι εγώ είμαι ακόμα η μικρότερη. Αυτή που νιώθει συχνά όπως την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Ανάμεσα στο οπισθόφυλλο του Μπαχτίν, το Chanel No19, τα ποιήματα του Καβάφη στις 3 το πρωί, χειροποίητες και μη καρφίτσες, εκεί που το όραμα έχει ακόμα νόημα. Εκεί, ανάμεσα σε εσάς, στο νούμερο που συνειδητοποίησα όταν το είδα σε μορφή κεριών.
Για αύριο: πολλά φιλμ για τη φωτογραφική, έτοιμη για βόλτες, για μαγεία, για Καπέλα Σιξτίνα, για γέλιο. Ίσως και για ελπίδα.
Σας ευχαριστώ, φίλοι μου.

Θα σας δω σε μέρη μακρινά