Κοιτάμε προς τα άστρα και τα ρωτάμε

Γενεθλιακά λόγια - μικρά μπροστά σ'αυτό που πραγματικά νιώθω για σένα. Που πολλές φορές με πλημμυρίζει, με παρηγορεί, ή απλώς, με κάνει να χαμογελάω. Ή ακόμα, με βοηθάει να μην ξεχνάω.
Να σε χαίρομαι, λοιπόν, όπως σε χαίρομαι τόσα χρόνια, από τότε που γεννηθήκαμε και οι δύο. Από τότε που άρχισα να σε θαυμάζω, στα προαύλια των σχολείων που πηγαίναμε, και ήθελα την αποδοχή σου. Από τότε που σε γνώρισα πραγματικά, από τότε που μου έστελνες τεράστια γράμματα γεμάτα αγάπη, κάνοντας την απόσταση ανύπαρκτη. Όπως είναι και τώρα, κι ας είσαι μακριά. Θα σε χαίρομαι για πάντα, όσο σε βλέπω να ανθίζεις, να προχωράς και να κάνεις αυτό που θέλεις με τρόπο μοναδικό. Και σε θαυμάζω ακόμα.

Δεν θα πω ψέματα. Τα διαβάζω τα ζώδια. Δεν ξέρω αν τα πιστεύω και απόλυτα. Μάλλον από περιέργεια τα διαβάζω, μπας και βρω εκεί κάτι που να με κάνει να μην απογοητεύομαι, όπως το συνηθίζω τελευταία. Ή ίσως από συνήθεια, για πλάκα, για σοβαρά, δεν έχει σημασία.
Καμία πρόβλεψη, όμως, δεν με έχει καλύψει.
Γιατί καμία δεν έχει πει "Έχετε τους καλύτερους φίλους του πλανήτη και σας το δείχνουν διαρκώς". Αυτούς για τους οποίους δεν μπορείς να μιλήσεις, αλλά μόνο να τους μιλήσεις.
Πέρα από το δώρο που μου έκανες, το δώρο μου είσαι εσύ, τα τελευταία 20 χρόνια. Και θα γεράσουμε μαζί (πάρτο και σαν απειλή αν θες) σαν τους γέρους στο θεωρείο του Μάπετ Σόου.
Κι εσύ, που σε παίρνει ο ύπνος δίπλα μου όταν βλέπουμε τηλεόραση, εσένα θα σε πηγαίνω για καφέ ύστερα από 30 χρόνια (κι αυτό απειλή είναι), πριν το κομμωτήριο (βεβαίως!)

Κάτι καλό θ' ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
κοιτάμε πάνω απ' τις λακούβες
κι εσύ χαμογελάς