Παρασκευή, Φεβρουαρίου 17, 2006

Adult committment


Τα μάτια του Eugene David Edwards γυρίζουν όταν τραγουδά, μου λες. Είναι preacher, συμφωνούμε, κάτι σαν τον Bill Hicks. Σε αποστολή από τον Θεό, τον δικό τους, τόσο ζωντανοί, σαν να νιώθεις τα καζάνια της κολάσεως να σιγοβράζουν. Μετά κλαίω, πάλι – όπως δυστυχώς κάνω κατά καιρούς, μόνη μου συνήθως, καμιά φορά και μέσα στο μετρό, τα μάτια μου θολώνουν ακούγοντας το Heart of Gold όπως το διάβασε η Tori Amos, που το είδε σαν εφιάλτη και όχι σαν αισιόδοξη αφήγηση αναζήτησης.
Το είδε σαν αντήχηση φωνών, η μία από το πηγάδι, από το βάθος, αγωνιώδης, με κιθάρα πάνω στη ραχοκοκαλιά, επιτακτική και πιθανόν μάταιη, όπως είναι η αναζήτηση μιας χρυσής καρδιάς. I've been in my mind, it's such a fine line. Μπορείς να βάλεις τα κλάματα στο μετρό και να μη σε πάρει χαμπάρι κανείς. Ούτε εσύ ο ίδιος.
Αλλά τυχαίνει, εκεί που πίνεις κονιάκ, να γελάς πολύ με μια κούκλα Σάκη Ρουβά που βρίσκεται στο διπλανό τραπέζι και με το εικοσάρικο που ευτυχώς είναι καθαρό όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε. Δεν χορταίνω τη συμμορία της Τετάρτης. Ακόμα κι όταν ο διάλογος φαινομενικά δεν βγάζει νόημα, εμείς καταφέρνουμε και καταλαβαινόμαστε. Γιατί έχει νόημα για εμάς.
Aπό μια ηλικία και μετά, νομίζω γινόμαστε κάπως πιο...παράξενοι (μην πω ιδιότροποι) απέναντι σε νέες γνωριμίες, σε νέες φιλίες. Έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε και τι όχι, τι αντέχουμε και τι όχι. Χτες, όμως, ένιωσα ξανά αυτή την παιδική χαρά, που θέλεις να αγκαλιάσεις τον άλλον χωρίς λόγο, ίσως τελικά αυτό να έχει μια αθωότητα, ακόμα και στιγμιαία, που σίγουρα αξίζει να τη θυμηθεί κανείς – ανάμεσα σε εκκωφαντικά γέλια (ναι, είναι σπόντα αυτό! ;-Ρ) και φωτεινές φάτσες. Γενικά, σε όλο αυτό...που δεν του έλειπε κάτι.
Κι αν γίνομαι δουλάρα καμιά φορά, είναι επειδή έχουμε ανάγκη το αντίθετό μας για να υπάρξουμε (αν μου φύγει ποτέ η ρετσουνιά μ’αυτά που λέω, τρύπα μου τη μύτη).
Την άλλη φορά προτείνω να διοργανωθεί εκπαιδευτική εκδρομή στο χωριό του Ντράγερ και τελετουργική παρακολούθηση του ηλιοβασιλέματος συνοδεία πορτό, με μουσική υπόκρουση τις σονάτες για πιάνο του Μπετόβεν.

Αυτά, γιατί έχουμε και δουλλλειές.

7 Comments:

Blogger Provato said...

niiiiiiisafi pia!


mpe mpeeee


kali kali... alla ftaneieieie... kai emeis se agapisame...

4:09 μ.μ., Φεβρουαρίου 17, 2006  
Blogger Roman said...

πες μου λοιπόν, ο Κοκοβιός είναι όσο sexy όσο ακούγεται?

θέλουμε κουτσομπολιό ΤΩΡΑ!

6:07 μ.μ., Φεβρουαρίου 17, 2006  
Blogger nanakos said...

Loooooooseeeeersss!! Ήθελα να' ξερα (superlosers) άλλους φίλους πραγματικούς από τη πραγματική ζωή δεν έχετε; φίλους από το στρατό, τη κατασκήνωση, το κατηχητικό, το κομμωτήριο;;; Πήξαμε στις αλλοπρόσαλλες (aka "τις κουλομανσόν"). Αμάν σήμερα, μας τα ζαλίσατε με τη μπλογκοσυνάντηση. Άσε δε που νομίζω πως είστε όλες και βλάχες!

6:07 μ.μ., Φεβρουαρίου 17, 2006  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Αλίμονο, μαλλιοτραβηχτείτε ελεύθερα!

Ρωμανέ, θα μου επιτρέψεις να διατηρήσω αμείωτο το μυστήριο γύρω από τον Κοκοβιό...

Νανάκο, ποτέ δεν αρνήθηκα ότι είμαι βλάχα, και μάλιστα καράβλαχα! ;-)

8:08 μ.μ., Φεβρουαρίου 17, 2006  
Blogger vangelakas said...

Πωπώ, ωραία γκόμενα η ξανθούλα... Η Μπρίτ Έκλαντ είναι;
Ωραίες αναλογίες.
Είναι καί καλλιεργημένη ή έστω wanna be συμμέτοχος τής αβάν γκάρντ...

11:06 π.μ., Φεβρουαρίου 20, 2006  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Vangelaka, η ξανθιά είναι η Cindy Sherman - καλλιεργημένο κορίτσι για σπίτι! ;-)

2:14 μ.μ., Φεβρουαρίου 20, 2006  
Blogger vangelakas said...

ναί; Κάτσε νά ψάξω νά δώ τήν πολιτεία καί τόν βίο (αβίωτο μήπως;) της...

2:39 μ.μ., Φεβρουαρίου 20, 2006  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker