Adult committment

Τα μάτια του Eugene David Edwards γυρίζουν όταν τραγουδά, μου λες. Είναι preacher, συμφωνούμε, κάτι σαν τον Bill Hicks. Σε αποστολή από τον Θεό, τον δικό τους, τόσο ζωντανοί, σαν να νιώθεις τα καζάνια της κολάσεως να σιγοβράζουν. Μετά κλαίω, πάλι – όπως δυστυχώς κάνω κατά καιρούς, μόνη μου συνήθως, καμιά φορά και μέσα στο μετρό, τα μάτια μου θολώνουν ακούγοντας το Heart of Gold όπως το διάβασε η Tori Amos, που το είδε σαν εφιάλτη και όχι σαν αισιόδοξη αφήγηση αναζήτησης.
Το είδε σαν αντήχηση φωνών, η μία από το πηγάδι, από το βάθος, αγωνιώδης, με κιθάρα πάνω στη ραχοκοκαλιά, επιτακτική και πιθανόν μάταιη, όπως είναι η αναζήτηση μιας χρυσής καρδιάς. I've been in my mind, it's such a fine line. Μπορείς να βάλεις τα κλάματα στο μετρό και να μη σε πάρει χαμπάρι κανείς. Ούτε εσύ ο ίδιος.
Αλλά τυχαίνει, εκεί που πίνεις κονιάκ, να γελάς πολύ με μια κούκλα Σάκη Ρουβά που βρίσκεται στο διπλανό τραπέζι και με το εικοσάρικο που ευτυχώς είναι καθαρό όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε. Δεν χορταίνω τη συμμορία της Τετάρτης. Ακόμα κι όταν ο διάλογος φαινομενικά δεν βγάζει νόημα, εμείς καταφέρνουμε και καταλαβαινόμαστε. Γιατί έχει νόημα για εμάς.
Aπό μια ηλικία και μετά, νομίζω γινόμαστε κάπως πιο...παράξενοι (μην πω ιδιότροποι) απέναντι σε νέες γνωριμίες, σε νέες φιλίες. Έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε και τι όχι, τι αντέχουμε και τι όχι. Χτες, όμως, ένιωσα ξανά αυτή την παιδική χαρά, που θέλεις να αγκαλιάσεις τον άλλον χωρίς λόγο, ίσως τελικά αυτό να έχει μια αθωότητα, ακόμα και στιγμιαία, που σίγουρα αξίζει να τη θυμηθεί κανείς – ανάμεσα σε εκκωφαντικά γέλια (ναι, είναι σπόντα αυτό! ;-Ρ) και φωτεινές φάτσες. Γενικά, σε όλο αυτό...που δεν του έλειπε κάτι.
Κι αν γίνομαι δουλάρα καμιά φορά, είναι επειδή έχουμε ανάγκη το αντίθετό μας για να υπάρξουμε (αν μου φύγει ποτέ η ρετσουνιά μ’αυτά που λέω, τρύπα μου τη μύτη).
Την άλλη φορά προτείνω να διοργανωθεί εκπαιδευτική εκδρομή στο χωριό του Ντράγερ και τελετουργική παρακολούθηση του ηλιοβασιλέματος συνοδεία πορτό, με μουσική υπόκρουση τις σονάτες για πιάνο του Μπετόβεν.

Αυτά, γιατί έχουμε και δουλλλειές.