Πέμπτη, Απριλίου 13, 2006

Με νοερή ανάταση


Είναι η ευθεία η πιο σύντομη οδός;
Υπάρχουν ηλιόλουστες νύχτες;
Υπάρχουν. Το ξέρω.
Ο Δημήτρης, θαυμαστής του Ρουσώ και του Κοινωνικού Συμβολαίου, με κάνει βόλτα με το ταξί, η νύχτα μοιάζει γέλιο. Ακολουθούν 6 (περίπου) μπουκάλια κρασί, με μάτια απέναντι, που όσο ζεστά άλλο τόσο τρομακτικά μπορούν να γίνουν. Όπως όλα τα μάτια άλλωστε. Η συνενοχή, όμως, βοηθάει πολύ.
Μου αρέσει να κάθομαι στον ήλιο, εντελώς άσκοπα. Στο Cuzco, βλέπω τον τραγουδιστή των Διάφανων Κρίνων, με μπλουζάκι Earthbound, μαύρο σακάκι, μαύρα γυαλιά, να κάθεται μέσα στο μπαρ και να πίνει. Ακούω και ανταλλάσσω σχέδια για κάπου μακριά. Γελάμε. Στρίβω τσιγάρα. Έχει νοτιά που φέρνει σκόνη. Ο κόσμος έξω γελάει, καλοκαίριασε ήδη. Στο δρόμο πέφτω πάνω τον Α. Με κοντά μαλλιά πλέον, σχεδόν άλλος, ίσως άλλος. Χαθήκαμε αλλά κανείς δεν μιλάει γι’αυτό. Κάνω ότι δεν με νοιάζει, αλλά βαριέμαι να κρύψω την ενόχλησή μου. Οι τυχαίες συναντήσεις δίνουν άλλοθι στην έλλειψη των κανονικών συναντήσεων. Όλα τυχαία είναι. Έχω εκείνο το απόγευμα που έπινα σφηνάκια Jack Daniels στο Studio και καθόμουν δίπλα του. Αλλά αυτά ήταν τότε. Για όλα πια να μας μένει η νοσταλγία και αυτό να είναι καλύτερο; Φτάνει πια.
Μπλέκομαι στις κατηγορικές προσταγές, το καθήκον, τα πάθη. Βλέπω παλιές, γνώριμες φάτσες. Το ίδιο κτίριο, πάντα βρόμικο, μοιάζουν αιώνες που ήμουν εκεί, γεμάτη όρεξη και ιδέες. Ξανά εκείνη η στιγμή, πριν 12 χρόνια, η ίδια, αυτή που μου θυμίζει αυτά που θάβω εξακολουθητικά. Πάντα συνεπαρμένη με τα όσα λέει. Με κοιτάει συνωμοτικά, μέσα σε ένα εντελώς αυτιστικό δίχτυ ασφαλείας. Αισθάνομαι τον εγκέφαλό μου να τρίζει μέσα στο κρανίο μου, να κινείται σιγανά. Toy. Κι εσύ. Κι εγώ. Αυτό μόνο.
Μετά, πάω να βρω τη συμμορία μου. Πόσο μ’ αρέσει να τους βλέπω μαζί. Με κοιτάνε στα μάτια. Σκέφτομαι, τι τύχη να έχεις ένα βράδυ με τέτοιους ανθρώπους. Να τους ξέρεις. Εδώ που φτάσαμε δεν είμαστε παρά στο ίδιο σημείο. Κοιτάω απέναντι. Τα μάτια λάμπουν στη νύχτα. Αγκαλιάζω και μ’αγκαλιάζουν. Αυτό δεν είναι λίγο.
Και τα έργα τα μεγάλα που γι’ αυτά γεννήθηκες...

Κάτι σημαντικό από εμάς

10 Comments:

Blogger northaura said...

μαρκησία το κομμάτι δε μ'αφήνει να το παίξω, ζητάει licence.για το κείμενο μακάρι να 'χα κάτι να πω.

2:59 μ.μ., Απριλίου 13, 2006  
Blogger Giramondo said...

"Μετά, πάω να βρω τη συμμορία μου."

Η συμμορία(αυτή που με κόπο έχει κρατήσει ο καθένας μας)...είναι ότι πιο σημαντικό μας έχει μείνει.

Φιλιά

3:13 μ.μ., Απριλίου 13, 2006  
Blogger mindstripper said...

Βαθύα ανάσα αυτά σου τα κείμενα.
Όχι αναστεναγμός.
Ανάσα...

xxx

6:35 μ.μ., Απριλίου 13, 2006  
Blogger thegypsy said...

Δεν θα σχολιάσω όλο το κείμενο που απλά βρήκα συναρπαστικό αλλά "θέλω"(που λένε και τα διάφανα κρίνα)να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση που θέτεις...
Ο ίσιος δρόμος μπορεί να είναι ο πιο εύκολος αλλά είναι και ο πιο βαρετός! Τι νόημα θα είχε η ζωή αν ακολουθούσαμε τον εύκολο δρόμο. Οι στροφές αν και πιο δύσκολες έχουν μεγαλύτερη γλύκα...

Nice blog,take care :)

10:02 μ.μ., Απριλίου 13, 2006  
Blogger Mantalena Parianos said...

"Σε καιρούς ανάγκης, αγαπάμε τους συνενόχους μας..." Δεν θυμάμαι ποιος το έχει γράψει, but it suits you fine...
Μουτς

9:36 π.μ., Απριλίου 14, 2006  
Blogger άρχοντας Κώστας said...

Καλησπέρα Μαρκησία μου.

ούτε εγώ θέλω να αφήσω 'σχόλιο' για το κείμενο. Μου άρεσε η αμεσότητά του. Πραγματική ανάσα που είπε και η mindstripper παραπάνω.

Take care

4:12 π.μ., Απριλίου 16, 2006  
Blogger drskafidas said...

ακομα και αν δε γραφω πια, σε διαβαζω και χαιρομαι που σε ανακαλυψα...

5:28 μ.μ., Απριλίου 16, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Please welcome a new blog in the town

www.nonprivatelife.blogspot.com


Thank you

5:42 μ.μ., Απριλίου 16, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

ΜΑρκησία, κάποιες φορές η πένα σας είναι πραγματικά συναρπαστική.

"Κάνω ότι δεν με νοιάζει, αλλά βαριέμαι να κρύψω την ενόχλησή μου."

Το καπέλο βγήκε ήδη

η εδαγκωμένη

12:51 μ.μ., Απριλίου 19, 2006  
Blogger YO!Reeka's said...

εχω να πω ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής σας, σας αγαπώ πολύ και σας βλέπω καθημερινά όπως και όλοι εδώ στο σπίτι, η μαμά, ο μπαμπάς, ο αδερφός μου ο Τάσςο και η θεία μου η Λευτερίτσα που είναι λίγο χαζή όμως γιατί έπαθε το χτικιό όταν ήταν μικρή. να είστε πάντα καλά και να χορεύετε πολύ γιατί ο ασκητής λέει πως κάνει καλό στις αρθρώσεις!

11:36 π.μ., Απριλίου 20, 2006  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker