May we not speak of the old days?

Σήμερα, έλαβα αυτό το ποίημα.

Don't let that horse
eat that violin
cried Chagall's mother
But he
kept right on
painting
And became famous
And kept on painting
The Horse With Violin In Mouth
And when he finally finished it
he jumped up upon the horse
and rode away
waving the violin
And then with a low bow gave it
to the first naked nude
he ran across
And there were no strings
attached

του Lawrence Ferlinghetti

Δεν είναι πολύ όμορφο;

Προσπαθούσα πάντα να διαβάζω τουλάχιστον ένα ποίημα την ημέρα. Μια περίοδο της ζωής μου, που δούλευα 12 ώρες μέσο όρο ημερησίως και μετά ήθελα μόνο να βγαίνω έξω, είχα μπει σε μια λούπα που δεν μου άρεσε. Κατάλαβα πόσο δεν μου άρεσε όταν δεν είχα χρόνο ή όρεξη να διαβάσω έστω ένα ποίημα. Από ποιητές που δεν ήξερα ούτε ως όνομα, αλλά θα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον να ψάξω. Έτσι άρχισα να ψάχνω παράλληλα με ομοιοπαθείς φίλους, με τους οποίους ανταλλάσσαμε μέιλ με ό,τι νέο ποίημα ξετρυπώναμε. Ευτυχώς η συνήθεια αυτή δεν κόπηκε.

Η αποδόμηση του καφέ χτες οδήγησε σε ακόμα ένα ταβερνείο - σε λίγο θα μας επικυρήξουν στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά μου αρέσει πολύ η αίσθηση του τουρίστα. Απορώ που την έχω ακόμα. Ίσως επειδή κάποια πράγματα έχουν ημερομηνία λήξης.

Με πόσο κόπο καταφέρνεις να φτάσεις σε ένα σημείο, κι όταν φτάνεις, κοιτάς πίσω την ώρα που οι γέφυρές σου καίγονται φαντασμαγορικά, λίγο πριν χτίσεις άλλες, μπροστά σου.

Κι ίσως πρέπει να αφήσουμε το άλογο να φάει το βιολί.

Eddie Vedder+PJ Harvey+Concrete Blonde - Ship Song (cover)