Λαμπραντόρ σε ρε ματζόρε

Πάσχα δίπλα στη θάλασσα.
Μια μέρα είναι.


Προσπαθώ να μη σβήσει το κερί μου στον Επιτάφιο. Βλέπω παλιές φίλες που τώρα παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά - κάποτε, όμως, ήμασταν 15 και χαζεύαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία τον πιο ωραίο γκόμενο της διπλανής γειτονιάς (που τώρα έχει κι αυτός παιδί, πάνε όλοι οι μύθοι της εφηβείας μας, ένας ένας). Τώρα μεγαλώσαμε - ή έστω, μεγάλωσαν, μάλλον αρκετά ώστε να γίνουν γονείς. Η Μαλβίνα νομίζω είχε πει ότι το να κάνεις παιδί σημαίνει ότι θεωρείς τα όσα έχεις ζήσει αρκετά ωραία ώστε να τα επαναλάβεις (ή κάπως έτσι).

Εγώ αφοσιώνομαι στο κερί μου. Μόνο ο Γκόρτσακοφ στριφογυρίζει στο μυαλό μου, πάνω κάτω με το κερί του. Πέρσι είχα κάνει Πάσχα στη Θεσσαλονίκη.


Και νόμιζα ότι η πόλη θα ξεχειλίσει φαντάσματα που θα με κυνηγήσουν. Έκατσα στο ίδιο παγκάκι όπως τότε, αλλά δεν έκλαψε κανένα άγαλμα. Μόνο φως υπήρχε. Γι'αυτό την αγαπάω.

Πάνω κάτω κι εγώ με το κερί μου. Έσβησε τόσες φορές, με άφησε στο σκοτάδι, μέχρι να πεταχτώ στον ύπνο μου από τα όσα μέλλονται στη ρωσοποιημένη Ιταλία μου, στον χώρο που κάνουμε σπίτι μας με μόνο έπιπλο την πίστη.

Υπάρχει τραγούδι για τη Φλωρεντία. Ταξιδιάρικο και όμορφο, όπως εκείνη. Για ακουστικά και τρένο.

Ονειρεύομαι ότι θα δω ξανά αυτό το αρμυρίκι


Αυτή τη θέα


λίγο πριν φτάσουμε σπίτι μας.
Εκεί που σβήνουν τα φώτα, και περιτριγυριζόμαστε από τον Άνταμ Σμιθ, τον wanna-be Onassis και τον Chesterfield on the rocks, σε μια τρελή ανταλλαγή εγκεφαλικών κυττάρων που από τη μία με παρηγορεί επειδή υπάρχει, από την άλλη με κάνει να πιω και να γελάσω περισσότερο, όσο τα μάτια του Δ. αστράφτουν, όπως κι αυτός. Με την Jackie Oh εφευρίσκουμε νέα μηνύματα για τον τηλεφωνητή μου, βράδι και Μάλαμας στον γυρισμό, μπύρες και Thievery Corporation στη Λευκάδα.

Τη βλέπω ήδη τη θέα.



Ταξιδεύω