Story of a song I

Ήμουν 17. Στο σπίτι του είχε μια συσκευή τηλεφώνου, λευκή, πάνω στο ψυγείο. Ένα τηλέφωνο φοιτητικό. Όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο, φανταζόμουν το τηλέφωνο αυτό να αντηχεί σε όλο το σπίτι, να είναι εκκωφαντικό, μένοντας αναπάντητο, όταν εκείνος δεν ήταν εκεί.
Ήμουν ερωτευμένη. Τόσο όσο δεν πάει. Ζούσα για τη φωνή του. Το σήμα του τηλεφώνου ήταν σαν το καρδιογράφημά μου. Έκανε κύκλους στη ζωή μου, στα όνειρά μου. Αρρώστησα. Ανθρώπους αγάπησα κι αυτούς έχασα. Πέρασαν τα χρόνια. Κατά καιρούς, κάποιο τηλέφωνο ξυπνάει τα φαντάσματά μας και συνδιαλέγονται, με την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι φαντάσματα. Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει, αλλά για μένα ήταν πάντα the ghost of things that might have been.
Ήμουν ενθουσιασμένη. Πολύ ενθουσιασμένη. Πρωτοφανής έλξη. Τα πράγματα ήταν, τελικά, μάλλον απλοποιημένα. Το τραγούδι αυτό του άρεσε πολύ. Όταν κοιμόμασταν μαζί, ήθελα να σηκωθώ και να καπνίσω - εκείνος δεν κάπνιζε. Έβλεπα ήδη το φάντασμά του. Δεν ήξερα αν ήθελα να το ξυπνήσω. Τελικά το άφησα να κοιμάται, κι άναψα τσιγάρο, φεύγοντας.

Damien Rice and Lisa Hannigan - Your Ghost (Kristin Hersch cover)

Kristin Hersch and Michael Stipe - Your Ghost



Για έναν φίλο.