Εξομολογήσεις μιας διανοήτριας

Διαλέγω κουταλοπήρουνα υπό τους ήχους των ΑΒΒΑ.
Κάνω χορευτικά τραβολογώντας το δύστυχο παραφορτωμένο καρότσι μου. Όχι, δεν θα πάρω το κέρατο που καθαρίζει σκόρδα, ούτε το χτυπητούρι, ούτε το μεταμοντέρνο σουρωτήρι. Μόνο ανοιχτήρι παίρνω, για τα μπουκάλια κρασί που μέλλεται να ανοίξουν.

How green was my valley
how strange was my dream
how jaded my fantasy
how sour my cream

Μου κόλλησε σαν τσίχλα στον εγκέφαλο.
Χρόνια πριν, σε μια κασέτα με χειροποίητο εξώφυλλο, κίτρινα μάτια κι ένα φιλί στο σκοτάδι με γεύση μανταρίνι, τον περίμενα σε ένα πεζούλι των Εξαρχείων.
Η μουσική μένει πάντα - ξέρεις, αυτή που δεν χωράει σε κανένα discman, σε κανένα ipod. Αυτή που παίζει μονίμως στο κεφάλι μου. Που ακούω κάπου μονίμως στο βάθος, εκεί στην κοσμάρα μου, την οποία περιφέρω περιχαρής ανά την πόλη.
Καμιά φορά, με κάνω και ανησυχώ.

The Astronauts - How green was my valley