Που ανθίζουν κάτω από τη γη

Μπρίκι. Οδηγίες γραμμένες σε μια κάρτα. Προσέχω να σε ακούσω. Δεν θέλω να μου φύγεις.
Δουλειά.
Ακουστικά στ'αυτιά.
Βραδινά τηλέφωνα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ζουν την κατάρρευση μεγαλειωδώς, όπως αξίζει σε μια κατάρρευση.
Σχέδια. Γέλια. Κουζίνα. Καναπές. Αγκαλιά. Βλέμμα. Συναυλίες. Νησιά. Γούρι.
Όλα γίνονται γρήγορα, τα βλέπω, όχι πια πίσω από το τζάμι της γυάλας μου, αλλά μέσα στον ωκεανό. Ξαφνικά.
Νέα μακρινά, μακρινός πια. Τόσο, που σαν να μην υπάρχεις.
Δύο πλατείες και δύο διασταυρώσεις μετά.
Κυκλώνω τετραγωνικά.
Κάνω τράκα τσιγάρα. Μου γελάς.
Οι Κυριακές είναι δρόμος.
Τα Σκύβαλα στην τσάντα μου.
Χτες, ύστερα από πολύ καιρό, έβαλα να ακούσω ποντιακά. Αν και δεν είμαι Ποντία, συγκινούμαι αφάνταστα. Μικρή έκλαιγα. Όταν έμαθα να τα χορεύω, το θεώρησα μεγάλο προσωπικό κατόρθωμα. Εγώ για τ' εσέν μόνον ζω.
Μέρες. Νύχτες.
Κι αν νομίζεις ότι ξέρεις, άσε και κάτι για μετά.
Τώρα σου χαμογελάω.