If you can find it

Στις 4 το πρωί, στη συνάφεια, θυμάμαι την ερώτησή σου τα Σαββατόβραδα. Πάντα τις πιο αταίριαστες ώρες. Δεν ξέρω γιατί. Δεν με απασχολεί το γιατί.

Στο ν ποτό και το ν σφηνάκι, όλα μέσα μου χαλαρώνουν.

Ο Γιάννης βάζει το Serenade from the stars, θυμάμαι τις μαύρες κασέτες maxell που μου έγραφε ο ξάδερφός μου όταν ήμουν μικρή, με μουσική. Ήμουν γύρω στα 12-13...τις περίμενα πως και πως. Νομίζω δάκρυσα μέσα μου.

Μερικά μάτια γυαλίζουν τη νύχτα. Τα δικά σου είναι τέτοια μάτια.

Ζήτησα το The box. Μεταφέρομαι αυτόματα στο αυτοκίνητο με την Α. Μετά την Πάρο, πάμε Ναύπλιο. Ο ήλιος πέφτει. Ακούμε το The box και τα χρώματα εκρήγνυνται. Όπως εκείνο το απόγευμα στην Πάρο, που πήγαμε για έναν καφέ και να δούμε το ηλιοβασίλεμα, και φύγαμε το ξημέρωμα, ύστερα από πολλά κονιάκ και σαμπούκες, στο παράθυρο, να βλέπουμε τα καράβια να πηγαινοέρχονται στο νησί και κανένα να μην είναι δικό μας. Εμείς να μένουμε...

Η πόλη στις 5 το πρωί έχει πλάκα. Δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι, κι έλα μαζί μας, γιατί είναι Σάββατο βράδι...

Έμαθα να μη χρησιμοποιώ τη λέξη αγάπη εύκολα. Έμαθα να μην τη χαρίζω, να μην τη χαλαλίζω, γιατί όσο κι αν είναι μόνο μια λέξη, έχει από πίσω πολλά. Κι όλη η σημειολογία του κόσμου δεν αρκεί να περιγράψει πως είναι να έχεις πολλά σπίτια, φωνές που αγαπάς, σκέψεις που σε παρηγορούν, ανθρώπους που σε προστατεύουν, σε καμαρώνουν, σε πιστεύουν, σε κοιτούν και σε βλέπουν. Είναι τέχνη το να βλέπεις. Και είναι μια τέχνη που θέλει άσκηση, χρόνο με τον άλλον, με τα μάτια του άλλου.

Καμιά φορά φοβάμαι ότι έχω γίνει κυνική. Βαριέμαι τα μισά, τα λίγα, τα σχεδόν, τα ίσως. Βαριέμαι τις πολλές αναλύσεις. Ίσως δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω τι δεν θέλω. Δεν θέλω να αναρωτιέμαι πια.

Θέλω να πάρω το τρένο για Φλωρεντία, το τρένο για Χαϊδελβέργη, βράδι από τη Φρανκφούρτη, το τρένο για Θεσσαλονίκη και να παίζει το D.I.Y. του Dousk στο repeat, κι εγώ να τρέχω με το τρένο, οι χτύποι της καρδιάς μου να συγχρονίζονται με τους τροχούς στις σιδηρογραμμές, που στ’ άπειρο δεν θα συναντηθούνε.

Μέσα σε μερικές αγκαλιές, όλα μοιάζουν πιο απλά. Η δική σου αγκαλιά είναι μια από αυτές.

Καλό μήνα.