Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006

Αστικομακαρονάδες

Photobucket - Video and Image Hosting

Χτες είδα ένα αδέσποτο σκυλί.
Είχε τα πιο θλιμμένα μάτια του κόσμου.
Τα μάτια του είχαν όση καλοσύνη, απόγνωση, απελπισία, καρτερία μπορούν να χωρέσουν σε δύο μάτια.
Κάποια στιγμή, αποκαμωμένο, αναστέναξε. Ακούμπησε τη μουσούδα του στα μπροστινά του πόδια, ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο, και κοίταζε τους περαστικούς.
Το κοίταζα στα μάτια. Κάτι σκεφτόταν. Ίσως που θα πάει μετά. Ίσως γιατί να έμεινε μόνο του.
Ευτυχώς ήρθε το λεωφορείο που περίμενα γιατί άρχισαν να κυλάνε δάκρυα.

Τελικά σιγουρεύτηκα. Το ΒΟΧ κάνει όντως τα καλύτερα μοχίτο.

Μεγάλωσα σε μεγάλους δρόμους που έμαθα να διασχίζω από τη μέση τους, όχι από τις διαβάσεις. Κι αυτό το συνήθειο δεν κόβεται. Περνάω τον δρόμο από όποιο σημείο μού'ρχεται, γιατί αυτό είναι το σπίτι μου.

Η δυσπιστία και ο κυνισμός είναι σωματικές αντιδράσεις ενός οργανισμού που είχε μάθει να ανοίγει πόρους όπως ανοίγουν τα πανιά. Δεν έχει να κάνει με τον χρόνο, αλλά με τον άνθρωπο. Είναι σαν τις μαγουλάδες ή την ιλαρά, κάτι που εκφράζεται για να περάσει και να γίνεις καλά, έστω και με μικρά σημαδάκια από την παιδική αρρώστια που είναι ο άνθρωπος.

Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Βάζεις μια γραμμή ανάμεσα σε αυτό που είσαι, που θάθελες να είσαι, που νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι, δεν έχει σημασία. Παίζεις κουτσό από τετραγωνάκι σε τετραγωνάκι, τι να κυνηγάς άραγε; Από μια ηλικία όμως και μετά, χρησιμοποιείς και τα δυό σου πόδια για να μείνεις ή να φύγεις, ο μόνος μετεωρισμός που θέλεις είναι της φλέβας του καλοκαιριού.

Το νέο μου σπίτι γέμισε πράγματα, μουσικές, χαρτιά και κεράσια στο ψυγείο.

Κι όμως, το μήνυμά σου Κυριακή πρωί, μεγάλωσε το χαμόγελό μου. Αυτάρεσκο εκ μέρους μου το παραδέχομαι. Μη νομίζεις, δεν είμαι και τόσο ανώτερος άνθρωπος. Σ'αυτό μπορεί και να μοιάζουμε.

Κάηκε και η πλάτη μου, όπως τότε που είχα γίνει σαν το καβούρι γιατί ξεχάστηκα να παίζω τάβλι με την πλάτη στον ήλιο.

Φωνές στο τηλέφωνο, βλέμματα και γέλια σε βεράντες, δροσιά μέσα μου.
Και παίζει το Songs from the Verve Hi-Fi, των Thievery Corporation - σαν να είσαι σε μια αιώρα πίνοντας ένα ατελείωτο ντακίρι φράουλα.




9 Comments:

Blogger Dimitris Athanasiadis said...

Μάρκο το λέγαν το σκυλί; ;)

4:06 μ.μ., Ιουνίου 26, 2006  
Blogger YO!Reeka's said...

εγώ πάλι περίμενα σαφείς αναφορές στο σαββατόβραδο και στο ρδιόφωνο χεχεχε
έχω δουλειά αλλά θα περιλάβω το θέμα εντός της σήμερον...

4:18 μ.μ., Ιουνίου 26, 2006  
Blogger πολυβιος said...

εγώ γιατί άκουγα τον Κ.Β. να απαγγέλει το ποστ σου όση ώρα το διάβαζα ?

4:39 μ.μ., Ιουνίου 26, 2006  
Blogger . said...

αχ πόσο τ αγαπάω τα αλήτικα σκυλιά του δρόμου....

βλέπω στα μάτια τους παιδιά... είναι και αυτά αγνά, άκακα και συναισθηματικά. Και επειδή ζούνε και στο δ΄ρομο είναι και έξυπνα, της πιάτσας...
πόσο τ αγαπάω =)

4:51 μ.μ., Ιουνίου 26, 2006  
Blogger Καπετάνισσα said...

...ο μόνος μετεωρισμός που θέλεις είναι της φλέβας του καλοκαιριού...

Θα μείνω εκεί.
Εκεί που δεν αναβλύζουν ισορροπίες.

Εκεί που η κάθε ακροβασία, με το βήμα στην άσφαλτο ή την άμμο, μετράει το "έλα" της στιγμής.
Το ζήσε.
Το μείνε.
Το δες.
Το νιώσε.

5:08 μ.μ., Ιουνίου 26, 2006  
Blogger xryc agripnia said...

Και μην ακουω μαλακιες για τα κωλομοχιτο!Ακου το καλυτερο το εχει το BoX.(M.Χ)

2:54 π.μ., Ιουνίου 27, 2006  
Blogger Depsorama said...

Το σκυλί το αφήνω σε σένα, να κρατήσω τώρα εγώ τα κεράσια και τα μοχίτο;
Να χαίρεσαι το σπίτι σου, έτσι όπως είναι γεμάτο, με πράγματα, με γέλια και μουσικές, και χρώμα και φωνές, και τραγούδια, και κεράσια, και φιλιά και αγάπη και αγκαλιές.

Για ένα μποέμικο καλοκαίρι... Πιάσε το Havana Club τώρα!

6:42 μ.μ., Ιουνίου 27, 2006  
Blogger UrbanTulip said...

Καλησπερα σας! αυτο με τον κυνισμο μου άρεσε. Παρατηρώ ότι όσο μεγαλώνουμε και παθαίνουμε διάφορα, χρησιμοποιούμε τον κυνισμό σαν μηχανισμό επιβίωσης και αυτοάμυνας

12:01 π.μ., Ιουνίου 28, 2006  
Blogger Mantalena Parianos said...

"Η δυσπιστία και ο κυνισμός είναι σωματικές αντιδράσεις ενός οργανισμού που είχε μάθει να ανοίγει πόρους όπως ανοίγουν τα πανιά"
Σπουδαία φράση, Μαρκησία μου. Όσο σπουδαία είσαι κι εσύ.

Μπορείς να το δεις (τη δυσπιστία και τον κυνισμό) και στη γλώσσα του σώματος: είναι κάτι άντρες ατεγκτοι, που στρίβουν να σε κοιτάξουν όπως οι λύκοι (στρίβει όλο το σώμα και όχι το κεφάλι στο λαιμό). Δεν είναι χαλαροί. Είναι σφιγμένοι και επιφυλακτικοί γιατί ενδεχομένως είναι ενήμεροι της εσωτερικής ανεπάρκειάς τους.
Μακριά απ' αυτούς!
εμείς θέλουμε αγόρια χαλαρά, που να μη φοβούνται να γλιστρήσουν μαζί μας στο πλακόστρωτο, damn!
moyts


Τελικά, κέρδισες στο τάβλι;
Μοχίτο + BOX = ΟΚ.

woudkz μου ζητάει το word verification. Πα πα πα...
Να το γράψω;

2:15 μ.μ., Ιουνίου 28, 2006  

<< Home

eXTReMe Tracker