Σα φλέβα καλοκαιριού

Η Αθήνα Σάββατο. Με μαγαζάτορες να κάθονται έξω, να παίζουν τάβλι, τον κλιματισμό να σε χτυπάει καθώς περνάς μπροστά από τις ανοιχτές πόρτες, τουρίστες να κάνουν βούτες στη χωριάτικη, σκυλιά να κοιμούνται στα πλακόστρωτα. Στα αυτιά Shaolin Satellite – πρώτη φορά άκουσα Thievery Corporation στη Χαϊδελβέργη, πίνοντας ποταμούς τούρκικο τσάι, ξενύχτια, γέλια, μου λέει «άκου αυτό, θα σου αρέσει», δεν θυμάμαι καλά τη χρονιά. Ποτέ δεν έμαθα γερμανικά, μόνο τη λέξη τρυφερότητα ζήτησα να μάθω πως λέγεται.

Σε ένα καφενείο, σε κάποια πόλη έξω από τη Φρανκφούρτη, τη μέρα που έφευγα, άκουσα Μητροπάνο. Μου φάνηκε τόσο ταιριαστό.

Στην Ψύρρα, με τα πόδια απλωμένα στην καρέκλα, πόσα τσιγάρα ακόμα; Θέλω να σε έχω απέναντί μου για πάντα.



Jackie Oh, μου έλειψες πολύ.

Μετακομίζω. Δεν είναι ούτε το ΙΚΕΑ που αναστέναξε, ούτε ότι πήρα πλυντήριο, ούτε που δίνω άλλη διεύθυνση για λογαριασμούς. Είναι που άλλαξα σταθερό τηλέφωνο. Αυτό μου «έκατσε» περισσότερο. Γιατί το τηλέφωνο που αφήνω πίσω μου έχει ιστορία. Ώρα για μια άλλη ιστορία λοιπόν.

Το ντεκολτέ στη μετα-νεωτερικότητα: το έχω υπόψη μου.

Όταν σου μιλάω, ψηλώνω δέκα πόντους. Άσε που όση ώρα μιλάγαμε, νομίζω μαύρισε η πλάτη μου.

Μπύρες στο θερινό και η σεκάνς με τις μαριονέτες στη Διπλή Ζωή της Βερόνικα.



Αυτή την εβδομάδα το κανάλι της Βουλής δείχνει κάθε μέρα κι από μια ταινία του Φελίνι.

Amarcord - Nino Rota

Siboney από τον Nino Rota

Siboney από την Connie Francis

από τη μουσική του 2046 - τη φαντάζομαι με μαλλί μπανάνα, φόρεμα με φουρώ, μαύρο eyeliner με απίστευτη ακρίβεια, υγρά μάτια, χέρια απλωμένα σα φτερά και μια big band από πίσω της, ενώ κάποιος από τους θαμώνες σιγοψιθυρίζει μαζί της yo te quiero, yo me muero por tu amor.