One good day of the week

Χτες πήγα στο μαιευτήριο που γεννήθηκα κι εγώ, να δω ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε μόλις προχτές.
Πατεράδες αλαφιασμένοι στους διαδρόμους, μανάδες να θηλάζουν μωρά, μικρά πλάσματα, τυλιγμένα με κουβερτούλες, να κλαίνε.
Καθώς περιμένω να δω τους φίλους μου και την κορούλα τους, προσπαθώ να δω εκεί μέσα τη μάνα μου, πριν 30 χρόνια, να με γεννά – 30 χρονών κι εκείνη τότε– και να με περιμένει στο δωμάτιό της. Να με αγκαλιάζει όταν με φέρνουν μια σταλιά και της λένε «η κόρη σου».

Ερχόμαστε στον κόσμο κλαίγοντας – ποιός ξέρει γιατί. Μου έχουν πει ότι γεννήθηκα με ανοιχτά μάτια.
Ανυπεράσπιστοι, αναζητώντας το χάδι της μάνας. Το ίδιο χάδι που θέλουμε μια ζωή.
Χωρίς αναμνήσεις από την ηλικία αυτή.
Σίγουρα ο κόσμος μας δεν είναι ο καλύτερος για να φέρεις ένα παιδί.
Aναρωτιέμαι αν θα γίνω καλή μάνα, όταν και αν γίνω. Θα έπρεπε, ενδεχομένως, να έχω άγχος – είμαι σίγουρα στη σωστή ηλικία, που όλοι ισχυρίζονται ότι το βιολογικό μου ρολόι θα έπρεπε να βαράει ακατάπαυστα (μήπως ξέχασα να του βάλω μπαταρίες;), προειδοποιώντας με για το αγύριστο του χρόνου και τον προορισμό του φύλου μου επί της γης.
Και άλλα ρολόγια, που μετράνε την ώρα τη σωστή, τη πιο μεγάλη ώρα που είναι τώρα, ώρα να πηγαίνουμε, τέτοια ώρα τέτοια λόγια - και άλλα παρόμοια για τον χρόνο, περίτεχνη κατασκευή made by man που κρατάει αιώνες.
Εγώ ένα ρολόι ξέρω – την αφύπνιση του κινητού που κάθε πρωί με κάνει να πετάγομαι.

Τα άλλα ρολόγια, ίσως είναι λίγο ρευστά, σαν εκείνα στον πίνακα του Νταλί.
Ίσως είναι μόνο μέσα μας.
Ίσως δεχόμαστε να μας τα επιβάλλουν άλλοι.
Ίσως αντί για ρολόγια, τα έχουμε κάνει ωρολογιακές βόμβες. Και δεν κόβουμε τα καλώδια, αλλά καθόμαστε πάνω τους και κοιτάμε τα ψηφία της ώρας να αλλάζουν.

Δεν είσαι οι άλλοι
και το βλέπεις τώρα
πως είσαι το κέντρο του λαβυρίνθου
που χαράζουν τα βήματά σου

The Roots – Somebody’s gotta do it

Tori Amos – Precious Things

The Doors – Queen of the Highway

Jeff Buckley – Eternal Life