Il n'y a plus place en ce monde pour elle ni pour moi

Είμαι χήρα στρατηγού με παιδιά.
Ο άντρας μου σκοτώθηκε στον πόλεμο.
Με αγάπησε ο κόμης που με έσωσε από τον θάνατο.
Βρέθηκα έγκυος χωρίς να θυμάμαι από ποιόν και πότε.
Η ντροπή ήταν μεγάλη για την οικογένειά μου. Γιατί φυσικά, δεν υπάρχει άμωμος σύλληψη.
Ο κόμης ήθελε παρόλα αυτά να με παντρευτεί. Ακόμα κι αν δεν ήξερα ποιανού είναι το παιδί, ακόμα κι αν ίσως ήταν του Λεοπάρντο, του ιπποκόμου.
«Δεν θα μου φαινόσουν τότε σαν διάβολος, αν στην πρώτη σου εμφάνιση δεν σε είχα δει σαν άγγελο», είπα στον κόμη, όταν με ρώτησε γιατί τον φοβήθηκα όταν ήρθε να με ζητήσει.

Ο Heinrich von Kleist αυτοκτόνησε στις 22 Νοεμβρίου 1811, σε ηλικία 34 ετών, μαζί με την Henriette Vogel, η οποία έπασχε από καρκίνο της μήτρας, σε ηλικία μόλις 30 ετών. Λίγες μέρες πριν την αυτοκτονία του λέει « Η ψυχή μου σου ανήκει». Ο Kleist την σκοτώνει κι έπειτα αυτοκτονεί με μια σφαίρα στο στόμα.

Διάβασα αυτή την ιστορία ένα πρωί στην Εθνική Τράπεζα, περιμένοντας να πάρω το επίδομα ανεργίας. Είχα αγοράσει το βιβλίο από την έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, μια Κυριακή, από τις εκδόσεις Άγρα.

O Eric Rohmer γύρισε το κείμενο αυτό σε ταινία το 1976, με τον Bruno Ganz στο ρόλο του κόμη.



Το κείμενο είναι ανοίκειο.
Ανησυχητικό. Υπάρχει μια διατάραξη της τάξης που δεν εξηγείται, ένα πρόσωπο που παραμένει αινιγματικό ως το τέλος. Δεν μαθαίνουμε ουσιαστικά τίποτα για τα πρόσωπα, αν και υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές των αντιδράσεων τους.
Παρόλα αυτά, τα όσα γίνονται φαίνονται φυσιολογικά.
Οι διάβολοι και οι άγγελοι είναι το ίδιο πράγμα.

Αιμάτινες σκιές από απόσταση - Λένα Πλάτωνος

One line - PJ Harvey (live)