Et mon coeur n'était que vos pas

Είδα στο δρόμο την αγάπη.
Την αναγνώρισα.

Στα καθίσματα της αποβάθρας, ένας κύριος μεγάλης ηλικίας, διαβάζει την αγγλική έκδοση της Καθημερινής και τσουλάει ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Στο καροτσάκι έχει τη γυναίκα του. Ένα ροζ κουβαράκι, σαν λουλούδι μαζεμένο μέσα σε μια ροζ ανοιχτή καπαρτίνα. Φοράει καπέλο. Σαν να κοιμάται. Ζαρωμένη στο κάθισμά της, με σκυμένο το κεφάλι, χωρίς να βλέπει τον κόσμο στην αποβάθρα που την κοιτά.
Ο άντρας διαβάζει την εφημερίδα του.

Έρχεται ο συρμός. Ο κύριος μπαίνει μέσα, τσουλώντας το καροτσάκι της γυναίκας του, βρίσκει ένα κάθισμα που μπορεί να καθίσει και να την έχει δίπλα του. Έχει το χέρι του στη ράχη του καροτσιού.
Ξαφνικά, το λουλούδι ξυπνάει. Σηκώνει το κεφάλι. Βλέπω ένα φωτεινό πρόσωπο, δύο μάτια μικρά, ζωντανά, νέα, εκείνη χαμογελάει. Τα δάχτυλά της είναι μακριά και νευρώδη. Τη φαντάζομαι να παίζει πιάνο, κοριτσάκι, με αεράτο φουστανάκι. Φοράει ακόμα τη βέρα της. Όλο χαμογελάει. Φοράει υπέροχα παπούτσια, στα πόδια που είναι ακουμπισμένα στα ειδικά στηρίγματα του καροτσιού. Τα πόδια αυτά έτρεχαν κάποτε σε συναντήσεις με τον αγαπημένο της, εκείνος με κομψό κοστούμι κι εκείνη με φουρώ. Θα της κρατούσε το χέρι κι εκείνη θα κοκκίνιζε από χαρά.

Κατεβαίνοντας από το βαγόνι, γύρισα να τους δω. Είχαν πιάσει την κουβέντα.
Ίσως για το που θα είναι η επόμενη βόλτα τους.