Mistakes that you do mean
Έχω ανάγκη να εξαφανίζομαι.
Να μη μιλάω.
Και κυρίως, να μην εξηγούμαι.
Όταν εμφανίζομαι ξανά, όπως τα σαλιγκάρια, οι μέρες μοιάζουν με Σάββατα. Τεράστιες βόλτες, σαχλαμάρες στα μαγαζιά, συζητήσεις που δεν είμαι σίγουρη ότι καταλήγουν κάπου αλλά πρέπει να γίνονται. Εξάλλου, δεν καταλήγουν όλα κάπου. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν καταλήγει πουθενά. Αλλιώς θα βαριόμασταν αφόρητα.
Εξάλλου τι είναι η τελεία; άλλη μία να βάλεις δίπλα της, έγινε αποσιωπητικά.
Αυτό που είναι διαφορετικό ορίζεται αρνητικά: δεν είμαι αυτό που είσαι εσύ, εσύ δεν είσαι αυτό που είμαι εγώ. Δεν είσαι οι άλλοι…Αυτό το ρημάδι το Ουδέτερο δεν το βλέπω να συμβαίνει, παρά μόνο στα χαϊκού. Εμείς μοιάζουμε καταδικασμένοι στους ετεροπροσδιορισμούς.
Ένα μικροσκοπικό κουτάκι που είχα χάσει αλλά ξαναβρέθηκε με έκανε να ανοίξω μια μικρή ρωγμή στον τοίχο μου, για να βγω και να σε κοιτάξω, παραγγέλνοντας Kaiser, γελώντας, προσπαθώντας να καταλήξουμε σε νησί. Ακούμε το Fuck You σε ζωντανή τηλεφωνική αναμετάδοση από τη συναυλία των Archive.
Στον πάνω όροφο του Soul ξεποδαριαζόμαστε όλο το βράδι στον χορό (ελέω Quilombo πάλι), τα κρουστά φτάνουν τα όρια της έκστασης, ειδικά αν σε έχει πιάσει και το μοχίτο ή έχεις τους καλύτερους παρτενέρ.
Ο κόσμος χορεύει αλλά δεν κοιτάζεται, παρά μόνο όταν είναι να ζητήσει συγνώμη για να περάσει από μπροστά σου και να βγει έξω.
Μετά τον τελικό του Μουντιάλ, είδαμε και ό,τι προλάβαμε από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Γιατί είμαστε μελό. Σιγά το νέο.
Οι ακάλυπτοι λένε τις δικές τους ιστορίες.
Ούτε ξέρω πόσες φορές άκουσε το Αλίμονο σ'αυτούς που δεν αγάπησαν του Μητροπάνου η γειτόνισσά μου. Έκλαψε, έβαλε τις φωνές στο τηλέφωνο.
Μου λέει, μου τη δίνει όταν κλαις.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε και δεν τον ρώτησα.
Στην επανάληψη, μια ολόκληρη Κυριακή. Μετά έβαλε μπουγάδα και ήσυχη άπλωνε τα ρούχα της.
Στην επανάληψη, μια ολόκληρη Κυριακή. Μετά έβαλε μπουγάδα και ήσυχη άπλωνε τα ρούχα της.
Τι ωραίος ο Πλάτων Ριβέλλης. Στην προηγούμενη εκπομπή της Εποχής των Εικόνων, έφερε τις θαυματουργές του φωτογραφίες, μίλησε για τον Paul Strand, την Diane Arbus και τον Jeff Wall, με γλυκύτητα, σαφήνεια, χωρίς εξυπνακισμούς και φανφάρες.
Δίπλα στη θάλασσα όλα μοιάζουν μικρά.
Είναι καλοκαίρι και αυτό δεν αλλάζει.
Bebe - Siempre me quedara
Mano Negra - Noche de accion
Red Hot Chilli Peppers - My Friends
posted by Μαρκησία του Ο. at 5:40 μ.μ.
3 Comments:
«Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, φίλες και φίλοι τηλεθεατές του Πρώτου Καναλιού της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης στην Ελλάδα και στην Κύπρο, το κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων παίρνει φωτιά. Οι παίκτες εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο υπό τις επευφημίες του κόσμου, αυτού του υπέροχου κόσμου, που ανεξαρτήτως σωματειακής τοποθέτησης, πέρα από μικρο-οπαδισμούς και χουλιγκανισμούς καφενείων είναι απόψε στο πλευρό της εθνικής ομάδας. Όλοι οι καλύτερες παίκτες είναι και πάλι κοντά μας: το μελό, η ναρκισσιστική αυτοαναφορικότητα, η μιζέρια που κλείνει το μάτι στον καθρέφτη, οι επιδεικτικές αναφορές στη μπουρδοφιλοσοφία, η απεγνωσμένη προσπάθεια να κοινωνήσουμε το κενό μας σε άλλα κενά πρόθυμα να το εισπράξουν ως σημείο της δικής τους αυταπόδεικτης ανωτερότητας και τα οποία με τη σειρά τους θα κάνουν στη συνέχεια το ίδιο από τα δικά τους blogs, η ψευδοποιητικότητα που παραπέμπει στο υπό της Γώγου ρηθέν «βλέμμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας» και, βέβαια, να μην ξεχάσουμε να το αναφέρουμε, στη θέση του προπονητή, αυτής της περήφανης αλεπούς των ευρωπαϊκών γηπέδων που συγκέντρωσε όλα αυτά τα ταλέντα μαζί, η Μαρκησία του Ο. Ζούμε μεγάλες στιγμές, κυρίες και κύριοι, ανεπανάληπτες στιγμές. Και δεν απομένει παρά μόνο το σφύριγμα της έναρξης του μεγάλου τελικού…»
Τι έγινε Μαυρομάτη;
δεν σε αφήνουν πια να μεταδίδεις αγώνες και το έριξες στην παλαβή;
μπάι δε γουέι, σου έφυγε και ένα λαθάκι:
δεν είναι οι καλύτερες παίκτες, αλλά οι καλύτεροι παίκτες.
Διερωτώμαι, πόσο μαλάκας, πόσο κότα πρέπει να είναι ένας άντρας για να μπαίνει ανώνυμα σε ένα μπλόγκ σαν αυτό επιχειρώντας να μειώσει την κάτοχό του.
Τα πράγματα είναι απλά: Δεν σου αρέσει, μην το διαβάζεις.
Θες να διατυπώσεις τη διαφωνία σου, κάν'το με επιχειρήματα κι όχι με όρους "πιάτσας".
Σεβάσου τον κόπο αυτού που το έγραψε, βγάλε το σκασμό μπροστά στη θέλησή του να επικοινωνήσει ουσιαστικά με τους φίλους του. Μείνε στη ουσία και όχι στον τρόπο που μετέρχεται ο άλλος για να εκφράσει αυτό που θέλει.
Μην πας να καπελώσεις την κρίση των υπόλοιπων αναγνωστών, μη γίνεσαι τόσο φασίστας, μη ζηλεύεις τόσο απροκάλυπτα κοιτώντας τη δική σου γενική ανεπάρκεια.
Αλλά εδώ δεν τίθεται θέμα απαρέσκειας, μιλάμε για εμμονή και εμπάθεια.
Μαρκησία, μπορείς να εξακολουθείς να αγνοείς τους ψυχωτικούς. Και μόνο ότι δεν του σβήνεις τα σχόλια (όπως έχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις), αποδεικνύει ποιος πραγματικά έχει τα κότσια απ΄τους δυο σας.
<< Home