Nowhere feels like home

Δεν είμαι σπίτι μου. Είμαι κάπου αλλού όπου αισθάνομαι σπίτι μου. Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι το οικείο είναι μια ψευδαίσθηση, η παρηγοριά μας για να νιώσουμε κοντά σε κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που μας προκαλεί χωρίς να έχει τα κότσια να εμφανιστεί μπροστά μας και να πλακωθούμε στις μπουνιές. Κι ας νικήσει. Η αλήθεια είναι ύπουλο πράγμα. Εκεί που δεν την περιμένεις σου κάνει την έκπληξη. Λες και πήδαγες τον άντρα της..τόση ντροπή, αμηχανία και θυμό νιώθεις. Σαν να μην είχες αναλογιστεί ποτέ το ενδεχόμενο ότι κάποια στιγμή θα σε πιάσει στα πράσα για να νιώσεις ο απόλυτος μαλάκας, το δεκάχρονο που το πιάνουν να κάνει άσεμνες χειρονομίες πίσω απ' την πλάτη του παπά Μεγάλο Σάββατο. Η σχέση με την αλήθεια μόνο μίσος μπορεί να βγάλει κι ας λένε οι φιλόσοφοι τα απεγνωσμένα τους τσιτάτα για τον πόνο και την αγωνία. Κανένας δεν μπορεί να σου βγάλει τόσο αίμα όσο αυτή η κακάσχημη γκόμενα που το παίζει και σπουδαία στο μυαλό μας. Και σε κανέναν δεν αρέσει αυτό. Όταν η αλήθεια εμφανίζεται σ'αυτό το απρόσεχτο δευτερόλεπτο της ζωής σου δε νιώθεις τίποτα. Νιώθει ο άνθρωπος το απόλυτο; Είναι τόσο βαθύ το τραύμα που δεν το παίρνεις χαμπάρι. Μόνο όταν κρυώσει σκέφτεσαι "ρε συ, εδώ δεν είχα ένα χέρι; ένα πόδι; μια καρδιά;" Και την έχεις απέναντί σου να παριστάνει την ανήξερη, να σηκώνει τους ώμους και να χαχανίζει σαν αθώα λολίτα. Θέλεις τόσο πολύ να τη χτυπήσεις μέχρι θανάτου, να την ξεκοιλιάσεις αλλά δεν μπορείς...από φόβο. Αν την προκαλέσεις κι άλλο, αυτή θα ανταποκριθεί. Κι όσο κι αν την προκαλείς, τόσο περισσότερο της αρέσει. Στην αλήθεια αρέσει η νίκη. Δεν είσαι ισάξιος αντίπαλος. Γνωρίζει περισσότερα για σένα απ' ότι εσύ για τον εαυτό σου κι εκεί πατάει για να σε τσακίσει. Το χειρότερο είναι ότι δεν σε σκοτώνει για να τελειώσει το μαρτύριο. Σε αφήνει να σέρνεσαι μισός κι ανάπηρος για να μάθεις να ζεις κι έτσι. Η καταστροφή σου είναι η εθνική της εορτή. Και ποιός είπε ότι εμένα μου αρέσουν οι γιορτές. Όταν ήμουν πιτσιρίκι έκρυβα τα σημαιάκια των συμμαθητών μου και πάντα είχα ανεμοβλογιά όταν ήταν να παρελάσω. Φαντάσου σ'αυτή την ηλικία να βλέπω την παρέλαση εις βάρος μου. Καλύτερα 10 μέτρα κάτω απ' τη γη παρά αυτό. Η αλήθεια σε αποσυντονίζει, σε διαλύει, σε διχοτομεί, σε συρρικνώνει. Για ένα σπουδαίο δευτερόλεπτο θά θελες να επιστρέψεις στην κοιλιά της μαμάς σου, εκεί όπου ακόμα είχες όνειρα για τον απόλυτο έρωτα, την πραγματική αγάπη, την καριέρα στο θέατρο και τα πολλά κι έξυπνα κουτσούβελα που θα αλλάξουν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Εκεί που ήσουν ασφαλής στη μοναξιά σου, που δεν ήξερες ποιά θα σε φέρει στον κόσμο και πως θα μπορούσε νά ναι μια άγνωστη μετά από 28 χρόνια. Εκεί όπου η αλήθεια ήταν μόνο η ύπαρξή σου και μόνο αυτή είχες να διαχειριστείς, χωρίς απολογίες, χωρίς ευθύνες, χωρίς μέλλοντα. Εκεί όπου ο χρόνος ήταν αυτός του σύμπαντος και ήσουν τόσο μεγάλος αν και μόλις ένα φυτοπλαγκτόν που αιωρείται στο βυθό μιας μη τυχαίας μήτρας. Και να που τώρα αναρωτιέμαι - γιατί να αναρωτιέμαι- τριγυρισμένη από κούτες που θα πάνε σε ένα άλλο σπίτι από αυτό που είμαι τώρα και που το νιώθω πιο οικείο από αυτό στο οποίο μεγάλωσα. Και νιώθω κάτι που μοιάζει με θλίψη. Και η αλήθεια που έχω μέσα μου γι'αυτόν δεν με πονάει καθόλου παρόλο που ίσως θά πρεπε. Σε μερικές περιπτώσεις η αλήθεια κάθεται ήσυχη σε μια γωνιά και τη συνηθίζεις σιγά σιγά και μετά δεν σε νοιάζει πόσο θα πονέσεις. Ακριβώς γιατί αυτό που γνωρίζεις μόλις 4 μήνες και το θεωρείς ξένο είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος. Το ψέμα σου που ξέρεις ότι είναι αληθινό. Κι έτσι θα μείνει.

Σου υποσχέθηκα ένα κείμενο. Αλλά μπορεί να είναι και ψέμα.
Αυτό για όλες τις μπύρες που έχουμε πιει μαζί, συζητώντας και γελώντας σαν να είμαστε σπίτι μας.


Διά χειρός Jackie Oh