we're always touching by underground wires

Χτες πήγα στο νεκροταφείο μετά από μήνες. Θα έκλεινες τα 30 και θα σου έλεγα "welcome to my box". Αντ' αυτού, δεν είπα τίποτα. Ψέλλισα "μου λείπεις" και καθετί λογικό, καταρρίφθηκε ξανά επιτόπου. Αγκαλιά με την Α., κατηφορίζοντας, της έλεγα ότι δεν το έχω δεχτεί ακόμα και είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, πως αυτό το πράγμα απλά υπάρχει μέσα σου όσο συνεχίζεις, σαν να συνεχίζεις να ζεις χωρίς ένα δάχτυλο. Πρέπει να τα μάθεις από την αρχή τα πράγματα, πως νιώθουν χωρίς αυτό το μέλος που λείπει. Μετά πήγαμε να τα πιούμε - θα σου άρεσε. Και γυρίσαμε ο καθένας στην τσαλακωμένη του αρτιμέλεια.




Έφτιαξα μια τεράστια κούπα με ζεστό καφέ και κάνω ότι φθινοπώριασε.

Ο τελευταίος μήνας γέμισε με πολύ δουλειά, κούραση αλλά το κυριότερο, πολλά γέλια, αγκαλιές, χορό και φωτεινά μάτια, επανασυνδέσεις, ιδέες, συνομωσίες που φέρνουν τον άξονα της γης λίγο πιο κοντά στο σωστό του σημείο, με μπύρες και τηγανητές πατάτες, μοχίτο και συνθηματικά, τηλέφωνα, εκδρομές, χαρά, θάλασσα, μικρές κατακτήσεις. Η Αθήνα ήταν σχεδόν άδεια και οι δρόμοι έμοιαζαν σχεδόν προσιτοί. Η ζέστη αφόρητη και τα επίθετα να κολλάνε πάνω σου σαν ρούχα. Κάπως έτσι είναι το καλοκαίρι στην πόλη. Φιλιά με γεύση καϊπιρίνια, φίλοι να χτυπάνε τα κουδούνια στις 2 το πρωί, η φωνή να κλείνει από τα τσιγάρα και τα κλιματιστικά, θερινό με τα πόδια απλωμένα στην καρέκλα και κάμποσα δάκρυα πίσω από γυαλιά ηλίου.

Too drunk to dream - Magnetic Fields

Melankoli - Lulu Rouge

Move me - Gudrun Gut

Ass Table & the stick - Dousk

Bomb the bass - Black River (ft. Mark Lanegan)