γενναιόδωρη απογραφή

photo: Greg Crewdson

Μοχίτο, καναπέδες, μακαρόνια με κιμά, όνειρα, εκείνος ο κάδος με την αναμμένη φωτιά και τα τρία μπουκάλια καμπερνέ, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, γέλια, κλάματα, λακούβες, δουλειά, διάβασμα, αγκαλιές, κουβέντες, παγωμάρα, πείσμα, πολλά βιβλία, πολλές ταινίες, κούραση, κυριακάτικα ρεφενέ ρεβεγιόν, και το ρολόι έχει αλλάξει εδώ και πολύ καιρό, αλλά εμένα όλα ίδια μου φαίνονται.

έχει αλλάξει χρόνος. εμείς είμαστε ακόμα εδώ, ίσως όχι τόσο ίδιοι αλλά ούτε και τόσο διαφορετικοί.
γρατσουνάω τις αντοχές μου να δω πότε θα ματώσουν και ακουω δυνατά μουσική στο δρόμο. έχω το μικρό μου κουκούλι, δεν το διαπερνά τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, κάτι σαν αόρατη ασπίδα, αυτή που έχουμε όλοι να μας προστατεύει όταν εμείς δεν μπορούμε.
"Πως να γίνει κανείς αυτό που είναι". χωρίς να νοσταλγεί αυτό θα μπορούσε να είχε γίνει, αλλά αυτό που έχει γίνει όντως, αυτό που υπάρχει εδώ, τώρα.
τα περισσότερα πράγματα τριγύρω είναι δοκιμασίες. χωρίς βραβείο στον ορίζοντα, ούτε καν την επιβίωσή σου. παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να κυνηγάμε τα σημαινόμενα, ελπίζοντας να μπορέσουμε κάποτε να τα αντιστοιχίσουμε με τα σωστά σημαίνοντα.

που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές