Γερασμένο Αγόρι

Άστυ. Γνωστό και ως τάφος του Ινδού.
Σάββατο βράδι. Σου έχω πει πόσες μέρες ότι θέλω να δω αυτή την ταινία.
Μου κάνεις το χατήρι.
Η ταινία αρχίζει. Η αίθουσα είναι γεμάτη.
Βουλιάζω στην καρέκλα μου. Τα μυρμήγκια στο δέρμα του Oh Dae-Su σαν να βγαίνουν από την οθόνη, σαν να τρέχουν προς το δέρμα μου, τα μάτια μου. Ακινητοποιούμαι από τον βομβαρδισμό των εικόνων. Την αψεγάδιαστη, όμως τρωτή, αισθητική. Την αγωνία της ερώτησης του ήρωα: γιατί; ποιός; Ο χρόνος δεν υπάρχει. Χρόνια κλεισμένος. Σιγά σιγά το νήμα ξετυλίγεται. Σε βρομερούς διαδρόμους, σε μια πόλη χωρίς όνομα.
Μένω ακινητοποιημένη. Γυρνάω να σε κοιτάξω. Το πιστεύεις αυτό που βλέπεις; από που ξεφύτρωσε;
Και η μουσική, σαν να μαντεύει, σαν να ξεχύνεται από τα μάτια των πρωταγωνιστών. Σαν να προϋπάρχει.
Μετά, κονιάκ στο Galaxy. Και κουβέντες για το τι ήταν αυτό που είδαμε. Αδυναμία επιθέτων.
Αναζήτησα παντού τη μουσική την επόμενη μέρα. Μόνο παραγγελία από Κορέα. Δεν παίζει.
Τώρα, επιτέλους, την είδα στο δισκοπωλείο. Πόσες φορές δεν ρώταγα, μάταια. Μετά εγκατέλειψα. Σήμερα στάθηκα τυχερή.
Μαζί με το 2046, η πιο πλήρης μουσική για ταινία. Οι εικόνες ξανάρχονται. Ο δαίδαλος, το κυνήγι, το παρελθόν, η επιθυμία, ο φόβος, το τέλος, μια κάθαρση χωρίς λύτρωση...
Το θυμάσαι;

Ο ευρών αμειφθήσεται

Τόχασα.
Τι ποιό;
Αυτό που χάνουμε συνήθως. Μερικοί δεν το έχουμε εξαρχής. Για μένα μιλάω.
Εσύ έχεις μπόλικο. Να φαν κι οι κότες. Δώσε και σε μένα λίγο. Δεν με λυπάσαι;
Όλο χαμένο τό χω και ψάχνω να το βρω.
Τι ωραία έκφραση. Χαμένο τόχεις;
Δεν είναι να μου εμπιστευτεί κανείς τίποτα. Αμέσως να το χάσω. Η ζημιάρα.
Τέλος πάντων, όλο έτσι λέω βέβαια, κι όλο κάπου το έχω παραπετάξει και δεν θυμάμαι που. Και συνήθως το ξαναβρίσκω. Γρήγορα.
Τι ρωτάς ποιό; Αυτό.
Ξέρεις, cogito ergo sum (αν και πολλοί διαφωνούν με αυτή την άποψη).
Το μυαλό μου ντε. Το δικό σου δεν έχει φόβο. Μάλλον το κρανίο σου είναι καλύτερης κατασκευής. Ή ίσως εσύ να είσαι καλύτερης κατασκευής και δεν χάνεις πράγματα.
Το δικό σου στέκεται περήφανο σε όλα. Αλώβητο. Το σούπερ μυαλό.
Το δικό μου χάνεται. Ωτοστόπ κάνει για να γυρίσει. Και πετυχαίνει και κάτι ανθρώπους που το παρατάνε στην ερημιά ή το πάνε από παρακάμψεις. Αλλά τελικά τα καταφέρνει. Πάντα γυρίζει, σαν πιστό σκυλί.
Ξέρω τι θα μου πεις. Δεν χάνεται. Ναι, το ξέρω.
Τι λες; Κοίτα να δεις που μερικοί τύποι έχουν όλες τις απαντήσεις.
Εσύ τις πήρες όλες και τις ψάχνω κι αυτές; Τις απαντήσεις εννοώ.
Δεν παραπονιέμαι, όμως. Κάτι βρήκα κι εγώ. Δεν νομίζω να είναι οι ίδιες. Οι δικές σου δεν θα μου έκαναν έτσι κι αλλιώς. Κατεψυγμένες απαντήσεις. Έτοιμες για χρήση με ένα απλό ζέσταμα.
Οι δικές μου είναι κρυμμένες σε τοίχους, κάτω από την άσφαλτο, μέσα σε βιβλία με περίεργους τίτλους, σε κλεμμένες τζούρες από ποτά στο Μπρίκι, σε τσιγάρα που στρίβω για άλλους. Σε τηλέφωνα που βαράνε αργά το βράδι. Σ’αυτούς που δεν φοβούνται να πουν σ’αγαπώ. Σε Δευτέρες που κάνεις κοπάνα. Σε ανθρώπους που είναι σταθεροί, όταν δεν ξέρεις που θα είσαι τον άλλο μήνα.
Εσύ, όμως, τα ξέρεις όλα. Δεν έχεις ανάγκη. Σωστά;
Αντιθέτως, έχεις την ευκολία να σνομπάρεις, να λες ότι αυτά είναι ναρκισσιστικά κατασκευάσματα μετεφηβικής και βάλε κρίσης. Ότι δεν γίνεται πλέον να έχουμε μαύρες. Δεν είναι μαύρες. Κυπαρισσί είναι. Πράσινο, βαθύ. Δεν γίνεται να στενοχωριόμαστε. Αυτά είναι μαλακίες. Τα κάνουμε επίτηδες.
Δεν έχεις άδικο. Πως το έλεγε ο ποιητής...Δεν μας φταίει το έξω. Το προς τα έξω μας φταίει...κάπως έτσι.
Αυτό μου έφταιξε και μένα. Το προς τα έξω. Το προς τα μέσα είναι ίδιο. Αλλά η σύγκρουση των δύο είναι καμιά φορά και αναπόφευκτη.
Εσύ κράτα τες. Τις απαντήσεις. Δώρο. Στις τρεις σωστές, κάτι θα κερδίσεις. Εύκολο δεν σου είναι από εκεί που είσαι; Δεν ξέρεις, ούτε με ξέρεις, και τα συμπεράσματα σου έρχονται πανεύκολα. Οι υποθέσεις, τα ευκόλως εννοούμενα. Δεν έχω όρεξη ούτε να σε αντικρούσω. Είναι μάταιο. Αλλεργία στις εξηγήσεις είχα πάντα. Καλύτερα να φύγω παρά να εξηγήσω.
Κράτα το cogito σου.
Προτιμώ το sum, έτσι κι αλλιώς.

Everybody knows
you only live a day
but it's brilliant anyway
I saw you in a perfect place
it's gonna happen soon
but not today
so go to sleep and make the change
I'll meet you here tomorrow
independence day

Απλά

Όταν βρέχει, o Nick Drake είναι η ιδανική μουσική για να συνοδεύσει τον ήχο των σταγόνων στα πεζοδρόμια.

The Ideal Crash

Twenty-nine pearls in your kiss,
a singing smile,
coffee smell and lilac skin,
your flame in me.
Twenty-nine pearls in your kiss,
a singing smile,
coffee smell and lilac skin,
your flame in me.
I'm only here for this moment.

I know everybody here wants you.
I know everybody here thinks he needs you.
I'll be waiting right here just to show you
How our love will blow it all away.

Such a thing of wonder in this crowd,
I'm a stranger in this town, you're free with me.
And our eyes locked in downcast love,
I sit here proud,
Even now you're undressed in your dreams with me.

I'm only here for this moment.
I know everybody here wants you.
I know everybody here thinks he needs you.
I'll be waiting right here just to show you
How our love will blow it all away.

I know the tears we cried have dried on yesterday
The sea of fools has parted for us
there's nothing in our way, my love
Don't you see, don't you see?

You're just the torch to put the flame
to all our guilt and shame,
And I'll rise like an ember in your name.

I know, I know,I know everybody here wants you.
I know everybody here thinks he needs you.
I'll be waiting right here just to show you
Let me show that love can rise, rise just like embers.

Love can taste like the wine of the ages, babe.
And I know they all look so good from a distance,
But I tell you I'm the one.

I know everybody here thinks he needs you, thinks he needs you
And I'll be waiting right here just to show you.

Disclaimer: Το παρόν κείμενο είναι βαθιά αυτιστικό. Το ξέρει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό.
Άγγελος.
Κλείνεις τα μάτια και νομίζεις ότι τραγουδάνε τα χερουβείμ (αν πιστεύεις στα χερουβείμ. Αν όχι, απλώς είναι εξωπραγματικός).
Τυχαία πριν .....(πολλά) χρόνια, πήρα το Grace. Είχα ήδη ακούσει τον μπαμπά του. Είχα πάθει πλάκα με το Sweet Surrender. Με όλο το Greetings from L.A.
Αλλά αυτός πια....Έκλαιγα. Στην αρχή γιατί δεν πίστευα ότι υπάρχει τέτοια φωνή. Μετά γιατί είχε πεθάνει.
Ο πρώτος άνθρωπος που τον ήξερε όταν τον ανέφερα ήταν η φίλη μου από τη Νορβηγία.
Ένιωσα τυχερή που τον ανακάλυψα μόνη μου, ψάχνοντας στο δισκοπωλείο.
Ξενύχτησα διαβάζοντας τη βιογραφία τη δική του και του πατέρα του από τον David Browne.
Βρήκα ακυκλοφόρητα live του (μάλλον, τα βρήκανε για μένα). Να τραγουδάει από το τηλέφωνο σε μια συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό.
Να επενδύει στιγμές, βράδια, επιθυμίες, αρνήσεις, χωρισμούς, συνειδητοποιήσεις. Να ομορφαίνει.
Σύμφωνοι, ίσως το Amazing Grace να ήταν κάπως αγιογραφία (ο νεκρός δεδικαίωται). Αλλά ποιός τον άκουσε να λέει το Lover you should have come over και δεν αναρρίγησε;
Είχε απίστευτο ταλέντο. Και πάθος.
Και ήταν έκθετος στη ροή του δρόμου.

Πατρίδα

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
έχει τη φυλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν
έχει τη φυλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν
ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν

Αγαπημένα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου
μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω

Αγαπημένα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

Τα λέμε απόψε.

Summer's almost gone

Σχεδόν. Σαν σχολική χρονιά σήμερα.
Το χώμα μυρίζει βροχή. Λίγη μουντάδα και δροσιά. Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Ίσως έπρεπε επιτέλους να διακοπεί η ατέρμονη ηλιοφάνεια. Κάπως να μαζευτούμε – από που; Το μόνο που θέλω να μαζεύω είναι βλέμματα, χαμόγελα, χάδια, αγκαλιές, αγάπη. Να μαζευτώ, ποτέ δεν ήθελα και ποτέ δεν τα κατάφερα.
28 Μαϊου άρχισε το καλοκαίρι, στη συναυλία των Madrugada. Με πολλά τσιγάρα, love’s for idiots, so leave me alone on my liberties. Μετά περπάτημα και το μυαλό πυρπολημένο.
Σχολική χρονιά, πριν 3 χρόνια, όταν αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό.
Τι είναι η σχολική χρονιά; Αφού ποτέ δεν μαθαίνω...ή μήπως μαθαίνω και απλά δεν αφήνω τον διπλανό μου να αντιγράψει; Ίσως λίγο απ’ όλα...
Το φθινόπωρο, πάντα γεμάτο ήχους, σινεμά, ρακόμελα (κάνουν καλό στο βήχα, ωραία δικαιολογία πάντα), βόλτες χωρίς προορισμό. Σχολική χρονιά διαρκείας, πάντα να κάνω κοπάνα απ’ όπου κι αν νόμιζα ότι πηγαίνω, μ’ ένα εισιτήριο στην τσέπη, αθλητικά παπούτσια. Θα μπορούσε να έχει σημασία – νοσταλγώ το Au Revoir και τα παροξυσμικά βράδια εκεί, καμιά φορά σκέφτομαι κι εσένα απέναντί μου – αλλά τώρα φαίνονται φαντάσματα όλα αυτά, φωτογραφίες καμμένες από το φως του Ιουλίου.
Πάνω στο δέρμα μου ακόμα επιβιώνει το αλάτι, η άμμος, η μυρωδιά του αντηλιακού, το τυρκουάζ της θάλασσας που μας αγκάλιασε.
Μέσα στα μάτια μου τρύπωσε όλο το φως των διακοπών, τα πεύκα, οι αγκαλιές, η αγάπη, η μουσική, εσύ να μου χαμογελάς, να ξενυχτάς μαζί μου, απλώς να υπάρχεις. Τρύπωσε η βεράντα μας, οι σκοτεινοί δρόμοι, ο σταθμός με τα παράσιτα στην ερημιά, εσύ να με κοιτάς και να αστράφτεις, εγώ να σε κοιτάω και να μη φοβάμαι ξαφνικά τίποτα. Παντού υπάρχει ένας μύθος. Αφού έμεινε μια αφήγηση...
Σχολικό σύνδρομο μηδέν. Δεν με νοιάζει πια αν είμαι αδιάβαστη.
Αλλά ξορκίζεται με ξώπλατο ο Σεπτέμβρης;

A trip down memory lane

Ποτέ δεν τον ερωτεύτηκα όπως τόσα κοριτσάκια στα ηρωικά σχολικά μας χρόνια, αλλά ερωτεύτηκα τους στίχους του. Ξέρει τι λέει. Και πως να το πει. Μοιάζει να το λέει στην κατάλληλη στιγμή - ή μήπως εσύ είσαι στην κατάλληλη στιγμή να το ακούσεις; Κι όταν είσαι στην εφηβεία (και λίγο μετά από αυτήν, όπως είμαι τώρα ;-) οι στίχοι του μπορούν να σε πιάσουν. Και μπορούν ακόμα να φέρουν ανατριχίλες...
Με παρέα τον Βελιώτη, ισορρόπησαν στο σκοινί το τεντωμένο, ανασαίνοντας μέσα στη δροσιά των δέντρων.
Μέχρι το Χωρίς Κανόνα είπε ο τύπος. Κάπου το έχω σε μια κασέτα που σίγουρα βρίσκεται ακόμα ζωντανή στο πατάρι ή σε κάποιο συρτάρι...Στον Νίκο Βελιώτη βρήκε ιδανικό συνένοχο. Εξαιρετικός μουσικός - ιδιοφυής. Και αφοσιωμένος.
Δεν ξέρω αν τα πιτσιρίκια που είχαν κάτσει κατάχαμα μπροστά μπροστά στη σκηνή απογοητεύτηκαν από τον πειραματικό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος. Ίσως...
Ιδανική στιγμή, όταν ακούστηκε....Ξεχνάς πετώντας μακριά, ξεθωριασμένες φάτσες, γριές νεράιδες, κουρασμένα ξωτικά, ζευγάρια να σαλταίρνουν απ'τις ταράτσες...
Thank you Rainman.

We could be heroes

Πέρσι, τέτοια εποχή, ήμουν στην Πάρο για δέκα μέρες. Δέκα μέρες ξύδια, ξάπλα, μπάνια, πολύ γέλιο, ξύδια (το είπα ήδη ε?), βόλτες...δέκα μέρες γεμάτες φως.
Πήγα με δύο φίλες μου. Με τη μία γίναμε κουμπάρες. Με την άλλη δεν μιλάμε πλέον (όχι, δεν έφταιγαν οι διακοπές, το μετά-τις-διακοπές έφταιγε. Τελικά μάλλον αυτό που λένε για χωρισμούς και διακοπές ισχύει για όλους τους τύπους σχέσεων).

Φέτος, τέτοια εποχή, δεν είμαι στην Πάρο – είμαι, όμως, στην κουμπάρα μου. Καθώς χτες το απόγευμα άρχιζε η βραδιά μου (που έμελλε να τελειώσει πολύ αργά γι’ αυτό και σήμερα κουτουλάω, έχω hangover, αλλά παρόλα αυτά δεν γκρινιάζω), ακούγοντας μουσική στο δρόμο, ένιωσα τόση αγάπη μέσα μου για τους εμφανείς ήρωες της ζωής μου – τους φίλους μου. Ο καθένας είναι τόσο διαφορετικός από τον άλλον, ελάχιστοι γνωρίζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί έχουν ένα μόνο κοινό σημείο – την αφεντομουτσουνάρα μου.

Έχω φάει πολλές φορές το κεφάλι μου σε φιλίες. Κι αυτό γιατί, φίλες και φίλοι, οι γυναίκες είναι άτιμη φάρα. Επειδή είμαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να το πω. Για την ακρίβεια, ακριβώς επειδή είμαι γυναίκα, δικαιούμαι να το λέω ακόμα περισσότερο. Οι γυναίκες δεν ξέρεις από που θα σου τη φέρουν – το ίδιο ισχύει και για γυναίκες συναδέρφους (άλλο μεγάλο κεφάλαιο). Κάτι θα κάνουν, στο άσχετο, εκεί που κάθεσαι στη γωνιά σου. Προσοχή: ΟΧΙ ΟΛΕΣ! Αλλά έχουν δει πολλά τα (πανέμορφα) μάτια μου. Έχω διαλύσει φιλίες πολλών ετών (12 και άνω) με γυναίκες, ύστερα από πολλή σκέψη και πολύ βλακεία που έφαγα στη μάπα. Έτσι έμαθα ότι δεν κάνουμε πράγματα για να τιμήσουμε το παρελθόν (έλα μωρέ, τόσα χρόνια φίλοι είμαστε, θα σου κάνω και μια μαλακία, σιγά τα λάχανα) αλλά για να αξιώσουμε το μέλλον. Η φιλία (και πολλά άλλα) δεν είναι μνημόσυνο. Είναι ζωντανός οργανισμός. Μεγαλώνεις και εξελίσσεσαι μαζί της και μαζί με τον άλλον. Και θέλει πολύ δουλειά. Αυτό δεν καταλαβαίνουν μερικοί και μπλεκόμαστε.

Ο μακροβιότερος φίλος μου είναι ο Νίκος. Τον γνώρισα στην έκτη δημοτικού και ήταν μίσος από την πρώτη ματιά. Αλληλοβριζόμασταν, εγώ άλλαζα πεζοδρόμιο όταν τον έβλεπα κι αυτός με έθαβε όπου μπορούσε. Τα χρόνια πέρασαν – ο Νίκος είναι η μνήμη μου. Περιμένω να γεράσω μαζί του σαν τους παππούδες του Muppet Show. Ακόμα μαλώνουμε και μάλιστα έντονα κάποιες φορές. Δεν μου αρέσει να μαλώνουμε αλλά από την άλλη με παρηγορεί που δεν με αφήνει να τον θεωρήσω δεδομένο – και το αντίστροφο.

Όσο μεγαλώνω (σιγά μην έλεγα γερνάω) διαπιστώνω ότι είμαι διατεθειμένη για λιγότερους συμβιβασμούς γιατί έμαθα the hard way ότι ο χρόνος είναι κάτι πολύ πολύτιμο και δεν αξίζει να τον χαλάμε με ανθρώπους που μας είναι αδιάφοροι, δηλαδή ούτε κρύο ούτε ζέστη, δεν βαριέσαι. Είναι χάσιμο ενέργειας και όταν έρθει η ώρα να δώσεις αλλού την ενέργειά σου, εκεί που αξίζει, δεν έχεις. Αυτό βέβαια έχει κόστος. Άλλο η κοινωνικότητα κι άλλο η φιλία. Άλλο το βόλεϊ κι άλλο το τρόλεϊ.
Από γυναίκες μου έχουν τύχει διάφορα φρούτα. Η ζηλιάρα (ναι, εμένα ζήλευε – ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί). Η άμα-δεν-έχω-γκόμενο-δεν-υπάρχω-ως-άνθρωπος. Η φοβάμαι-τη-σκιά-μου. Και το καλύτερο. Η γαμώ-και-δέρνω. Η τύπισσα που ευνουχίζει ό,τι κινείται από ανασφάλεια ότι δεν είναι αρκετά καλή. Λες κι αν το παίξεις μουτζαχεντίν, ο άλλος θα σε αγαπήσει περισσότερο. Και πάει κλαίγοντας.

Οι άντρες από την άλλη μεριά, είναι πολύ πιο απλοί (είστε, τρομάρα σας). Και ναι, πιστεύω στη φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών (την έχω κάνει αυτή τη συζήτηση άπειρες φορές). Αν το πράγμα είναι γκομενικό φαίνεται. Και μονόπλευρα γκομενικό να είναι, πάλι φαίνεται κι άρα δεν μιλάμε για φιλία. Εκτός αν τον πιάνεις φίλο/φίλη μέχρι να σου κάτσει. Κι όταν σου κάτσει, του λες «διαλύθηκε μια ωραία φιλία και δεν ξέρω τι να κάνω». Όλα παίζουν....κι αν είναι γκομενικό – γνώμη μου- πες το ντε και μην το ταλανίζεις. Μπαίνεις σε τόσο μπελά να το παίζεις φίλος/φίλη για να έρθει ο άλλος/η άλλη να σου πει για τη νέα του/της κατάκτηση....δε λέει.

Ειδικά φέτος, που ήταν μια μάλλον κουλή χρονιά για μένα, κι από ότι φαίνεται, θα συνεχίσει να είναι μέχρι νεοτέρας, η καρδιά μου πλημμυρίζει από τις φάτσες, τις αγκαλιές και το δίχτυ ασφαλείας που ο καλός Βούδας έφερε στο δρόμο μου. Με βοηθάτε τόσο πολύ, όσο δεν ξέρετε. Νιώθω λιγότερο δυσλειτουργική, λιγότερο μόνη (μιας και νιώθω συνήθως μόνη, το λιγότερο μόνη είναι πολύ καλό για μένα). Και χτες το βράδυ, στον καναπέ, που δίπλα έπαιζαν τάβλι κι εμείς αδειάσαμε το μπουκάλι κρασί, ένιωσα για άλλη μια φορά τις διαστάσεις των πραγμάτων. Όπως και τόσες φορές μέσα στο καλοκαίρι.

Γι’ αυτό, αν με διαβάζετε ρεμάλια (όλοι είστε ρεμάλια, ξέρω τι λέω), να ξέρετε ότι σας αγαπώ πολύ (εγώ και η Αλιφέρη) όλους σας και σας ευχαριστώ που με δέχεστε όπως είμαι (κι εγώ σας δέχομαι βέβαια, οπότε είμαστε πάτσι ;-)

Ακούγοντας Afghan Whigs - 1965
Smiths – Meat is Murder

Precious

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle
There was so little left to give

Το video clip, υπέροχο.

Το δε τραγούδι.....ακόμα καλύτερο.

Μου αρέσει πάρα πολύ ο Gahan με ρυτίδες γύρω από τα μάτια του. Η φωνή του είναι ίδια και καλύτερη. Και οι Depeche είναι άλλη μια γραμμούλα για να μετράμε τον χρόνο, όχι στο κελί μας, αλλά μέσα μας.

Υ.Γ. Εσένα εκεί έξω, σ'ευχαριστώ για το δωράκι...

There will never be a better time

Δεν μου αρέσουν οι Κυριακές. Ψέματα να πω;
Σχολικό σύνδρομο. Όταν ήμουν μικρή, οι πρώτες νότες από τη μουσικούλα της Αθλητικής Κυριακής (που έβλεπα, εννοείται) σηματοδοτούσαν το τελεσίδικο της Δευτέρας.
Κάποιος που με ξέρει εξ αντανακλάσεως, ξέροντας προφανώς ότι οι εμμονές θέλουν τροφή για να συντηρηθούν και να διατηρηθούν ως τέτοιες, μου έγραψε ένα compilation με Smiths. Ένα από εκείνα τα cd που θέλεις να τα κοιτάς, πανέμορφο, με το θολό εξωφυλλάκι του, φτιαγμένο με προσοχή. Όπου το Reel around the fountain ακολουθείται από το Rubber ring και καπάκι Sheila take a bow. Never had no one ever – εκεί πατάς το skip εκτός αν γουστάρεις τα κινέζικα βασανιστήρια.
Αλλά οι εμμονές δεν σε ρωτάνε. Το ξέρεις κι εσύ, όταν μου στέλνεις μηνύματα μέσα στη νύχτα. Το ξέρω κι εγώ, που σου απαντώ μέσα στη νύχτα.
Μερικά πράγματα τα ήθελα κάποτε. Τα έφαγα αμάσητα κι έκανα χρόνια να τα χωνέψω. Κι είπα κάποια στιγμή: ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλο. Να μασήσω και να φτύσω, αλλά αμάσητα δεν γίνεται. Ενώ έτσι, φτύνεις τα κουκούτσια και δεν σου κάθονται στο λαιμό. Τα φτύνεις στα μούτρα του άλλου. Αλλού να τα φυτέψεις, να φυτρώσουν τα σαρκοφάγα δεντράκια σου, αλά μαγαζάκι του τρόμου. Οι δικές μου σάρκες έκαναν απόσβεση. Δώσαμε ρε παιδάκι μου.
Τώρα δεν τα ξαναθέλω. Σε θυμάμαι – πάντα. Αυτά που ζήσαμε (πέρασαν χρόνια), ακατανόητα ακόμα και για μένα. Αλλά με θωράκισαν. Μη βιαστείς να πεις ότι μου έκανες καλό. Πως ό,τι έγινε ήταν για το καλό μου. Για το δικό σου καλό ήταν – καλό είναι αυτό που είναι καλό για εμάς. Το δικό μου καλό ήταν δική μου υπόθεση. Και είναι ακόμα. Γι’αυτό σε θυμάμαι. Γιατί δεν κρυφτήκαμε. Τουλάχιστον όχι πίσω από το δάχτυλό μας. Ίσως από πράγματα που είχαμε πρόχειρα τότε – εσύ είχες πολλά, εγώ μόνο τη διαφάνειά μου. Τη γυάλα μου. Ράγισε η ρημάδα κι έτσι βρέθηκα στον ωκεανό. Και μου καλάρεσε, ξέρεις. Τη βρίσκω με τα σκυλόψαρα και τους καρχαρίες. Ίσως γιατί μπορώ να γίνω κι εγώ ένα από αυτά.
Όχι ότι θέλω άλλα. Τα ίδια θέλω, με άλλο τρόπο. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, που λένε. Εκεί τα χαλάμε συνήθως. Πως το λένε πολιτισμένα; Ασυμφωνία χαρακτήρων. Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ίδια κι εγώ αλλά μη ίδια. Το μη ίδιο είναι άλλο; Σοφιστείες. Να περνάμε την ώρα μας, κάνοντας ότι δεν ξέρουμε την απάντηση. Γιατί την ξέρουμε. Κι εγώ την ξέρω. Μπροστά μου είναι τόσο καιρό. Μην κοιτάς που επικαλούμαι μυωπία. Τριγύρω προβλεψιμότητα. Κι εγώ γουστάρω kinder έκπληξη. Απλά.
Λίγα πράγματα έχουν γούστο πλέον. Η βεράντα που είμαι ακόμα παιδί. Ο ήλιος να πέφτει κι εσύ να οδηγείς. Να είσαι ο μάρτυράς μου εδώ. Κι εγώ ο δικός σου. Δική μας η στιγμή που παραγγέλνουμε τις πρώτες μπύρες. Μοχιτομαχίες (το σκορ υπέρ μου). Κουβέντες που είναι πολύ καθαρές για να τις ξεχάσω. Συνομωσίες όχι του σύμπαντος (άστο εκεί που κάθεται το κακόμοιρο), αλλά δικές μας. Βλέμματα που δεν παλινδρομούν, δεν λοξοδρομούν. Ευθεία ή τίποτα. Και έτσι ξαφνικά, όπως γίνονται όλα (ή έτσι λέμε), φώτισε και το χτεσινό βράδι μια μεγάλη αγκαλιά, κι εσένα δίπλα μου, για τα καλύτερα. Ευτυχώς...Γιατί μου αρέσει πολύ να γελάμε πολύ δυνατά στη μέση της λεωφόρου. Μου αρέσει πολύ να με αγκαλιάζεις σφιχτά. Μου αρέσει πολύ να κάθεσαι απέναντί μου στο κρεβάτι και να με δέχεσαι όπως είμαι.
Ό,τι κι αν είμαι, ανά πάσα στιγμή.

Υ.Γ. Όχι, το Everyday is like Sunday δεν είναι μελαγχολικό τραγούδι. Αλλά σήμερα μου ταίριαζαν οι Sisters of Mercy, οι Queens of the Stone Age, και το Slippery People των Talking Heads.

There’s truth in everything
There’s truth in lies
With all this knowledge
I think I’m gonna be wise