Παρασκευή, Ιουνίου 30, 2006

Tropicalia

Photobucket - Video and Image Hosting

Δεν ξέρω τι είναι το RSS Feed. Ξέρω ότι χτες μου πέτυχαν τα φασολάκια.

Ξαπλώνεις δίπλα μου και λες "νομίζεις ότι είσαι κανονικός άνθρωπος;"

Σου λέω: "πόσο πιο κανονική να γίνω; σήμερα έκανα φασολάκια".

Πριν φύγεις, μου λες: "Μου δανείζεις τις Μάσκες Ηλίου;"

Kαι θα στο ξαναπώ, η φαντασία της υπερλειτουργεί.

Στο λόφο του Στρέφη κάνoυν τέλειες καϊπιρίνιες. Χτες, ο σύλλογος Quilombo Αφροβραζιλιάνικης μουσικής και χορού, γέμισε χρώματα το μικρό θεατράκι. Τα κρουστά ήταν διονυσιακά, οι χορεύτριες υπέροχες, η καποέιρα με υπνώτισε και με μάγεψε. Η μουσική είχε τόση ενέργεια, τόση δύναμη - θυμήθηκα ό,τι είχα διαβάσει για το candomble και φαντάστηκα ασπροντυμένες Βραζιλιάνες να επικαλούνται τις προσωπικές τους θεότητες.

Όλα αυτά είναι ακόμα πιο όμορφα, όταν τριγύρω σου κάθονται οι φίλοι σου - ό,τι πιο εξωτικό έχεις γνωρίσει, γεμάτο χρώματα.


Connie Francis - Dime que paso

(για να μην ξεχνιόμαστε)

Gal Costa & Gilberto Gil - Namorinho de portao

Will.i.am. feat. Erykah Badu - That Heat

Orishas - Bombo

Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006

Αστικομακαρονάδες

Photobucket - Video and Image Hosting

Χτες είδα ένα αδέσποτο σκυλί.
Είχε τα πιο θλιμμένα μάτια του κόσμου.
Τα μάτια του είχαν όση καλοσύνη, απόγνωση, απελπισία, καρτερία μπορούν να χωρέσουν σε δύο μάτια.
Κάποια στιγμή, αποκαμωμένο, αναστέναξε. Ακούμπησε τη μουσούδα του στα μπροστινά του πόδια, ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο, και κοίταζε τους περαστικούς.
Το κοίταζα στα μάτια. Κάτι σκεφτόταν. Ίσως που θα πάει μετά. Ίσως γιατί να έμεινε μόνο του.
Ευτυχώς ήρθε το λεωφορείο που περίμενα γιατί άρχισαν να κυλάνε δάκρυα.

Τελικά σιγουρεύτηκα. Το ΒΟΧ κάνει όντως τα καλύτερα μοχίτο.

Μεγάλωσα σε μεγάλους δρόμους που έμαθα να διασχίζω από τη μέση τους, όχι από τις διαβάσεις. Κι αυτό το συνήθειο δεν κόβεται. Περνάω τον δρόμο από όποιο σημείο μού'ρχεται, γιατί αυτό είναι το σπίτι μου.

Η δυσπιστία και ο κυνισμός είναι σωματικές αντιδράσεις ενός οργανισμού που είχε μάθει να ανοίγει πόρους όπως ανοίγουν τα πανιά. Δεν έχει να κάνει με τον χρόνο, αλλά με τον άνθρωπο. Είναι σαν τις μαγουλάδες ή την ιλαρά, κάτι που εκφράζεται για να περάσει και να γίνεις καλά, έστω και με μικρά σημαδάκια από την παιδική αρρώστια που είναι ο άνθρωπος.

Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Βάζεις μια γραμμή ανάμεσα σε αυτό που είσαι, που θάθελες να είσαι, που νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι, δεν έχει σημασία. Παίζεις κουτσό από τετραγωνάκι σε τετραγωνάκι, τι να κυνηγάς άραγε; Από μια ηλικία όμως και μετά, χρησιμοποιείς και τα δυό σου πόδια για να μείνεις ή να φύγεις, ο μόνος μετεωρισμός που θέλεις είναι της φλέβας του καλοκαιριού.

Το νέο μου σπίτι γέμισε πράγματα, μουσικές, χαρτιά και κεράσια στο ψυγείο.

Κι όμως, το μήνυμά σου Κυριακή πρωί, μεγάλωσε το χαμόγελό μου. Αυτάρεσκο εκ μέρους μου το παραδέχομαι. Μη νομίζεις, δεν είμαι και τόσο ανώτερος άνθρωπος. Σ'αυτό μπορεί και να μοιάζουμε.

Κάηκε και η πλάτη μου, όπως τότε που είχα γίνει σαν το καβούρι γιατί ξεχάστηκα να παίζω τάβλι με την πλάτη στον ήλιο.

Φωνές στο τηλέφωνο, βλέμματα και γέλια σε βεράντες, δροσιά μέσα μου.
Και παίζει το Songs from the Verve Hi-Fi, των Thievery Corporation - σαν να είσαι σε μια αιώρα πίνοντας ένα ατελείωτο ντακίρι φράουλα.




Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Να πάρεις τα πανιά σου και να φύγεις*

Photobucket - Video and Image Hosting


ΟΚ, καλοκαίριασε, το καταλάβαμε.
Είναι η εποχή που πρέπει όλοι να μάθουν την αξία του Rexona.
Που σκέφτομαι πόσο μπροστά το ΑΜΑΝ Teleshopping με εκείνη την πιστοντουζιέρα – τη θυμάστε;

Οι φραπέδες μετατρέπονται σε νερό με γεύση καφέ από τα πολλά παγάκια.

Ο Νανάκος έβαλε ένα σωρό ωραία τραγούδια που θυμίζουν καλοκαίρι – έστω και πολύ περασμένα καλοκαίρια. Αυτά με τους παιδικούς φίλους που παντρεύτηκαν (Λυσσάξατε πια να παντρεύεστε, να δω τι θα καταλάβετε), όταν δεν ήταν παντρεμένοι, αλλά ελεύθεροι κι ωραίοι, έρχονταν σπίτι για τάβλι κι εγώ τους έφτιαχνα κέικ και πορτοκαλάδες. Τώρα τα παιδιά έκαναν παιδιά, θα έχουν πάρει και κανένα δανειάκι, οι Kreator σκονίζονται στη δισκοθήκη και δεν παίζουμε πια ρακέτες στην αυλή. Παρόλα αυτά, τους αγαπάω ακόμα – έστω κι αν κάθε χρόνο σε γενέθλια και πρωτοχρονιές μου εύχονται καλά μυαλά. Τι έχουν τα μυαλά μου δηλαδής; Όχι τίποτα άλλο, δεν έχω κρατήσει και την απόδειξη και πως θα τα επιστρέψω να πάρω άλλα.

Δηλώνω δημοσίως: Κοκοβιέ, αν μου ξαναστείλεις μήνυμα ότι πας παραλία, I will hunt you down, θα σου ξεφουσκώσω τα μπρατσάκια, θα σου γκρεμίσω το κάστρο στην άμμο (γιατί είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια), θα σου σπάσω τα κουβαδάκια και θα σε δώσω για τροφή στα σκυλόψαρα. Από κούκλος έγινες μαυρισμένος κούκλος, δεν θα με τρελάνεις εσύ. Γκέγκε;;;;;
Εναλλακτικά, θα με φεσωθείς να με πας για μπάνιο, για να δεις τι ωραία θα περάσουμε. Ρεπορτάζ στο Star θα βγούμε (ξέρω ότι είναι το όνειρό σου, μην κρύβεσαι).

Ο Manu Chao μου θυμίζει πάντα καλοκαίρι (καθώς και μερικούς τρελούς χορούς σε πάρτι, με φωνές, χοροπηδητά και γέλια)

Manu Chao - Cai en la trampa (live)

Manu Chao - Merry Blues

Υπάρχει πιο φασαριόζικο τραγούδι για τη μοναξιά;

Soledad - Mano Negra

Φαντάσου αναψυκτήριο, τη Βουγιουκλάκη νέα, τον Μπάρκουλη με άσπρο κοστούμι. Τζένη Βάνου, με κότσο τρελό, eyeliner κοφτερό, απίστευτο βλέμμα και φάση «Δυό σπίτια κλείσαμε και πήραμε τους δρόμους».
Τέτοια είναι η Κόνι Φράνσις.
Εντυπωσιακή, παθιάρα, κιτς, ρετρό, και τα μυαλά στα κάγκελα.

Photobucket - Video and Image Hosting

Connie Francis - Quando Quando Quando

Συνοδεύεται με παγωμένη βυσσινάδα (εναλλακτικά Campari και έναν κουβά στραγαλοστάφιδα) και κρυφά βλέμματα στην πίστα.

(*έκφραση του Δημήτρη Καλοκύρη από το Μουσείο των Αριθμών -κεφάλαιο Οι Πράξεις των Υδροχόων)

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Σα φλέβα καλοκαιριού

Photobucket - Video and Image Hosting

Η Αθήνα Σάββατο. Με μαγαζάτορες να κάθονται έξω, να παίζουν τάβλι, τον κλιματισμό να σε χτυπάει καθώς περνάς μπροστά από τις ανοιχτές πόρτες, τουρίστες να κάνουν βούτες στη χωριάτικη, σκυλιά να κοιμούνται στα πλακόστρωτα. Στα αυτιά Shaolin Satellite – πρώτη φορά άκουσα Thievery Corporation στη Χαϊδελβέργη, πίνοντας ποταμούς τούρκικο τσάι, ξενύχτια, γέλια, μου λέει «άκου αυτό, θα σου αρέσει», δεν θυμάμαι καλά τη χρονιά. Ποτέ δεν έμαθα γερμανικά, μόνο τη λέξη τρυφερότητα ζήτησα να μάθω πως λέγεται.

Σε ένα καφενείο, σε κάποια πόλη έξω από τη Φρανκφούρτη, τη μέρα που έφευγα, άκουσα Μητροπάνο. Μου φάνηκε τόσο ταιριαστό.

Στην Ψύρρα, με τα πόδια απλωμένα στην καρέκλα, πόσα τσιγάρα ακόμα; Θέλω να σε έχω απέναντί μου για πάντα.

Photobucket - Video and Image Hosting

Jackie Oh, μου έλειψες πολύ.

Μετακομίζω. Δεν είναι ούτε το ΙΚΕΑ που αναστέναξε, ούτε ότι πήρα πλυντήριο, ούτε που δίνω άλλη διεύθυνση για λογαριασμούς. Είναι που άλλαξα σταθερό τηλέφωνο. Αυτό μου «έκατσε» περισσότερο. Γιατί το τηλέφωνο που αφήνω πίσω μου έχει ιστορία. Ώρα για μια άλλη ιστορία λοιπόν.

Το ντεκολτέ στη μετα-νεωτερικότητα: το έχω υπόψη μου.

Όταν σου μιλάω, ψηλώνω δέκα πόντους. Άσε που όση ώρα μιλάγαμε, νομίζω μαύρισε η πλάτη μου.

Μπύρες στο θερινό και η σεκάνς με τις μαριονέτες στη Διπλή Ζωή της Βερόνικα.

Photobucket - Video and Image Hosting

Αυτή την εβδομάδα το κανάλι της Βουλής δείχνει κάθε μέρα κι από μια ταινία του Φελίνι.

Amarcord - Nino Rota

Siboney από τον Nino Rota

Siboney από την Connie Francis

από τη μουσική του 2046 - τη φαντάζομαι με μαλλί μπανάνα, φόρεμα με φουρώ, μαύρο eyeliner με απίστευτη ακρίβεια, υγρά μάτια, χέρια απλωμένα σα φτερά και μια big band από πίσω της, ενώ κάποιος από τους θαμώνες σιγοψιθυρίζει μαζί της yo te quiero, yo me muero por tu amor.

Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

Stories of songs III

Photobucket - Video and Image Hosting

Η αφοσίωση σε μια ελπίδα σ' ένα μόνο σημείο διαφέρει από την αφοσίωση σε κάτι πραγματικό. Φέρνει, αν δεν στηριχτεί σε κάποιο σύντομο χρονικό σημείο απ' την εκπλήρωσή της, εκείνον που ελπίζει σε μια ακραία κεκλιμένη θέση, και κατά συνέπεια ύστερα από κάποια στιγμή σε πτώση, ρήξη, ή σε ο,τιδήποτε χτυπάει κάποιον που χάνει την ισορροπία του.

Τζένυ Έρπενμπεκ, Άτροπος Μπελαντόνα (Σκύβαλα)

Παρασκευή, Ιουνίου 09, 2006

Αέρας Πεχλιβάνης

Δεν το ξέρεις, αλλά σήμερα εδώ είναι όπως είναι κι εκεί.
Αυτός ο καιρός που δεν αντέχεις γιατί είναι καλοκαίρι.

Κι εγώ ξυπνάω και ξεχνάω, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, όχι απαραίτητα αλλάζοντας κάτι.
Ετοιμάζομαι για ένα μεγάλο ταξίδι, απ’ αυτά που τα κάνεις ενώ βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο και αλλάζει απλά η στάση που κάθεσαι, ανεπαίσθητα, ενώ μέσα σου κινούνται παγόβουνα και ανεβοκατεβαίνουν θερμοκρασίες.
Δεν θα το φανταζόμουν ότι θα ήμουν εδώ, ιδίως πέρσι – ότι θα είμαι πια ξένη με ανθρώπους που είχα αγαπήσει και κυρίως, ότι δεν θα χάριζα ούτε μισάωρο για να σκεφτώ τα πως και τα γιατί. Σαν να έφαγα μονομιάς όση ανθρώπινη φύση μπορεί να χωνέψει κανείς, σαν να μου έφυγε η επιείκεια ή σαν να απέκτησα κι άλλη, ανάλογα πως θα το δεις.
Οι χασούρες, ή αυτό που μαθαίνουμε να χαρακτηρίζουμε χασούρες, έχουν πάντα και κέρδος μέσα τους, απλά είναι καλά μεταμφιεσμένο. Αυτό το έμαθα αργά και βασανιστικά.
Τώρα τα πρωινά κοιτάω έξω από το παράθυρο του τρένου, μετρώντας μέρες, αναπνοές, θέλω να κολλήσω το αυτί μου στις ράγες σαν τους Ινδιάνους, κι όταν ακούσω ήχο να στηθώ και να περιμένω.
Το μυαλό μου παίζει ταινία εικόνες της Ρώμης, το παζάρι που αγοράσαμε την αφίσα της Dolce Vita, το παγωτό με το περίεργο όνομα, οι πλανόδιοι στη Ναβόνα, η ουρά στο Βατικανό, κι εμείς να γελάμε, η Φλωρεντία εκτυφλωτική, όταν κουράζομαι, όλα αυτά με παρηγορούν. Ταινία και η Αγγλία μου, ο χειμώνας μου βαρύς, ασήκωτος, σαν να κουβαλούσα μαζί μου άλλους δέκα ανθρώπους και όλοι να ήθελαν κάτι που δεν μπορούσα να δώσω. Βράδι να κλαίω ακούγοντας Martha Wainwright, που ξάφνου μου φάνηκε δυσβάσταχτη και να μην θέλω να πω τίποτα σε κανέναν. Και τι να πεις; Μετά με αγκάλιασε, κάτσαμε ως αργά, στο βάθος 16 HP, άλλα λύσαμε, άλλα δέσαμε, έψαχνα να βρω αλλού ενώ όλα είναι μέσα μου. Στο αστείρευτο ορυχείο μου.
Κάθε μέρα που βγαίνεις από το σπίτι σου είναι ένα ρίσκο. Εκτεθειμένος από τη στιγμή που γεννήθηκες, μέχρι να καταλάβεις ότι όλοι είναι εξίσου εκτεθειμένοι, ακόμα και αν κρύβονται.
Φοράω ακουστικά, διαβάζω το βιβλίο μου στα αγγλικά, για να μη με ενοχλεί κανείς. Παρόλα αυτά, δεν τη γλιτώνω και κάποιος θα έρθει σε μένα για οδηγίες, για την ώρα, για παιχνίδι, για σοβαρά, για λέξεις, βλέμματα, ακυρώσεις, ματαιώσεις, μέλλοντες εξακολουθητικούς και τετελεσμένους, έστω και μην ξέροντας γιατί. Υπάρχει γιατί κι ας μην το ξέρεις.
Γιατί πήρα το τρένο εκείνη την Πέμπτη, γιατί μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε, γιατί κοιταζόμαστε. Γιατί είδα κάτι σε σένα που δεν βλέπει κανείς, γιατί επιμένω, γιατί επιλέγω, γιατί φεύγω πια και δεν κοιτάω πίσω.
Γιατί εκείνο το βράδι σου άνοιξα την καρδιά μου και δεν φοβήθηκα, σε εκείνη τη βεράντα με θέα τη θάλασσα κλαίγαμε από τα γέλια πίνοντας μπύρες και στρίβοντας τσιγάρα έως αργά, γιατί δεν φοβήθηκα να έρθω να σου μιλήσω και να με κερδίσεις, γιατί ξέρεις που είμαι κι ας μη με ψάχνεις πια, γιατί ξέρω ότι υπάρχεις κι ας μην σε ξέρω πια.

Γιατί με ορισμένους ανθρώπους δεν ρωτάω πια γιατί.

Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006

Ways to be seen

Photobucket - Video and Image Hosting


Δεν έπαιζε Smiths όταν σε είδα.
Ούτε καν Λένα Πλάτωνος.

Μάλλον κανά σκυλάδικο θα έπαιζε, αυτό μας αξίζει.
Πρωί πρωί, δυό ξένοι στην ίδια πόλη. Πόση αμηχανία να χωρέσει σε ένα καλημέρα ;

Τελικά αυτή η πόλη παραείναι μικρή για μένα. Όλο σε κάποιον θα πέφτω. Και βρήκα να πέσω επάνω σου.

Αλλά ξέρεις κάτι;
Δεν είσαι άξιος ούτε δίπλα μου να κάθεσαι και να με κοιτάς στα μάτια με λατρεία, όπως μου είχες ζητήσει κάποτε, σχεδόν ικετευτικά.
Δεν αξίζεις ούτε ένα πετάρισμα των βλεφαρίδων μου.

Ανώφελη και η διαίσθησή μου που βάραγε καμπανάκια. Είδα το σπασμένο είδωλο του παρελθόντος να κάνει απόπειρες παρόντος, αλλά τελικά, ήταν μάλλον επιθανάτιοι ρόγχοι. Δεν προστάτευσα τον εαυτό μου, γιατί μάλλον ακόμα μαθαίνω πως. Γιατί κάτι είδα (εγώ και η Αγία Τερέζα της Άβιλα, κολλημένες με τα οράματα). Γιατί έτσι ένιωσα.
Αλλά το ήξερα.
Στο είπα εκείνο το βράδι στο Au Revoir, υπό την επήρεια του αλκοόλ που κάνει την ειλικρίνεια σχεδόν αβίαστη: «Είσαι ένας ξένος». Δεν το σκέφτηκα. Το ένιωσα. Κι εσύ έσπευσες να με καθησυχάσεις πως δεν είναι έτσι, πως είμαστε κοντά, ψυχικοί συγγενείς.
Μάλλον δεν ξέρεις τι σημαίνει ψυχικός συγγενής, φίλε μου. Ούτε καν συγγενής σκέτος. Γι’ αυτό ξοδεύεις λεξούλες από δω κι από κει.
Εγώ, όμως, ξέρω. Και ξέρω και ποιοι είναι οι συγγενείς μου.
Κι εσύ έμεινες ξένος ως το τέλος. Εξόριστος του φαντασιακού σου.
Αμήχανος που δεν ήθελα να σου μιλήσω για πάνω από 2 λεπτά.
Αμήχανος που έπρεπε να υποκριθείς ενδιαφέρον.
Εγώ πάλι, δεν έχω και τίποτα να υποκριθώ. Δεν ήθελα να σε δω. Ούτε χάρηκα που σε είδα. Άρα μην κάνεις το ίδιο. Φτάνει πια.

Δύο τσιγάρα μετά, χαμογέλασα μέσα μου.

Kings of Convenience - Τhe Girl from Back Then

Martha Wainwright – Bloody Mother Fucking Asshole


Red Hot Chilli Peppers – Breaking the girl




[Για την Μανταλένα]

Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Mind the gap

Photobucket - Video and Image Hosting

Ανάμεσα σε μένα και σε σένα, σε αυτό που βλέπεις και σε αυτό που βλέπω, σε αυτό που λέω και αυτό που καταλαβαίνεις, σε αυτό που αρθρώνω και σε αυτό που φτάνει σε σένα, σε αυτό που θέλω και σε αυτό που κάνω, σε αυτό που κάνω και σε αυτό που θα ήθελα να μπορούσα να κάνω, σε αυτό που νιώθω και σε αυτό που αγνοώ, σε αυτό που ξέρω και σε αυτό που θα ήθελα να μην πρέπει να ξέρω, σε αυτό που επιθυμώ και σε αυτό με το οποίο έμαθα να ζω, σε αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις για μένα και σε αυτό που πραγματικά ισχύει, στις λέξεις που λέμε και σε αυτές που δεν λέμε, σε αυτές που έχουμε το κουράγιο να αρθρώνουμε και σε αυτές που σαπίζουν αχρησιμοποίητες, στο βλέμμα που αξιώνω και στο βλέμμα που δεν χαρίζω, στα ρούχα που φοράω και στο δέρμα που φέρω, στα βράδια που γελάω και στα βράδια που κλαίω, στο κολύμπι και στην επίπλευση, σε αυτό που παλεύω και σε αυτό με το οποίο παλεύω, στο ταξίδι και στην επιστροφή, στον φόβο και τον τρόμο, στο απωθημένο και στο παράπονο, σε αυτό που ετοιμάζομαι να σου δείξω και σε αυτό που βγαίνει αβίαστα, σε αυτό που είμαι το πρωί και σε αυτό που είμαι το βράδι, σε αυτό που ήμουν και σε αυτό που έγινα, στη λήθη και στη λησμονιά, σε αυτό που αξίζω και σε αυτό που μου στερώ, σε αυτό που νιώθω και σε αυτό που ένιωσα, σε αυτό που θέλω να νιώσω και σε αυτό που μπορώ να νιώσω, σε αυτό που αγαπώ και σε αυτό που πραγματικά είναι αυτό που αγαπώ, στις υποχωρήσεις και τις παραχωρήσεις, στις ανακωχές και στην αδιαφορία, σε αυτό που καταλαβαίνω και σε αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω, στην αγάπη και την πληγή, στη δικαιολογία και το επιχείρημα, στη νοσταλγία γι’ αυτό που ήσουν και σ’αυτό που είσαι τώρα, στο πριν και στο μετά, στη δυνητικότητα και τη δυνατότητα, στην αντοχή και σε ό,τι πείθεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να αντέξεις, στη μάσκα και στη φάτσα, στα μάτια και τους προβολείς, στο φως και το κάψιμο, στους ανθρώπους και στο ξόδεμα, στην υποχώρηση και την απομάκρυνση, στον ύπνο και στον λήθαργο, στο νερό και στον χείμαρρο, στη στιγμή που σου κρατάω το χέρι και στη στιγμή που πρέπει να μάθω να το αφήνω, στη μυθολογία και την καθημερινότητα, στο ομοίωμα και στο είδωλο, στο δάκρυ και στο χαστούκι, στο μπορεί και στο θα μπορούσε, στα πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει και που έγιναν τελικά, σε αυτό που είμαι για σένα και σε αυτό που είμαι για μένα, σε αυτό που με επενδύεις και σε αυτό που αντέχω πάνω μου, σε αυτό που επιθυμείς από μένα και σε αυτό που έχω να σου δώσω, σε αυτό που θέλω να σου δώσω και σε αυτό που μπορείς να πάρεις, στην αμνησία και την επιλεκτική μνήμη, σε μένα, σε σένα και την οθόνη

Photobucket - Video and Image Hosting


Με στοιχειώνει:
η φωνή του David Eugene Edwards


Sixteen Horsepower - Splinters

Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

Story of a song II

Photobucket - Video and Image Hosting

O πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν Greatest Hits των Stranglers. Νομίζω ήμουν γύρω στα 15 μισό με 16. Τον αγόρασα από το Happening, στη Χαριλάου Τρικούπη, που είχε τα χεβιμεταλάδικα. Εκεί πήγαινα να χαζέψω Σάββατο πρωί, με την τότε κολλητή μου, τη Βίκυ, δίσκους των Halloween και των Megadeth, να πάρω pins των Metallica για τον αδερφό μου, στα κλεφτά και για μένα ίσως...εκεί άφηνα το χαρτζηλίκι μου, όταν κατάφερνα να το μαζεύω. Εκεί και στα βιβλία. Και στο άλλο το δισκάδικο που ήταν στη Διδότου, δεν θυμάμαι το όνομά του, ίσως ήταν το Discobole ...εκεί πήρα το single του Policy of Truth με το κατακίτρινο εξώφυλλο, τους Smiths.
Δεν θυμάμαι τι χαρτζηλίκι έπαιρνα, θυμάμαι όμως με πόση χαρά το ξόδευα σε ήχους και σε λόγια που αγαπούσα. Πόση σημασία είχε για μένα αυτή η τελετουργία του Σαββάτου πρωί, η βόλτα, το χάζεμα, το ψάξιμο, η ανακάλυψη της μουσικής, η μυρωδιά των βιβλίων στα ράφια.
Πόση σημασία έχει ακόμα και προσπαθώ να την τηρώ όποτε μπορώ.
Μόνη, με τα ακουστικά στα αυτιά, να σιγομουρμουρίζω κάποιο τραγούδι και να περπατάω στους δρόμους που μοιάζουν ίδιοι αλλά δεν είναι.
Όπως όταν ήμουν 16 και τα πράγματα ήταν ακόμα προς ανακάλυψη.

The Stranglers - Peaches

Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006

Some girls are bigger than others

Photobucket - Video and Image Hosting


Μαγνητάκια με δράκους, λουλούδια για τον λαιμό, μπίζνες στα Βαλκάνια, φωτεινά γαλάζια μάτια, τράκες, επιλογή νησιού κι επίπλων, επιλογή κολώνιας, γέλια, κρατάω το χέρι σου, αναλύσεις για την Τζάνις Τζόπλιν και τον Τζιμ Μόρισον, γεμάτα τασάκια, ταϊζόμαστε σοκολάτα, φόβοι, έρωτες, αγάπες, λέξεις που αρχίσαμε ξάφνου να χρησιμοποιούμε, ανταλλάσσουμε αλλεργίες, βρίσκουμε σαββατοκύριακα, συνομωτούμε, αστράφτουμε, υπάρχουμε, αυτό κάνουμε - τι σόι συμμορία είμαστε άλλωστε;

Καλό μήνα αγάπες μου (ναι, εσύ που με διαβάζεις και δεν με καταλαβαίνεις, σε σένα μιλάω)

Snow Patrol featuring Martha Wainwright - Set the fire to the third bar
eXTReMe Tracker