On the New Blade

Στο γρήγορο. Άφησα το λημέρι μου για να δημιουργήσω άλλο και όλα στριμώχτηκαν σε τσάντες, παρατσαντάκια, κούτες, αυτοκίνητα, χέρια γεμάτα αγάπη. Καναπέδες και βιβλιοθήκες με προϋπηρεσία και η πρώτη δυνατή βροχή συνοδεύεται με 16HP στην επανάληψη. Μανία με την Αποκάλυψη αυτός ο άνθρωπος.

Κι εκεί μέσα στις τσάντες, δεν πρόλαβα να καταλάβω ότι αυτή η μετακόμιση δεν σημαίνει απλά αλλαγή τόπου αλλά κλείνει μέσα της πολλά περισσότερα - ξέρεις, εκείνα τα βαρύγδουπα τύπου πόσα έγιναν, πόσα άλλαξαν, πόσο άλλαξα εγώ...το βασικό είναι ότι ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Αυτό είναι καθετί αυθόρμητο και γεμάτο σιγουριά την ίδια στιγμή. Οι φωνές, τα γέλια, οι αγάπες, η μουσική, τα παρατσούκλια που βρίσκεις με τόση ευκολία, τα πρωινά που κάνω κοπάνα να σε βρω και κάνουμε σχέδια, η στιγμή που συναντώ πάλι κάτι που αγαπώ και είναι σαν πρώτη φορά.



Σού ' ρχομαι και πάλι.

Ίσως λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά. Αλλά εγώ πιστεύω στους τόπους, στη συνομωσία των διαδρομών, στα πεζοδρόμια, στον αέρα, στα τρένα, στα μουντά πρωινά, στο ατελείωτο περπάτημα και στην εγγύτητα - αυτή που πολλοί κάνουν ό,τι μπορούν να αποφύγουν γιατί απλώς, δεν ξέρουν τι χάνουν.

Και τι τέλεια, να χάνεσαι στους δρόμους ακούγοντας αυτό

Forwards and backwards

Η άδεια Βαλαωρίτου.
Γέλια πολλά, έως αργά. Γέλια που ενώνουν το πριν και το μετά.

Η Αλεξάνδρας χαράματα, με τις εφημερίδες αγκαλιά.

Οι δρόμοι, ένα ατελείωτο ταξίδι, ένας χάρτης ρευστός με ταμπέλες που μόνο εσύ αναγνωρίζεις.

Με την πρώτη υπόνοια του παραμικρού κρύου, φαντασιώνω βραδιές με κονιάκ και φίλους, καθισμένοι στο χαλί, να φτιάχνω επιτέλους όλα μου τα βιβλία ακούγοντας Trentemøller με τις ώρες, να βάζω το χέρι μου στην τσέπη σου κι έτσι να κάνουμε βόλτες.

Φορώντας μαύρα και με πονοκέφαλο, έρχομαι να σε βρω στην παρηγορητική μας τελετουργία. Δεν ξέρω πως να σου πω ότι όταν κάτι μας τραβάει από το μανίκι, βγάζουμε το μανίκι και φεύγουμε. Και δεν κοιτάμε πίσω γιατί μαρμαρώνουμε σαν να μας κοιτάει η Μέδουσα. Σιγά το νέο θα μου πεις. Από πότε έγινα ειδικός στο τέλος; Μάλλον από τότε που είδα ότι οι αρχές είναι δυσκολότερες.


I made you, now I take you back

Sleep in clouds of fire

Η τεθλασμένη μου είναι η ευθεία μου, το θέμα είναι από ποια μεριά τη βλέπεις.

Κάτι πολύ κοντινό στην απλή χαρά, εκεί που περπατάς σε ένα στενάκι και μέσα από ένα παράθυρο βλέπεις ένα τσουλούφι που αναγνωρίζεις και αγαπάς, χωρίς πολλά λόγια, μόνο αγκαλιά, από ένστικτο. Ο ήλιος καίει ακόμα, είναι καλοκαίρι όταν έρχομαι να σε βρω για να κανονίσουμε ταξίδι μοναχά για πάρτη μας.

Bjork and Matmos - Army of me

Η ευθεία αυτή δεν έχει σημασία γιατί δεν ήταν ποτέ ευθεία. Τώρα φτάνει πάλι σε μια διασταύρωση που σχεδόν σου λέει που να στρίψεις. Και ο χρόνος πέρασε, περνάει, επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος, του εγκλήματος μιας ζωής ολόκληρης. Το έγκλημα βέβαια δεν θα είναι πια το ίδιο.



Πολύ κοντινό σε αυτά που σε κάνουν να αναπνέεις όχι πια μέσα στο βυθό, όταν φτιάχνεις την ιστορία ενός κρασιού από την αρχή, γιατί τώρα φθινοπώριασε, τώρα δεν αρχίζει η σχολική χρονιά; Το άγχος του αδιάβαστου συγγενεύει με εκείνο του υπερβολικά διαβασμένου - κανείς από τους δύο δεν θέλει να πιαστεί.

Who needs actions - Plan B



Δίπλα σχεδόν στην ευτυχία, ένα τηλεφώνημα μακριά είναι όλα με σένα.

The dreamer


Πολλά πράγματα δεν τελειώνουν απλώς. Καταλήγουν να είναι, καταντάνε, φτάνουν σε ένα σημείο που δεν περίμενες, δεν φανταζόσουν. Αυτά που δεν φανταζόμασταν έχουν την τάση να συμβαίνουν, εξάλλου, συχνότερα. Οι κύκλοι κλείνουν, πάντα, κι ίσως βρεθούμε εγκλωβισμένοι μέσα τους. Ξέρουμε όμως από που χάσκουν. Και βγαίνουμε για να ανοίξουμε έναν καινούργιο.

Know you now



Οι συνομωσίες είναι εκείνες που θα περισώσουν ό,τι αξίζει. Τα συνθηματικά, τα ξενύχτια, τα βλέμματα, οι επιθυμίες, οι αφηγήσεις που διασταυρώνονται, η στιγμή που η επιβίωση δεν έχει πια μόνο το συμβολικό φορτίο της κατσαρίδας και της πυρηνικής καταστροφής αλλά γίνεται το ξεφύλλισμα της επόμενης σελίδας.

Ψάχνοντας τις κασέτες μου (ναι, έχω ακόμα) έπεσα σε μία από εκείνες που μου έγραφε η Γ. κάμποσους χειμώνες πριν.
Είχε μέσα ένα πολύ αγαπημένο - αυτό - που μου φαίνεται υπέροχα ειρωνικό. Άρα ιδιαιτέρως αληθινό.

υ.γ. Στο μετρό αυτές τις μέρες υπάρχει μια αφίσα για την Όπερα Ναμπούκο του Βέρντι. Βλέποντάς την από μακριά, από την απέναντι αποβάθρα, για κάποιο λόγο διάβαζα "Λαμπρούκο".
Μάλλον μου ανέβηκε η μυωπία.

Μια πιθανότητα αριστερά

Στις Νύχτες Πρεμιέρας (γνωστές και ως Νύχτες Γραβιέρας), κόσμος πολύς, κουβέντες στους διαδρόμους. Το Phantom Love της Μένκες έχει στην αφίσα μια σκηνή ανύψωσης (που μου φάνηκε γελοία και κακογυρισμένη) - στο μυαλό μου έρχεται ο Καθρέφτης, δεν υπάρχει βέβαια καν ενδεχόμενο σύγκρισης. Η ταινία δεν είχε σενάριο και συνοχή. Είχε πολύ καλή φωτογραφία, αλλά ως εκεί.
Μου άρεσε πολύ περισσότερο το Γράμμα από μια άγνωστη του Οφίλς, του 1948, με τον Jourdan στα νιάτα του και στις τρελές ομορφιές του να λάμπει, μια ταινία με τα φουρώ της, τα πιάνα της και με τα όλα της, πες με ξενέρωτη, εμένα μου άρεσε.

Laisse tomber les filles



Προσπαθεί να φθινοπωριάσει. Τελικά καταλήγεις να βρίσκεις καλοκαίρι ξεχασμένο στην τσάντα σου, σαν ακυρωμένα εισιτήρια του μετρό.

The death of Ferdinand de Saussure



Χτες στο μετρό έπεσα σε μια πρώην φίλη μου (αυτό είναι χειρότερο από το να πέφτεις πάνω σε πρώην γκόμενο καμιά φορά). Η ανταλλαγή νέων περιείχε θανάτους, γάμους, αλλαγές δουλειών και σπιτιών και την απαστράπτουσα συνειδητοποίηση ότι δεν μου είχε λείψει καθόλου, ούτε ένιωσα κάποιου είδους γλυκιά νοσταλγία-με-λίγο-σφίξιμο-στην-καρδιά για το ότι χαθήκαμε, γιατί ήταν να χαθούμε, γιατί θέλησα να χαθώ, δεν ήθελα άλλο, πήγαινα αλλού, και μάλιστα χωρίς διαφωνία ή καυγά (μιλάμε για πολιτισμό, όχι αστεία). Μαζί της χάθηκε και μια ολόκληρη εποχή. Κι έτσι χωριστήκαμε κι έφυγα τρέχοντας, νιώθοντας ότι οι συναντήσεις αυτές σε βάζουν σε μια πόζα - κάπως φωτογραφική, κάπως θολή.

No kidding



Το Σάββατο έτυχε να χορέψω ποντιακά.
Δεν μπορώ να εκφράσω το πως ένιωσα.

Περίπου όπως νιώθω όταν βρίσκομαι με φίλους που είμαστε μαζί από την έκτη δημοτικού ή την πρώτη γυμνασίου. Που είναι η μνήμη, η ζωντανή.

boy you reap what you sow