Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

My pain in the river

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Καλό σου ταξίδι φιλενάδα μου.

Συγχώρεσέ με για όσα δεν πρόλαβα να κάνω και να σου πω.

Δεν ξέρω που πηγαίνεις ή αν είναι καλύτερα εκεί.
Ελπίζω μόνο να βρεις την ηρεμία που σου πρέπει.

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά....

X.Γ.
1978-2007

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Δεν ήταν από κει η έξοδος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Όταν δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να κάνω, αγοράζω βιβλία.
Δεν τα διαβάζω απαραίτητα αμέσως, απλά μου δημιουργούν μια αίσθηση ισορροπίας.

Έτσι βρέθηκα με τρία βιβλία στην τσάντα, να κάνω αργόσχολες βόλτες ενώ ψιχάλιζε και σε περίμενα δίπλα σε ένα συντριβάνι.

Μετά δοκίμασα κρασόμελο και τεχνικές συμφιλίωσης με αόρατους εχθρούς, εκεί που κάποτε έπαιζαν πρέφα σιωπηλοί ηλικιωμένοι με τους οποίους πολύ θα ήθελα να είχα πιει ένα τσίπουρο.

Κάτι συμπαντικό βιάζεται πολύ αυτές τις μέρες. Κι εκεί που το ένα κομμάτι έρχεται να συναρμόσει με τα τριγύρω, μια κλοτσιά έρχεται να ραγίσει αγαπημένες φωνές και να κάνει άλλες να τραγουδήσουν.
Αλλά και το ράγισμα κρύβει μελωδία.

Για βόλτες με το τρένο

Jacob Todd - Somehow

(Από το GU 28 του Nick Warren)

Υ.Γ. 1η Ιουνίου στο ΑΝ, ένας τύπος που λατρεύω

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

David Eugene Edwards με τους Woven Hand.

Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Vent your spleen

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Είσαι αυτιστικός, σου λέω.
Δεν σου είπα, όμως, ότι το ξέρω γιατί είμαι κι εγώ.
It takes one to know one.

Ό,τι και να σου πω, δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν ξέρω αν άλλαξε και ποτέ, ακόμα κι αν μου λες ότι οι φύλακες έχουν γνώση. Να τη βράσω τη γνώση τους.

Θυμήθηκα ότι τα μάτια σου είναι κίτρινα.
Και ότι κοιτάς αλλού για να μη με κοιτάξεις.
Και ότι το κλωτσομπουνίδι είναι για σένα ο δόκιμος τρόπος επικοινωνίας.
Ότι προτιμάς να δαγκώσεις την ουρά σου από το να απλώσεις το χέρι σου.

Και ότι φυσικά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, γιατί σ’ αγαπάω έτσι κι αλλιώς.

Αν με διαβάζεις, λοιπόν, όπως υπαινίχθηκες, διάβασε κι αυτό, και μετά ξέχασέ το.


Ποτέ δεν σε είδα - Γιάννης Παλαμίδας και Λένα Πλάτωνος

Bloody Mother Fucking Asshole - Martha Wainwright

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Χωρίς τίτλο

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Λίγο μετά την υπόσχεσή σου να με πας στο νησί μας φέτος, λίγο μετά τα κρασιά, τα γέλια και τα σταυροδρόμια, σου κρατούσα το χέρι και κατάλαβα πόσο μοιάζουμε. Εκείνη τη στιγμή, ο Παναγιώτης άρχισε να λέει ένα τραγούδι που με συγκινεί πολύ, όχι μόνο λόγω καταγωγής.

Στης πικροδάφνης τον ανθό

έγειρα ν' αποκοιμηθώ
λίγον ύπνο για να πάρω
κι είδα όνειρο μεγάλο

Ο Αντώνης Κυρίτσης, ο Πετρολούκας Χαλκιάς και οι Ινδοί συνάδερφοί τους, δίνουν εδώ μια άλλη ερμηνεία του τραγουδιού.

Και της δίνουν τον εχθρό μου
για το πείσμα το δικό μου

--------------

Κι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, εσένα βλέπω.
Σπάω την πυξίδα με το τακούνι μου χρόνια τώρα.
Μετά θα βγω στο δρόμο, αγουροξυπνημένη και ο ήλιος θα με χτυπήσει απότομα. Έτσι απότομα, όλα φτιάχνουν.
Έτσι απότομα, όλα θα αλλάξουν πάλι, όπως γίνεται συνήθως.
Για όσο αυτή η μηχανή είναι δική μου.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

My heart swings

Το Art Teacher μου φέρνει ανατριχίλες. Είναι σαν να σε χτυπάει ένα παρελθόν που δεν είχες ποτέ.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Η έκθεση βιβλίου με κάνει πάντα και αναρωτιέμαι γιατί έχει τόσο κόσμο ενώ είναι γνωστό ότι δεν διαβάζουμε.
Ωραία βόλτα, στριμωγμένη όμως - στο Πεδίο του Άρεως είχε άπλα, έπαιρνες μαλλί της γριάς, χανόσουν, έκανες κύκλους, πήγαινες θερινό, καθόσουν στα παγκάκια με μια μπύρα.
Υγρασία και Κάιζερ και ιστορίες.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
΄
Πήγα να δω το Αμερικάνικο Όνειρο. Στην πρώτη χορογραφία, έγειρα πάνω στον ώμο του Ν. και του είπα να με ξυπνήσει όταν τελειώσει. Αυτός μου είπε ότι έπρεπε να είχε πάρει μαζί του ένα 45άρι.
Ανάμεσα στις μαζορέτες, το μπέιζμπολ, την τύπισσα με το ακουστικό, δεν βρήκα έστω κάτι που να μου αρέσει. Οι χορευτές ακόμα έμοιαζαν να βαριούνται, οι αρθρώσεις τους ήταν ανόρεχτες. Άκουσα μόνο τη μουσική του Καμαρωτού, γιατί του έχω αδυναμία από παλιά. Κάπου έχω μια κασέτα με τη μουσική του και τη φωνή της Μουτούση.
Στη δεύτερη χορογραφία ξύπνησα και μου άρεσε πάρα πολύ. Οι χορευτές ζωντάνεψαν επίσης και ήταν εξαιρετικοί.
Στην τρίτη, του Ρήγου, φύγαμε πριν τελειώσει, νομίζω κάποια στιγμή μετά τη wonder woman. Μέσα στο γενικό χαμό, μόνο η χορογραφία δεν φαινόταν, γιατί στο μεταξύ πρόσεχες τα κοστούμια, τη βαβούρα, τα σκηνικά και όλο αυτό το ό,τι-να-ναι. Όπως και η πρώτη χορογραφία, πήρε ό,τι στερεότυπο υπάρχει για την Αμερική και το έκανε ακόμα μεγαλύτερη καρικατούρα.
Εξαιρετική η μπάντα και τα παιδιά που τραγουδούσαν, ειδικά ο Πάνος Μουζουράκης με τη μοικάνα και το πράσινο σακάκι. Πολύ ωραία φωνή.

Το κλου βέβαια ήταν η μετάφραση στο πρόγραμμα - και η τιμή του (10 ευρώ;;).
Στη λεζάντα "Οικογένεια στο δρόμο για την εκκλησία" (ή κάπως έτσι), από το 1950, που έδειχνε τη νύφη πάνω στο γαιδουράκι να πηγαίνει στην εκκλησία συνοδεία συγχωριανών της, το αγγλικό έγινε "Family in train to wedding".


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Καμιά φορά κλείνω τη μουσική στα ακουστικά και προσπαθώ να ακούσω αν η βουή του συρμού έχει μουσικότητα. Αν βγαίνουν νότες από τα κουρασμένα μάτια των πρωινών.

Άκου αυτό το πρωί μέσα στον κόσμο.

Κι αυτό όταν σε πιάνουν υπαρξιακά ή όταν ο ήλιος σου χτυπάει την πλάτη.*

Αυτό όμως είναι προετοιμασία για την παραλία.

*Ευχαριστώ Winter.

Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

Your shins are skinned again

Τα ακροδάχτυλα, την ώρα που ο ήλιος πέφτει, ακροδάχτυλα για τα οποία αξίζει να γραφτούν σονέτα.

Η απαισιοδοξία και η ειλικρίνεια, και το γέλιο λίγο πριν την απελπισία και τις καρέκλες στην πολύ μικρή μου βεράντα που χωράει όμως όλο τον κόσμο μας σε δέκα λέξεις και δύο μπύρες και όλες μας τις απογοητεύσεις που μεμιάς μετατρέπονται σε επαναγητεύσεις από όσους αγαπάμε και μας αγαπούν.
Εκεί θα κρυφτεί όλη η γοητεία ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια κανένα μυστήριο. Στα βλέμματα και τις χειρονομίες των αγαπημένων μας. Στα υποκοριστικά και τα συνθηματικά.

Στα δυνατά γέλια του πρωινού, εκείνα που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και με κάνουν να γελάω μόνη μου στην αποβάθρα επειδή θυμάμαι αυτά που λέγαμε.

Εκεί που μου κρατάς το χέρι.
Κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσο σπουδαία είναι η μέρα αυτή, που κρατάει, που μας κρατάει.

- Μα εγώ θεωρούσα το θέμα λήξαν.
- Προφανώς δεν είναι λήξαν. Είναι μάλλον μπήξαν.
- Τώρα που το λες, είναι δείξαν και μπήξαν.

[πραγματικός διάλογος στην Κηφισίας]

Πριν περίπου ένα χρόνο έκανα μια σημαντική κίνηση που θα άλλαζε σε πάρα πολλά τη ζωή μου - ίσως σε περισσότερα απ' όσα νόμιζα ή μπορούσα να κουμαντάρω. Άξιζε τον κόπο, ακόμα και αν κάποιες φορές δυσκολεύτηκα πολύ. Τον αξίζει ακόμα, γιατί η διαύγεια που μου χαρίζει, με γειώνει. Όλα έχουν μια διάσταση πολύ πραγματική, ακόμα και η πιο φαινομενικά παράταιρη ονειροπόληση, βρίσκει τη θέση της δίπλα στους λογαριασμούς, τις προθεσμίες, την μπουγάδα. Δύσκολη η ζωή της εργαζόμενης διανοήτριας με το κληρονομικό χάρισμα.

Μπαρδόν, σου έσπασα τη σαπουνόφουσκα; Όχι αγάπη μου, δεν κάνω επαναλήψεις τον Χάιντεγκερ τις Κυριακές (ή οποιαδήποτε άλλη μέρα). Δεν τον συμπαθώ και ιδιαίτερα τον Χάιντεγκερ έτσι κι αλλιώς.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Έρχεται κάποια στιγμή που τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση πια. Εκείνη η στιγμή είναι που βαράει για μένα τον συναγερμό. Το βλέπω και γύρω μου, συνέχεια λέμε “έλα μωρέ, έτσι είναι, τι περιμένεις;” Μα περιμένω! Και περιμένω και ενίοτε απαιτώ, και ελπίζω και προσδοκώ, και θέλω και επιθυμώ. Αν δεν περιμένεις, τι σε κρατάει; Υπάρχει αυτή η παραίτηση για τα πράγματα και τους ανθρώπους, ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει, τουλάχιστον όχι ευχάριστα. Όλα είναι αναμενόμενα, η αγένεια, η έλλειψη τρόπων, η έλλειψη αξιοπρέπειας, η δειλία, η μαλακία, η σιωπή, τα μισόλογα, το κουτσομπολιό, “έτσι είναι”, γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Και για πόσο θα με ενοχλούν ακόμα συμπεριφορές και πράγματα που έχω ξαναζήσει; δεν θα έπρεπε να έχω συνηθίσει; Τι να συνηθίσω; όλο αυτό;

Να μου λείπει.


Ο υπολογιστής μου φέρνει πονοκέφαλο.
Και κάποιοι άνθρωποι επίσης.
Αλλά αρνούμαι να παίρνω ντεπόν τόσο εύκολα.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Κάποια στιγμή αυτό που είμαστε στρέφεται εναντίον μας. Ορίζουμε κάτι ως ανώτερο και κάτι ως κατώτερο μπας και έχουμε με κάτι να ασχολούμαστε. Γιατί το έχουμε ανάγκη. Ακόμα κι αν αυτό με το οποίο ασχολούμαστε είναι μια βλακεία και μισή, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τις βλακείες και μισές.

Μερικοί περιμένουν από μένα να είμαι ο ανώτερος άνθρωπος. Ο καλύτερος. Αν με ορίζουν ως τέτοιο σε σύγκριση με τον εαυτό τους, αυτό μάλλον τους κάνει χειρότερους –σίγουρα από μένα, αν όχι και από κάποιον άλλον. Να μια παγίδα της σκέψης που πέφτεις χωρίς αναπνευστήρα.
Φταίω, όμως, κι εγώ.
Που δεν όρισα τον εαυτό μου σε σύγκριση με κάτι άλλο. Που κάνω ζιγκ ζαγκ στα δίπολα, μη με βρουν ξώφαλτσα.
Που δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, που ήταν ο πάτος.
Όλα είναι θέμα σωστού χρόνου.

Και να πεις ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα χόμπι. Ένα σωρό.
Φαίνεται ότι το αγαπημένο μας χόμπι είναι οι άλλοι. Κάποιου την προσοχή πρέπει να τραβήξουμε. Με κάποιο τρόπο πρέπει να αφήσουμε το στίγμα μας, έστω κι αρνητικό.

Και μετά απλώς βαριέμαι. Δεν είναι τέλειο αυτό το επιχείρημα; Βαριέμαι. Γι' αυτό.
Ούτε αναλύσεις ούτε ψυχαναλύσεις (και μάλιστα δωρεάν) ούτε τίποτα. Απλώς βαριέμαι. Ζήτω η νεωτερικότητα.
Αν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν το ακούσει κανείς, έχει όντως πέσει το δέντρο;
Κάπως έτσι είναι το πράγμα.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Πρωί 9 η ώρα στην Αλεξάνδρας, κάποιος κατέβασε τα παντελόνια του, τα σώβρακά του και κατούρησε μπροστά στην ταμπέλα της Craft. Τριγύρω του πέρναγαν οι βιαστικοί περαστικοί που σίγουρα ήταν περίεργοι για αυτό που συνέβαινε αλλά ακόμα πιο σίγουρα θα είχαν να πάνε κάπου και θα είχαν αργήσει. Αρκέστηκαν σε διακριτικά βλέμματα μέσα από τα γυαλιά ηλίου. Νέα Υόρκη γίναμε.

Κάτω ο φασισμός της φράντζας, της περιστεροφωλιάς που λέγεται χτένισμα, του λαχανί. Είναι λες και βγήκαν από το Village of the Damned. Ας βγει κάποιος από αυτούς που ακολουθούν και παρακολουθούν αυτά τα κοριτσάκια κι ας τους πει πόσο κακόγουστο είναι. Μήπως και σταματήσουν δηλαδή.

Δύο αγόρια απέναντί μου στο μετρό κουβέντιαζαν για τον Κάφκα. Ο ένας κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ακριβώς. Κάπου τον είχα ξαναδεί. Τέλος πάντων, μέσα μου σκέφτηκα «Χα, αυτό πρέπει να σου το πω μπας και σταματήσεις το δούλεμα».

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Μια βόλτα στα blogs αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ο σπόρος του σατανά ήρθε και ζει ανάμεσά μας και πρέπει να ψάξουμε έναν παπά για ομαδικό εξορκισμό. Τι να πρωτοθυμηθώ (για σένα, όμορφο χωριό);
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και κυρίως για ποιο λόγο. Εδώ δεν μιλάμε για ψευδοσυγκρουσιακότητα (πες το γρήγορα 3 φορές) αλλά για κανονική μονομαχία στο Ελ Πάσο (ή στο El Password). Την αιτία την έχουμε καταλάβει; Υπάρχει; Υπάρχει κάτι πέρα από την ανθρώπινη φύση; Και μη μου αρχίσεις τα ανθρωπιστικά και τις αξίες του Διαφωτισμού, γιατί θα σε βάλω να διαβάσεις Ντε Σαντ μέχρι να σε πιάσει αναγούλα και Νίτσε μέχρι να σου ανέβει η μυωπία 2 βαθμούς σε κάθε μάτι.
Τι νομίζουμε ότι κάνουμε; Μήπως κουνήθηκε ο άξονας της γης και δεν το πήραμε χαμπάρι; Τέτοια επιρροή οι μπλόγκερς στο ιστορικό γίγνεσθαι;
Ποιος να τό λεγε.


Ρητό του μήνα: Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η πουτανιά φτιασίδι.

Like a windswept trail

The Lisps - Pepper Spray
(Thank you H2o)

and it really makes me wonder if I ever gave a fuck about you
(ελαφράδα)

Hay un son - Orishas
eXTReMe Tracker