Δευτέρα, Απριλίου 13, 2009

μάζεψε ξύλα να καούμε στην πυρά

Photobucket
Greg Crewdson - Untitled (Dead fox with grapes)

Όταν ήμουν 18 ή κάπου εκεί, δεν πίστευα ότι θα φτάσω μέχρι τα 33. Και γενικώς, φανταζόμουν ότι σε αυτή την ηλικία, θα έχω πάρει σίγουρα διαζύγιο (ο γάμος ήταν απλά το εμπόδιο έως το διαζύγιο).

Φυσικά, δεν έχει σημασία τι σκεφτόμουν στα 18 – αν σκεφτόμουν καν. Εκείνη η ζωή μοιάζει άλλη, ενός άλλου, κι αν δεν υπήρχαν φωτογραφίες και μάρτυρες, πολύ θα αμφέβαλλα ότι πέρασαν όλα αυτά.

Φέτος δεν είπα σε κανέναν πόσο μου λείπεις, πόσο μου έλειψες από τη γιορτή, γιατί κάθε χρόνο μου τηλεφωνούσες κι έλεγες "να σε χαίρομαι, μόνο εγώ!". Και φέτος δεν υπήρχε αυτό το τηλεφώνημα. Πως γίνεται μέσα σε τόσες ευχές, ακόμα κι από ανθρώπους που είχα να μιλήσω χρόνια, να μου λείπει εκείνη η μία. Ίσως γιατί η απουσία σου κάνει πια τον χρόνο να περνάει κανονικά, δηλαδή εκκωφαντικά, να τον ακούς σαν μετρονόμο κολλημένο κάτω από το μαξιλάρι σου, μέσα στα μηνίγγια σου, πίσω από τα μάτια σου.

Εκεί που κάθομαι και δουλεύω με τις ώρες, έρχονται φλασιές από εκείνο τον ήλιο της Νορβηγίας, ή την αγαπημένη μουντάδα της Αγγλίας, με τα χέρια στις τσέπες και τα ακουστικά στα αυτιά, με πραγματική χαρά, αυτή που σου δίνει ο δρόμος, κι εκείνος ο καφές στην ησυχία, την πρασινάδα, τα πάρκα, την ομορφιά, τόση ησυχία και ομορφιά που διάβαζες ένα βιβλίο στην καθισιά σου, και η νύχτα που δεν ερχόταν ποτέ. Ή το Βερολίνο βράδι μέσα από το τρένο που φαινόταν σαν κάποιος να ένωσε τις κουκίδες που άφησαν πίσω τους εκατομμύρια πυγολαμπίδες. Το πραγματικό βέβαια, happy place, είναι τα βράδια με φίλους, που τα σκέφτομαι την επόμενη μέρα και ξαφνικά όλα αξίζουν τον κόπο.

Εκείνη η πεντάλεπτη, το πολύ, διαδρομή με το τρένο, από Μοναστηράκι έως Θησείο, με τα διάσπαρτα ερείπια, για κάποιο λόγο με συγκινεί αφάνταστα. Δεν ξέρω γιατί. Μου θυμίζει πολύ εσένα - πολύ αργά για αναστήλωση, περασμένα μεγαλεία, χορταριασμένα, φθαρμένα, που στέκονται ως ενθύμηση για κάτι καταδικασμένο στη φαντασιακή ένδυση. Στις 8 το απόγευμα παραγγέλνω μια ρακή και νιώθω πως όλοι περιμένουν κάτι. Και βέβαια όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν περιμένουμε. Απολύτως τίποτα.

Photobucket
Jean-Sebastien Monzani

Αγοράζω ακόμα βιβλία με την ελπίδα ότι θα βρω χρόνο να τα διαβάσω.

Θέλω να σου πω "είμαι εδώ αν θέλεις να μιλήσεις", αλλά θα έπρεπε να το ξέρεις ως τώρα. Ίσως περιμένω να το καταλάβεις τηλεπαθητικά, με ραδιοκύματα. Αλλά είπαμε, όταν περιμένεις, δεν γίνεται τίποτα.

Πως γίνεται να μπερδεύεις όλα τα κομμάτια και το παζλ να βγαίνει σωστό. Ίσως γιατί ο καθένας έχει άλλη εικόνα στο μυαλό του.


μαζί και μόνοι
eXTReMe Tracker