Story of a song I

Ήμουν 17. Στο σπίτι του είχε μια συσκευή τηλεφώνου, λευκή, πάνω στο ψυγείο. Ένα τηλέφωνο φοιτητικό. Όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο, φανταζόμουν το τηλέφωνο αυτό να αντηχεί σε όλο το σπίτι, να είναι εκκωφαντικό, μένοντας αναπάντητο, όταν εκείνος δεν ήταν εκεί.
Ήμουν ερωτευμένη. Τόσο όσο δεν πάει. Ζούσα για τη φωνή του. Το σήμα του τηλεφώνου ήταν σαν το καρδιογράφημά μου. Έκανε κύκλους στη ζωή μου, στα όνειρά μου. Αρρώστησα. Ανθρώπους αγάπησα κι αυτούς έχασα. Πέρασαν τα χρόνια. Κατά καιρούς, κάποιο τηλέφωνο ξυπνάει τα φαντάσματά μας και συνδιαλέγονται, με την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι φαντάσματα. Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει, αλλά για μένα ήταν πάντα the ghost of things that might have been.
Ήμουν ενθουσιασμένη. Πολύ ενθουσιασμένη. Πρωτοφανής έλξη. Τα πράγματα ήταν, τελικά, μάλλον απλοποιημένα. Το τραγούδι αυτό του άρεσε πολύ. Όταν κοιμόμασταν μαζί, ήθελα να σηκωθώ και να καπνίσω - εκείνος δεν κάπνιζε. Έβλεπα ήδη το φάντασμά του. Δεν ήξερα αν ήθελα να το ξυπνήσω. Τελικά το άφησα να κοιμάται, κι άναψα τσιγάρο, φεύγοντας.

Damien Rice and Lisa Hannigan - Your Ghost (Kristin Hersch cover)

Kristin Hersch and Michael Stipe - Your Ghost



Για έναν φίλο.

Λαμπραντόρ σε ρε ματζόρε

Πάσχα δίπλα στη θάλασσα.
Μια μέρα είναι.


Προσπαθώ να μη σβήσει το κερί μου στον Επιτάφιο. Βλέπω παλιές φίλες που τώρα παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά - κάποτε, όμως, ήμασταν 15 και χαζεύαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία τον πιο ωραίο γκόμενο της διπλανής γειτονιάς (που τώρα έχει κι αυτός παιδί, πάνε όλοι οι μύθοι της εφηβείας μας, ένας ένας). Τώρα μεγαλώσαμε - ή έστω, μεγάλωσαν, μάλλον αρκετά ώστε να γίνουν γονείς. Η Μαλβίνα νομίζω είχε πει ότι το να κάνεις παιδί σημαίνει ότι θεωρείς τα όσα έχεις ζήσει αρκετά ωραία ώστε να τα επαναλάβεις (ή κάπως έτσι).

Εγώ αφοσιώνομαι στο κερί μου. Μόνο ο Γκόρτσακοφ στριφογυρίζει στο μυαλό μου, πάνω κάτω με το κερί του. Πέρσι είχα κάνει Πάσχα στη Θεσσαλονίκη.


Και νόμιζα ότι η πόλη θα ξεχειλίσει φαντάσματα που θα με κυνηγήσουν. Έκατσα στο ίδιο παγκάκι όπως τότε, αλλά δεν έκλαψε κανένα άγαλμα. Μόνο φως υπήρχε. Γι'αυτό την αγαπάω.

Πάνω κάτω κι εγώ με το κερί μου. Έσβησε τόσες φορές, με άφησε στο σκοτάδι, μέχρι να πεταχτώ στον ύπνο μου από τα όσα μέλλονται στη ρωσοποιημένη Ιταλία μου, στον χώρο που κάνουμε σπίτι μας με μόνο έπιπλο την πίστη.

Υπάρχει τραγούδι για τη Φλωρεντία. Ταξιδιάρικο και όμορφο, όπως εκείνη. Για ακουστικά και τρένο.

Ονειρεύομαι ότι θα δω ξανά αυτό το αρμυρίκι


Αυτή τη θέα


λίγο πριν φτάσουμε σπίτι μας.
Εκεί που σβήνουν τα φώτα, και περιτριγυριζόμαστε από τον Άνταμ Σμιθ, τον wanna-be Onassis και τον Chesterfield on the rocks, σε μια τρελή ανταλλαγή εγκεφαλικών κυττάρων που από τη μία με παρηγορεί επειδή υπάρχει, από την άλλη με κάνει να πιω και να γελάσω περισσότερο, όσο τα μάτια του Δ. αστράφτουν, όπως κι αυτός. Με την Jackie Oh εφευρίσκουμε νέα μηνύματα για τον τηλεφωνητή μου, βράδι και Μάλαμας στον γυρισμό, μπύρες και Thievery Corporation στη Λευκάδα.

Τη βλέπω ήδη τη θέα.



Ταξιδεύω

Γνωριζόμαστε από κάπου;

Με τον Κοκοβιό φτάσαμε νωρίς, αλλά τελικά είχε ήδη μαζευτεί κάποιος κόσμος. Είχε πλάκα - κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον διερευνητικά, προσπαθώντας να μαντέψουμε ποιός είναι ποιός. Μετά με κυνήγησε το παρελθόν μου, με τη μορφή του Gelial, και για άλλη μια φορά διαπίστωσα πόσο μικρός είναι τελικά ο κόσμος - και δη η μπλογκόσφαιρα. Κόσμος, χαμόγελα, καλή διάθεση, γελαστές φάτσες ( με πρώτη τη Λεσπριτία), αμηχανία που σύντομα γινόταν καλή κουβέντα και γέλιο. Γνώρισα το Βατραχοκόριτσο, την Κλαψολεπίδα, Μικρή Ολλανδέζα (κουκλάρα), το Χνούδι, τη Μαριαλένα, τον Μακμάνους, τη Λίλι, την Ελίζα, τον Άβερελ, τον Πασκάλ, τη Ροδιά, τη Λουκρητία (γλυκύτατες αμφότερες!), τον Northaura (μεγάλη μούρη) τον Νίο, τον Τζορτζ is your man, την Άλεξ, τον Αλέξανδρο, ξεχνάω και μερικούς (blame the booze) και φυσικά άλλους δεν τους πρόλαβα καθόλου, μέσα στον γενικό χαμό -έως ότου ο Τουρίστας έριξε το σύνθημα και με έφαγε η μαύρη πίστα.
Face of the party: ένας από τους arxedia media, με το γούνινο σκουφί και την κάμερα, που είχε βγει στο μετερίζι του φωτορεπορτάζ.
Για τους σεσημασμένους Πρόβατο, Νανάκο, Κοκοβιό, Τον ψηλό-με-το-καρό, Mindstripper, Μπλογκαρισμένη, Chaka (cool tie, man!), Τρελοπίθηκο, Sadie, Γάτο, δεν θα μιλήσω. Θα σας κρίνει η ιστορία!
Ο ΒουΤου τα έδωσε όλα στη μουσική - το ίδιο και ο Drude. Είπε χορό και το εννοούσε, γι'αυτό και όσοι χορέψαμε, χορέψαμε με την καρδιά μας.
Ήταν ένα πολύ ωραίο πάρτι και αυτή η αίσθηση μου έμεινε όταν μείναμε οι τελευταίοι να κλείσουμε το μαγαζί, γελώντας στον δρόμο, διασχίζοντας εναλλάξ την Πειραιώς για να χαιρετηθούμε.
Τώρα που πήραμε τον αέρα, μπορεί να γίνει και το 2ο!

Rhizome

Περπατώ συχνά στο μέλλον. Όπως και στο παρελθόν.
Και συχνά, συναντώ τον εαυτό μου















Και όπως όταν γράφω διασύρομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό













Θάρθει μια μέρα που θα τη διηγηθώ - το θέλω.
Ίσως όμως θα πρέπει πριν να τη γνωρίσω


Να είσαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ' αγκάλιασαν πρόσκαιρα.




Απέναντί σου
το χειρότερο
μέχρι να σε κάνει να γελάσεις

Με νοερή ανάταση

Είναι η ευθεία η πιο σύντομη οδός;
Υπάρχουν ηλιόλουστες νύχτες;
Υπάρχουν. Το ξέρω.
Ο Δημήτρης, θαυμαστής του Ρουσώ και του Κοινωνικού Συμβολαίου, με κάνει βόλτα με το ταξί, η νύχτα μοιάζει γέλιο. Ακολουθούν 6 (περίπου) μπουκάλια κρασί, με μάτια απέναντι, που όσο ζεστά άλλο τόσο τρομακτικά μπορούν να γίνουν. Όπως όλα τα μάτια άλλωστε. Η συνενοχή, όμως, βοηθάει πολύ.
Μου αρέσει να κάθομαι στον ήλιο, εντελώς άσκοπα. Στο Cuzco, βλέπω τον τραγουδιστή των Διάφανων Κρίνων, με μπλουζάκι Earthbound, μαύρο σακάκι, μαύρα γυαλιά, να κάθεται μέσα στο μπαρ και να πίνει. Ακούω και ανταλλάσσω σχέδια για κάπου μακριά. Γελάμε. Στρίβω τσιγάρα. Έχει νοτιά που φέρνει σκόνη. Ο κόσμος έξω γελάει, καλοκαίριασε ήδη. Στο δρόμο πέφτω πάνω τον Α. Με κοντά μαλλιά πλέον, σχεδόν άλλος, ίσως άλλος. Χαθήκαμε αλλά κανείς δεν μιλάει γι’αυτό. Κάνω ότι δεν με νοιάζει, αλλά βαριέμαι να κρύψω την ενόχλησή μου. Οι τυχαίες συναντήσεις δίνουν άλλοθι στην έλλειψη των κανονικών συναντήσεων. Όλα τυχαία είναι. Έχω εκείνο το απόγευμα που έπινα σφηνάκια Jack Daniels στο Studio και καθόμουν δίπλα του. Αλλά αυτά ήταν τότε. Για όλα πια να μας μένει η νοσταλγία και αυτό να είναι καλύτερο; Φτάνει πια.
Μπλέκομαι στις κατηγορικές προσταγές, το καθήκον, τα πάθη. Βλέπω παλιές, γνώριμες φάτσες. Το ίδιο κτίριο, πάντα βρόμικο, μοιάζουν αιώνες που ήμουν εκεί, γεμάτη όρεξη και ιδέες. Ξανά εκείνη η στιγμή, πριν 12 χρόνια, η ίδια, αυτή που μου θυμίζει αυτά που θάβω εξακολουθητικά. Πάντα συνεπαρμένη με τα όσα λέει. Με κοιτάει συνωμοτικά, μέσα σε ένα εντελώς αυτιστικό δίχτυ ασφαλείας. Αισθάνομαι τον εγκέφαλό μου να τρίζει μέσα στο κρανίο μου, να κινείται σιγανά. Toy. Κι εσύ. Κι εγώ. Αυτό μόνο.
Μετά, πάω να βρω τη συμμορία μου. Πόσο μ’ αρέσει να τους βλέπω μαζί. Με κοιτάνε στα μάτια. Σκέφτομαι, τι τύχη να έχεις ένα βράδυ με τέτοιους ανθρώπους. Να τους ξέρεις. Εδώ που φτάσαμε δεν είμαστε παρά στο ίδιο σημείο. Κοιτάω απέναντι. Τα μάτια λάμπουν στη νύχτα. Αγκαλιάζω και μ’αγκαλιάζουν. Αυτό δεν είναι λίγο.
Και τα έργα τα μεγάλα που γι’ αυτά γεννήθηκες...

Κάτι σημαντικό από εμάς

Π φορ Πάρτι

Καλή η δεξιοτεχνία στη δακτυλογράφηση, αλλά ήρθε η ώρα να δείξουμε και τι αξίζουμε on the dancefloor.

19 Απριλίου στο Barrio, Bloggers Party

Για χορό.

Διάλλειμμα το Σάββατο

Έλα τώρα. Προσπάθησε να σκοτώσεις το κουνούπι στον αέρα.
Πόσο ωραία χτυπάει το μικρό ρολόι.




Ακόμα έχω στο χέρι μου τη μυρωδιά του. Όχι βέβαια του απογεύματος αλλά του σώματός του. Αλλά δεν μπορώ να του μιλήσω για το απόγευμα. Δεν θα με καταλάβει.



Μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε. Γι'αυτό κοιταζόμαστε. Συχνά. Και πολλή ώρα.



Φτάνει πια.

Δεν μ’ αρέσουν τα σπίτια, ούτε τ’ αυτοκίνητα ούτε οι άνθρωποι. Εδώ θέλω να μείνω. Για πάντα.



Πήγε να βγει, αλλά δεν ήταν από κει η έξοδος.



Στέκομαι. Είμαι σε τέλεια αρμονία. Δεν έχω καμία υποχρέωση και κανένας δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μου.

May we not speak of the old days?

Σήμερα, έλαβα αυτό το ποίημα.

Don't let that horse
eat that violin
cried Chagall's mother
But he
kept right on
painting
And became famous
And kept on painting
The Horse With Violin In Mouth
And when he finally finished it
he jumped up upon the horse
and rode away
waving the violin
And then with a low bow gave it
to the first naked nude
he ran across
And there were no strings
attached

του Lawrence Ferlinghetti

Δεν είναι πολύ όμορφο;

Προσπαθούσα πάντα να διαβάζω τουλάχιστον ένα ποίημα την ημέρα. Μια περίοδο της ζωής μου, που δούλευα 12 ώρες μέσο όρο ημερησίως και μετά ήθελα μόνο να βγαίνω έξω, είχα μπει σε μια λούπα που δεν μου άρεσε. Κατάλαβα πόσο δεν μου άρεσε όταν δεν είχα χρόνο ή όρεξη να διαβάσω έστω ένα ποίημα. Από ποιητές που δεν ήξερα ούτε ως όνομα, αλλά θα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον να ψάξω. Έτσι άρχισα να ψάχνω παράλληλα με ομοιοπαθείς φίλους, με τους οποίους ανταλλάσσαμε μέιλ με ό,τι νέο ποίημα ξετρυπώναμε. Ευτυχώς η συνήθεια αυτή δεν κόπηκε.

Η αποδόμηση του καφέ χτες οδήγησε σε ακόμα ένα ταβερνείο - σε λίγο θα μας επικυρήξουν στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά μου αρέσει πολύ η αίσθηση του τουρίστα. Απορώ που την έχω ακόμα. Ίσως επειδή κάποια πράγματα έχουν ημερομηνία λήξης.

Με πόσο κόπο καταφέρνεις να φτάσεις σε ένα σημείο, κι όταν φτάνεις, κοιτάς πίσω την ώρα που οι γέφυρές σου καίγονται φαντασμαγορικά, λίγο πριν χτίσεις άλλες, μπροστά σου.

Κι ίσως πρέπει να αφήσουμε το άλογο να φάει το βιολί.

Eddie Vedder+PJ Harvey+Concrete Blonde - Ship Song (cover)