Κυριακή, Μαρτίου 03, 2013

Ένα αόρατο χέρι προσπαθεί να κλείσει την χαίνουσα πληγή των αναμνήσεων. Καμιά φορά νομίζω είναι το δικό σου, χωμένο μέχρι τον αγκώνα στο αίμα, γιατί οι αναμνήσεις μου έχουν πολύ ζωή μέσα τους.
Κοντεύω τα δύο χρόνια εδώ -πολλές φορές κοντοστέκομαι να κοιτάξω ένα ξημέρωμα ή ένα σούρουπο στο πάρκο της γειτονιάς. Νιώθω όπως ένιωθα και στο σούρουπο στο Κουκάκι: ευγνώμων που έφτασα ως εδώ. Αυτά που μου λείπουν πια δεν είναι τα ίδια - πολλά τα άφησα πίσω, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Πολλά τα σέρνω πίσω μου, σαν εφημερίδα που κόλλησε στο παπούτσι μου.
Κρατιέμαι γερά από αυτή την αίσθηση ελευθερίας που ένιωθα πάντα εδώ: στο γεμάτο βαγόνι που πάντα κάποιος θα κάνει χώρο για να διαβάσεις το βιβλίο σου, στη πολυχρωμία των ανθρώπων στις κυλιόμενες στην Tottenham Court Road, στο κρύο που σε χτυπάει μόλις βγεις έξω, στο ποτάμι που παραμένει ατάραχο, στις διαδρομές πάνω κάτω για να βρεις φίλους. Μπορώ ακόμα να συναντιέμαι και να διασταυρώνομαι. Ίσως μπορώ ακόμα να ξεφλουδίσω και να βγει κάτι καινούργιο πια.

eXTReMe Tracker