λεγοντας πετρες

το αρχικό μουδιασμα διαδέχεται η αδιαφορία. και μετά, απλώς δεν μπορώ να νιώσω τίποτα συγκλονιστικό. σαν να έχω χάσει πια αυτή την ικανότητα. ουτε η αγανάκτηση δεν είναι πια ευγενές συναίσθημα.

μετά, πολλά γέλια γύρω από ένα μικρό πράσινο τραπέζι, τριγύρω σαν να μην υπάρχει κανείς. μονο εμείς και οι γρατσουνιές στην πλάτη μας, απόδειξη ότι μετράμε τον χρόνο και δοκιμάσαμε φτερά. κοιμάμαι στο καταφύγιο, φεύγω πάντα πρωί, έχει εκείνη τη δροσιά που μόνο σαββατο μπορεί να έχει και δεν ανησυχώ πια.

διαβάζω και ακούω λόγια που με καρφώνουν στο πάτωμα για να μη με πάρει ο αέρας, μου δίνουν σταθερότητα λίγο πριν πέσω ξερή από ναυτία. τόσες ασκήσεις να λύνω και τόσα λυσάρια να αναιρώ, πως γίνεται;

κι εκεί μέσα στην κάπνα, η συμμορία μαζεύεται και ονειρεύεται πάνω από κόκκινες μπύρες, ταξίδια που κρατάνε μια Δευτέρα και είναι αρκετά.



δεν κάνω χάρες σε κανέναν. νιώθω την ανάγκη να επιστρέφω εκεί, μέσα στους πάγους, στο happy place με τους πιγκουίνους που κάνουν τσουλήθρα στο fight club, and you open the door and you step inside. εκεί που υπάρχει ακόμα κάτι που να βγάζει νόημα. φαντάζομαι για όσο δεν φοβόμαστε να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες με έναν άνθρωπο. στο κεφάλι μου οι λέξεις παίζουν κρυπτόλεξο.


λέγοντας πέτρες περπατώντας θάματα
φωνάζοντας: σώστε το παράλογο
το άλλο σας εντόσθιο που άρπαξε το σκυλί
και χάθηκε προς τα οινόφυτα του γαλαξία...

όλην τη νύχτα τουφεκούσες ένα φεγγάρι
κόκκινο
το πρωί σε βρήκανε μες στ' αποτσίγαρα

Έκτωρ Κακναβάτος

These things you can't unlearn - 65 days of static

Sonnerie de Ste Genevieve du Mont de Paris (M.Marais)

Siobhan Donaghy - Ghosts

I'm designer - Queens of the Stone Age

give me insight

τις προάλλες γνώρισα τον καλύτερό μου αναγνώστη. εκείνον τον ιδανικό, για τον οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδων, τον υποκριτή αδερφό μου, αυτόν που δίνει λόγο ύπαρξης στις θεωρίες της πρόσληψης.
πίναμε καφέ και άθελά μου, γύρισα 10 χρόνια πίσω, μόνο για να αναρωτηθώ αν τελικά έχουν όντως περάσει αυτά τα χρόνια ή αν είναι μόνο τα νούμερα που άλλαξαν.

ο ιδανικός μου αναγνώστης είναι αυτός που από συγκυρίες και μόνο, με ανακάλυψε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και δεν ψάχνει για απαντήσεις σε αυτά που διαβάζει. γι' αυτό και μόνο, ήθελα να τον ευχαριστήσω.




Στο πατάρι του Au Revoir, καταστρώνουμε σχέδια και ύστερα από 5 ώρες εκεί, πρέπει να ακουγόμαστε μέχρι την πλατεία Αμερικής ή έστω, μέχρι τη στρατόσφαιρα. Μετά τις 10 το βράδι ήταν εντελώς γεμάτο και συμφωνήσαμε ότι είναι σίγουρα το ιδανικό μέρος για πρώτο ραντεβού ή παράνομες συναντήσεις.



Καθώς κάνω ξανά προσθαφαιρέσεις, μένω ξάγρυπνη μετρώντας μήνες σαν κέρματα που ξέμειναν στην τσέπη μου. Και δεν ξέρω αν τα όνειρα είναι για δικαιολογούν την ακινησία ή το ανάποδο. Ή αν απλώς, δεν πειράζει καμιά φορά να κοντοστέκεσαι και να προσπαθείς να δεις απο μακριά.



καθώς βλέπω από μακριά, καταλαβαίνω όλο και περισσότερο ότι πρέπει μόνοι μας να δίνουμε κίνητρα στον εαυτό μας και αυτό είναι το πιο κουραστικό. κάποιοι έχουν βρει έναν τρόπο συντήρησης, έναν διακόπτη που διατηρεί τα πράγματα σε μια υποφερτή κατάσταση - μέχρι να γίνει κι αυτή ανυπόφορη. σίγουρα, υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω, αλλά είμαστε τόσο ιδρυματικοί που το μόνο που νιώθουμε είναι αυτό το λίκνισμα μπρος πίσω, που μας νανουρίζει και μας παρηγορεί, γλιτώνοντάς μας από τον κόπο να κάνουμε κάποια κίνηση της προκοπής.







Ως προς τα νέα της διανόησης, ο γνωστός ποιητής (τρόπος του λέγειν) και γνωστή φυσιογνωμία των πολιτιστικών εν γένει, Χάρης Βλαβιανός, κατηγορήθηκε για λογοκλοπή (εδώ http://www.poiein.gr/archives/1719/index.html#comments πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση). Το πράγμα βέβαια πάει μακριά και δεν έχει να κάνει μόνο με το εν λόγω περιστατικό. Μακάρι να ξεκινήσει κάτι που θα αλλάξει τα πράγματα (που πολύ αμφιβάλλω, γιατί όπως λέει κι ένας φίλος, τέτοιοι είμαστε, αυτό μας αξίζει). Ποιός θα διαταράξει τον κύκλο των χαμένων (αυτό πάρτο όπως θες) ποιητών;



Manes - Come to pass

Laurent Garnier - (I wanna be) waiting for my plane