rubber bands

Σε απέφυγα όπως κανείς προλαμβάνει ένα κρύωμα: χαπακώθηκα βιταμίνες και διάφορα αναβράζοντα, συνήθως αλκοολούχα. Και η πόλη σου δεν είναι φάντασμα, παρά μόνο εσύ, μια σκιά χωρίς κόκαλα πια, ανίκανη για θόρυβο, για φόβο, για ο,τιδήποτε. Ούτε καν νοσταλγία, γιατί αυτό προϋποθέτει παρελθόν άξιο αναμνησιακής λειτουργίας. Αν αυτό υπήρξε ποτέ, το κατέστρεψα σε ένα βράδι. Σου είπα, δεν γουστάρω τα μνημόσυνα.

Ξεφλουδίζω ανθρώπους. Πέφτουν νιφάδες, χωρίς στροβιλισμούς, στην ευθεία και κάτω. Αφαίρεση, η παραγνωρισμένη ξαδέρφη της πρόσθεσης. Και καθώς χώνομαι στις αμυχές μιας μουσικής που παίζει διαρκώς, θέλω για φέτος, να μετρηθούμε και να βγούμε όσοι ακριβώς πρέπει να είμαστε. Ούτε ένας παραπάνω.