Καμιά φορά, αυτό που ένιωθα για σένα με πνίγει, σαν δύσπνοια που μου προκαλεί το πολύ κρύο. Η ανάσα μου βγαίνει βιαστική ενώ προσπαθώ να καπνίσω τρέχοντας ταυτόχρονα προς τον σταθμό του τρένου. Έτσι είσαι κι εσύ, σαν ανάσα που θα βγει μισή ή καθόλου και θα διαλυθεί στην ατμόσφαιρα. Σε έχω ξεχάσει και ξαναθυμηθεί άπειρες φορές, σε μια προσπάθεια να μην ξεχάσω εμένα ή έστω αυτό που ήμουν, μιας και το παρελθόν μου εδώ περιβάλλεται από μια περίεργη αχλύ, έχει διαλυθεί κι αυτό κάτι από την επιτακτική καθημερινότητα. Είναι μια άλλη ζωή, που καμιά φορά πασχίζω να θυμηθώ έτσι κι αλλιώς. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ, αν είμαι καινούργια ή μια άλλη εκδοχή μου, σε μια παράλληλη αφήγηση, που τρέχει και δεν θα συναντηθεί ποτέ με την άλλη, ακόμα κι αν αυτή έχει μείνει παγωμένη, σε ένα διαρκές pause.