Unquiet

Πολλές φορές, με πιάνει μια μανία να γράψω- και μετά δεν έχω τίποτα να πω. Ίσως επειδή έχω τόσα πολλά.
Η ζωή μου άλλαξε πάρα πολύ από την τελευταία φορά που έγραψα. Έμαθα και μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου που ίσως ήξερα πάντα και έκανα ότι δεν βλέπω ή καταλαβαίνω, ή τα μαθαίνω για πρώτη φορά και δεν ξέρω ούτε κατά διάνοια τι να τα κάνω. Αλλά πάντα η ζωή έβρισκε τρόπο να μας μαθαίνει με το στανιό - σαν αυταρχική δασκάλα.

Έμαθα τι θα πει να κόβεις σχέσεις με τις οποίες νόμιζες ότι θα γεράσεις και θα πεθάνεις. Τι θα πει να έχεις φάει conditioning για χρόνια σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις τι πιστεύεις και τι όχι. Το κυριότερο: έμαθα πως είναι να ξυπνάς από αυτό το κώμα και να τα βλέπεις όλα ξαφνικά υπερβολικά καθαρά. Τόσο καθαρά που σου τρυπάνε τα μάτια. Οι αντοχές αλλάζουν, τα όρια αλλάζουν. Πόσο δύσκολο είναι να βάζεις τα όριά σου - αλλά μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν είναι αργά να το κάνεις.

Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η κούραση. Μεγάλη κούραση, ψυχική που γίνεται σωματική, το σώμα μου άρχισε να βαράει καμπανάκια εκεί που δεν το έκανε ποτέ. Ίσως είναι τα γεράματα, ίσως απλά κουράστηκε κι αυτό να φορτώνομαι χωρίς να ξέρω γιατί. Οι άνθρωποι είναι η μεγαλύτερη κούραση και η προσπάθεια να ζεις ανάμεσά τους.

Τα γενέθλιά μου φέτος τα βρήκα διδακτικά - ήρθαν για να με μάθουν κάτι. Με πέτυχαν άρρωστη, να έχω πάρει αναρρωτική άδεια πρώτη φορά σε τρία χρόνια σε αυτή τη δουλειά και σίγουρα πρώτη ή δεύτερη στη ζωή μου. Αυτό ήταν τεράστιο σοκ για μένα. Και αναρωτήθηκα αν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας ή αν νομίζουμε ότι κάνουμε. Για αυτό δεν ξέρουμε να τα κάνουμε όταν έρχεται η ώρα.

Ελπίζω μέχρι τα επόμενα να έχω μάθει κάτι ακόμα.

Tear us apart, again

Μπήκα εδώ για να δω τι είχα γράψει όταν πέθανες. Πέρασαν 11 χρόνια φέτος. Έντεκα. Πάνω από 10.

Είδα ότι μέτραγα τους μήνες και είναι μια κατάσταση που τη θυμάμαι ως θολούρα, κάπως ασαφή, λίγο σαν να επιπλέεις με κλειστά μάτια.

Έχω πάρει φωτογραφίες σου μαζί μου. Για να θυμάμαι αυτή την άλλη ζωή.

Στο μεταξύ, οι ζώντες μας παίζουν διάφορα παιχνίδια – αυτό δεν κάνουν πάντα;

Μας θυμούνται ή μας ξεχνάνε, κι εμείς αυτούς. Άνθρωποι για τους οποίους έλεγα ότι η σχέση μας θα κρατήσει για πάντα, όπου για πάντα είναι έως τα γεράματα, εξαφανίζονται – και φτάνεις να χαίρεσαι που έγινε κάπως ανώδυνα και χωρίς εντάσεις, χωρίς καυγάδες, απλά ως «φυσική κατάληξη» - εκεί θα πήγαινε.

Δεν ξέρω τι μετράει πλέον ως απώλεια. Ίσως περισσότερα αλλά μπορεί και λιγότερα από αυτά που νομίζω.

Άνθρωποι από τους οποίους εξαφανίστηκες εσύ, σε θυμούνται – ίσως δεν σε ξέχασαν ποτέ; Ποιος ξέρει. Εμφανίζονται σαν φαντάσματα που ανακάλυψαν το τηλέφωνο.

Αντί να στο κλείσω, έκατσα να σε ακούω να λες διάφορα με τρεμάμενη φωνή, εμφανώς ταραγμένος. Μετά είπαμε την ίδια πρόταση, με έπιασε νευρικό γέλιο, η φωνή σου είναι το κουμπί της μηχανής του χρόνου.

Οι άνθρωποι εδώ, αυτό το αμείλικτο εδώ – σε αυτό είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι. Και ζητάμε επιείκεια. Χωρίς να έχουμε πάντα να δώσουμε.

Στη φωτογραφία, η Λιβ και ο Ίνγκμαρ κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτό είναι αγάπη.

Ανεβοκατεβάζοντας τον διακόπτη που έχω όταν πηγαίνω στην Ελλάδα, στο τέλος βραχυκυκλώνω, δεν ξέρω που είμαι - απλά πηγαίνω από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο, ένας παραζαλισμένος ταξιδιώτης που σέρνει μια βαλίτσα απο δω κι από κει.

Μετά απότομα συνειδητοποιώ που είναι το σπίτι μου. Έστω που είμαι εγώ. Που και όχι αν.

Γυρνάω στους τρόπους μου, στη ζωή μου - σε αυτό που είμαι και δεν γλιτώνουμε τελικά ποτέ από αυτό που είμαστε. Θυμήθηκα και σένα, πόσα χρόνια αγκάλιαζα στοργικά τα ζητήματά σου, κάνοντας ότι δεν έχω δικά μου και ταυτοχρόνως περιμένοντας να τα καταλάβεις από μόνος σου. Το ίδιο κάνω και τώρα, σε παραλλαγές.
Τελικά γυρίζει ο τρόχος, γαμάει ο φτωχός αλλά μυαλό δεν βάζει.

Όταν επανέρχεται η σωματικότητα, συμβαίνει κάτι παράξενο. Σαν να φοράς τα γυαλιά για 3D, νομίζεις ότι όλα σου επιτίθενται από την οθόνη, όλα έρχονται κατά πάνω σου κι εσύ κάθεσαι και τα θαυμάζεις.
Κι εγώ που πάντα ήμουν τόσο κακή στο να υποκρίνομαι κάτι που δεν είμαι, τόσο κακή στο να κρύβω την ενόχλησή μου, ίσως πρέπει να κυκλοφορώ με το disclaimer: όταν σταματήσεις και να με ενοχλείς καν, να ξέρεις ότι είμαι ήδη πολύ μακριά.

Φυσικά όλα αυτά είναι καλή πρακτική - αλλά καμιά φορά σκέφτομαι ότι κάνουμε συνέχεια εξάσκηση για κάτι αλλά δεν μας δίνεται ποτέ η ευκαιρία να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στις πρόβες. Πως το είπε ο Μπέργκμαν, μόνο όποιος είναι καλά προετοιμασμένος, μπορεί πραγματικά να αυτοσχεδιάσει.

Κι εγώ είμαι σε μια διαρκή πρόβα. Τώρα δίνω την πρώτη μου τζενεράλε, ίσως δεν μείνω για τα σχόλια, όχι επειδή είμαι ντίβα, αλλά επειδή κουράστηκα.
Κανείς δεν σου λέει πόσο κουραστικό είναι όλο αυτό. Ολοι σου λένε τα υπόλοιπα. Κανείς δεν μιλάει για την κούραση, για το ότι απορείς με τον εαυτό σου και το που ξεπέφτει ενίοτε.

Σου λέει μόνο για τα χέρια και το στόμα που σε ψάχνει στο σκοτάδι, που σε αγκαλιάζει, που τραγουδάει μαζί σου σε έναν καναπέ, που σε φροντίζει.

Expect nothing. Live frugally
On surprise.

Καμιά φορά σκέφτομαι, μην πυροβολείτε τον μετανάστη.
Αρκετά πυροβολεί ο ίδιος τον εαυτό του.

Μέσα στο λεωφορείο, ακούω ραδιόφωνο, δίπλα μου δυο αγοράκια μασουλάνε ένα γλειφιτζούρι, η γλώσσα τους έχει γίνει μπλε. Έχει ήλιο και φυσάει ένα ωραίο αεράκι, είναι σαν άνοιξη, αλλά αυτό είναι εδώ το καλοκαίρι μας.

Σκέφτομαι ότι η ζωή μου είναι εδώ, πάω να βρω τους φίλους μου εδώ και στο μεταξύ μιλάω με τους φίλους μου εκεί, ανταλλάσσουμε θραύσματα, αιτιατικές, αφηγήσεις, μισές και κοφτές φράσεις, τις ειδήσεις σε τίτλους.

Κι εδώ αισθάνομαι πολλές φορές μόνη μου, με την ατελείωτη λίστα των πραγμάτων που έχω να κάνω κάθε μέρα, με την ατελείωτη λίστα των αποφάσεων που πρέπει να παίρνω διαρκώς, άτιμε τρίτε δρόμε, Ρολάν αν υποψιαστώ ότι μου είπες ψέματα....πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, κάτι που δεν είναι προς καμία κατεύθυνση αλλά πάνω από αυτές.

Και η μη απόφαση είναι απόφαση αλλά όταν κάνεις διαρκώς προσθαφαιρέσεις με το που μπει ο μήνας και πριν ακόμα ξεκινήσει το μηνιάτικο, έχεις ήδη κουραστεί. Και τις Κυριακές κάθεσαι με το παράθυρο ανοιχτό, και κάνεις δουλειές και υπολογισμούς, και τη Δευτέρα ξυπνάς στις 6 από το άγχος και αυτό γίνεται για βδομάδες, για μήνες.

Ενώ κατά βάθος έχεις καταφέρει αρκετά, κάμποσα, για κάποιους πάρα πολλά, περισσότερα απ’ όσα φαντάζονταν ή νόμιζαν ότι θα κατάφερνες ποτέ, σίγουρα παραπάνω από όσα νόμιζες εσύ για τον εαυτό σου, πολλές φορές αναρωτιέσαι ποιά εκδοχή σου να είναι αυτή άραγε; την υποψιαζόσουν ότι υπάρχει; είμαστε προιόν των συνθηκών μας, όταν παίρνουμε βαθιές ανάσες στην τουαλέτα της δουλειάς για να μην πάθουμε κρίση πανικού στις 9 το πρωί.

Προσπαθώ να ξηλώσω, να γδάρω αν γίνεται από πάνω μου το DNA, να σταματήσει να είναι παράγοντας, να σταματήσει να επεμβαίνει. Γίνεται να έχουμε την δική μας αφήγηση όταν επαναλαμβάνουμε διαρκώς αυτήν που ξέρουμε ήδη τόσο καλά ; Την επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που επιλέγουμε, σε αυτά που ακούμε - πολλές φορές σκέφτομαι, όχι άλλο, πραγματικά, αλλά είμαστε προβλέψιμα όντα, τις περισσότερες φορές.

Πολλές φορές νιώθω ότι απλώνω το χέρι, θέλω να το απλώσω, θέλω να εμπιστευτώ, και μετά το τραβάω απότομα, φοβισμένη, σίγουρη ότι ο άλλος θα το κόψει, δεν το θέλει, ότι φταίει το χέρι μου και όχι αυτός που δεν ξέρει τι να το κάνει.

    Look, stranger, on this island now
    The leaping light for your delight discovers,
    Stand stable here
    And silent be,
    That through the channels of the ear
    May wander like a river
    The swaying sound of the sea.

don't walk away in silence

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η μοναδική πατρίδα που έχω μέσα μου είναι ένα ιδεολόγημα φτιαγμένο από μουσικές, συγγραφείς, αναμνήσεις και αισθήσεις. Αυτός ο αόρατος αγκώνας που με έσπρωχνε όσο ήμουν εκεί, εδώ δεν με πιέζει πια, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ. Δύσκολο να συμμαζέψεις κάτι μονίμως ξεχαρβαλωμένο. Οι δρόμοι περνούν από πάνω μου και η άσφαλτος αφήνει μελανιές παντού. Σε αυτή τη θέση, όπου δεν θες να μιλάς ή να εξηγείς τίποτα και σε κανέναν, παρά μόνο να σε βαράει ο ήλιος μέσα από το λεωφορείο, καρφώνοντας τη σημαία στην καρδιά της τοπικότητας, του εδώ-και-τώρα, του εκάστοτε, του σχεδόν ποτέ.

Dreaded sunny days

Πατάω στα πεζοδρόμια σαν να πατάω στις φλέβες μου. Δυνατά, για να βγει όλο το αίμα της ζωής που άφησα στις σχισμάδες και τις κακοτεχνίες. Αναπνέω με την ελπίδα να εισπνεύσω λίγο από το παραισθησιογόνο αυτής της πόλης, που θα με στοιχειώσει σαν ανεκπλήρωτη κατάρα που ξεστομίζεις 4 το πρωί στα Εξάρχεια, λίγο πριν μπεις στο ταξί και δεν θυμάσαι πως γύρισες σπίτι.
Αυτοπαθείς ισορροπίες που ήρθα να τραβήξω από το μανίκι, μπας και μου δώσουν σημασία. Και συνομωσίες στο σκοτάδι, κρατώντας τις σωστές αποστάσεις στη ράχη μιας καρέκλας ή στα δύο άκρα που ορίζει ένα τασάκι κάπου στη μέση. Τα πρωινά έχουν κοντομάνικες βεράντες, τα μεσημέρια θα έχουν τσίπουρα και ήλιο, τα βράδια κανέλα και βιαστικά περάσματα στα φανάρια, και έρημα πεζοδρόμια και ζέστη, και παρελθόν, ντυμένο ως παρόν και μέλλον. Ή απλώς παρόν, μια περίεργη εντοπιότητα που οι διαστάσεις ήταν, όμως, άλλου τόπου. Και όλη αυτή η πόλη είναι το έρμο το δόλια οικείο, η παγίδα που πέφτω με μάτια ανοιχτά, ξέροντας πως δεν θα σπάσω κανένα πόδι, ίσως μόνο την καρδιά μου.

Working girl

Αυτό το καλοκαίρι, σκάβω εκδοχές μου που δεν ήξερα ότι είχα. Τις σκάβω από το χώμα, από τον αέρα, από το τίποτα από το οποίο πιάνομαι διαρκώς νομίζοντας ότι είναι κάτι, γιατί το έχω τόση ανάγκη. Κανείς δεν καταλαβαίνει αυτή την άσκηση και νιώθω να απομακρύνομαι πολύ αργά από το άμεσο παρελθόν μου, που έφτιαξα με τόση αγάπη. Είναι φτιαγμένο σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη συνθήκη, που τώρα μοιάζει ομιχλώδης και προϊόν ονειροφαντασίας, καθώς αναλώνεται σε διαρκείς συζητήσεις για το παρελθόν και το μέλλον της ουτοπίας των παιδικών μας χρόνων.
Το παρόν είναι πάντα αμείλικτο, ακόμα περισσότερο όταν θέτει ζητήματα επιβίωσης -εκεί φαίνεται η διάλυση των κοσμοθεωριών, που όλοι διαθέτουμε σε αφθονία και ίσως κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει μέχρι τελευταίας μας ρανίδος. Και αυτό το καλοκαίρι, σε έναν τόπο που φτιάχνω αναμνήσεις κάθε μέρα, μνήμες άλλης ισχύος και άλλης σημασίας, ζωή άλλης βαρύτητας και άλλης ταχύτητας. αυτή η φωνή γίνεται πότε ψίθυρος το βράδι που με κάνει να ξυπνάω νωρίς χωρίς λόγο ή δυνατή και επιτακτική και βάζει το κεφάλι μου σε τανάλια.
Λίγα πράγματα διακρίνονται ευκρινώς πια μέσα σε τόση ομίχλη που ξεμακραίνει.