Μεγάλα παιδιά

Ο μόνος τρόπος να πίνεις καφέ σαν άνθρωπος - νωρίς το πρωί, που κανείς δεν έχει ξυπνήσει.
Μετά τα μαύρα επιζητώ τα παρδαλά.

Δεν ξέρω αν πιστεύω σε όλα αυτά - ξέρω όμως ότι σίγουρα κάτι συνομώτησε για να σε συναντήσω.

Το καλοκαίρι ήρθε με μια γροθιά και το ράγισμα δεν επουλώνεται.
Απαλύνεται όμως.

Ο καφές που δεν έγινε μπύρα, η μπύρα που έγινε κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη, ξαπλώνω στον καναπέ, αγκαλιάζεις τα πόδια μου, γελάμε κουβεντιάζοντας για τη σκηνή στο Six Feet Under που η Μπρέντα πηγαίνει να πάρει πάπλωμα για το νέο σπίτι και ξαφνικά γίνεται σεισμός και την πλακώνουν τα μαξιλάρια και τα παπλώματα. Το μετρό του Κεραμεικού είναι υπέροχο και φωτεινό, τριγύρω έχει ανοίξει η πλατεία, κόσμος κάθε βράδι στην παιδική χαρά, καταφέραμε να βρούμε νησί για να πάμε.

Ακούω πάλι τη φωνή σου, έχω τρομάξει σου λέω. Κάνω διαρκώς ότι δεν, γιατί ναι, το ξέρω, δεν έχω επιλογές, μπροστά μόνο.
Να λέω αυτό που θέλω, αφού μπορώ.
Να γελάω και να το εννοώ.
Τύχη, τόσα πολλά.

Όλα τρέχουν, αν λαχανιάζω φταίει το τσιγάρο.

Δεν είσαι μόνος σου. Να το ξέρεις.
Και κυρίως, να το μάθεις.

_________________________

Οι Thievery είναι συνώνυμοι με το καλοκαίρι. Μετά τη συναυλία τους, έφυγα για το νησί και σε βρήκα - με μάζεψες και με πήγες κατευθείαν στην παραλία. Πέντε μέρες αναμνήσεις.
________

Έρχονται οι Metallica.
The Shortest Straw

Και DJ Shadow με Roots

Κι επειδή η Μανταλένα μου τον θύμισε και δεν μπορεί να βάλει τραγουδάκια, βάζω εγώ:

Dream Brother (alternate take)

Forget Her (alternate take)

Τικ Τακ

Δύο κηδείες, ένα γάμο και μια αλλαγή δουλειάς μετά, το κεφάλι μου γυρίζει όπως του κοριτσιού στον Εξορκιστή. Σβούρα, χωρίς ανάσα, χωρίς τον απαραίτητο χρόνο να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Δεν ξέρω βέβαια αν τελικά τα πράγματα έχουν καμία θέση. Εμείς θέλουμε κάπου να τα βάλουμε, για να μη μας ενοχλούν.

Και δεν ξέρω σε τι θα ωφελήσει λίγη ακόμα σκέψη πάνω σε αυτό. Στη διαδρομή με το τρένο, σε κάποιο σημείο περίπου στον Περισσό ή τη Νέα Ιωνία, περνάμε μπροστά από ένα νεκροταφείο. Για τα 2 εκείνα λεπτά το βλέμμα μου παγώνει εκεί -αδειάζω από σημασίες.


Ίσως το να επιλέγω να μην σκεφτώ είναι ένας τρόπος διαχείρισης. Με το κεφάλι να γυρίζει, αναγνωρίζω σε όλες του τις διαστάσεις πόσο σημαντικό είναι να πίνεις μια μπύρα Κυριακή βράδι μέσα σε ένα βουητό κόσμου.



Δεν ξεχνάω την τύχη μου. Είναι αυτή που καταφτάνει με ένα φάκελο το πρωί, κι όταν τον ανοίγεις, έχει μέσα το Paradise Lost του Milton με τις εικόνες του Dore.
Είναι αυτή που μου γελά και με αγκαλιάζει, που με ακούει, που με ψάχνει, που με αφήνει να ανασάνω, που με κοίμισε όταν για 3 μέρες φοβόμουν να κλείσω τα μάτια μου - ιδίως όταν βαθιά μέσα μου έχω φάει μεγάλη τρομάρα κι ας μην το λέω.
____________________

Ο


μόλις

λέει.

Κι επειδή, όπως έχει δείξει η ζωή, το παν είναι να έχεις μια καλή κουμπαριά στη σημερινή κενωνία, έτσι κι εγώ, έκανα την καλύτερη κουμπαριά της μπλογκόσφαιρας.
Ήμουν εκεί για να βεβαιώσω ότι ο Μπούλης (που μόνο αυτό δεν είναι) θα πάρει τη Lady Elle και θα πει κι ένα τραγούδι (και θα χορέψει κι άλλο ένα).
Αυτό θα πει να κάνεις τη σωστή κίνηση.
______________________________

Επιτέλους βγαίνουν οι QOTSA. Είδα το clip του Sick, sick, sick κάπου -για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι ο Josh Homme είναι ένας post-Elvis on speed (ωραία ελληνικά, μπράβο μου) και ότι είμαι πολύ τυχερή που είχα πάει στη συναυλία τους.
Turning on the screw - Queens of the Stone Age
_____________
Μπουζουριάσανε διάφορα άξια τέκνα της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας για κατασπατάληση δημόσιου χρήματος (ή κάπως έτσι και κάτι τέτοιο). Όποιος έχει περάσει από τα πανεπιστήμια της χώρας, σίγουρα θα γελάει. Σιγά την έκπληξη..Ελπίζω η Φεράρι να είναι σε πάρκινγκ γιατί θα τη φάει η σκόνη.

Το καημένο επιστήμων τελειώνει.....

Ζητώντας άλλου είδους όραση

Οι μέρες περνάνε.

Οι διάφορες θεωρητικούρες που μας έκαναν στο πανεπιστήμιο περί θανάτου, μου φάνηκαν παντελώς άχρηστες. Ο θάνατος είναι πάντα ο θάνατος του άλλου, μας έλεγαν. Κι εσύ είσαι εκεί, ανώφελος μάρτυρας μπροστά στα ανεξήγητα, στα όσα πρέπει με κάποιο τρόπο να γεμίσεις απαντήσεις που θα χάσκουν από παντού.

Και οι μέρες περνάνε και θα περνάνε, από το ένα στο άλλο, από τη λύπη στη χαρά και το ανάποδο. Ίσως όλο αυτό να μην είναι σουρεαλιστικό, απλώς να είναι έτσι να γίνει, γιατί έτσι είναι, γιατί...γιατί..κολλάω στην εκλογίκευση, δεν βρίσκω το γιατί, αν και είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Πρέπει να αρκεστώ σε αυτό ίσως, στο ότι υπάρχει κι ας μη το βρω ποτέ.
Ένας διακόπτης γύρισε μέσα μου, πάω παρακάτω, νιώθω άσχημα για αυτό, ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και όλοι προσπαθούμε να κοιτάξουμε μπροστά, προς κάτι άλλο - έχοντας χάσει κάτι ανεπανόρθωτο, που δεν αναπληρώνεται και είναι αυτό το αντίο που ψιθυρίζεις κάθε μέρα από μέσα σου, όσο πας παρακάτω, στα όσα περιμένουν, στα όσα εγωιστικά θες να είναι μόνο καλά για όσους αγαπάς και σ' αγαπούν.



Μαργιόλα

(Πετρολούκας Χαλκιάς και Αντώνης Κυρίτσης)

Μαργιόλα σημαίνει χαριτωμένη.
Το μοιρολόι έγραψε ο παππούς Χαλκιάς για τη γυναίκα του Μαρία, όταν εκείνη πέθανε.

Σήκω Μαργιόλα μ' ρούσα μ' απ' τη γης
κι από το μαύρο χώμα
Μαργιόλα μου, άιντε Μαργιόλα μου
Άιντε με τι ποδάρια η μαύρη, μωρ' να σ'κωθώ
ωρέ, χειράκια ν' ακουμπήσω, ψυχή καρδούλα μου
άιντε ψυχή μωρέ καρδούλα μου
Άντε κάνε τα νύχια σου Μαργιόλα μου, τσαπιά
τις απαλάμες φτυάρια
άιντε Μαργιόλα μου