Je suis un garçon

Τα αληθινά μυστήρια είναι αυτά της ελπίδας.

Perfect Skin

Είναι ρηχές οι θάλασσες όταν χάνονται οι βυθοί.

Heart of Gold

Ποτέ δεν σε είδα

Είχα ακούσει και διαβάσει πάρα πολλά για την ταινία. Από τότε που είδα το τρέιλερ στην Αγγλία μέχρι τώρα, η φιλολογία ήταν οργιώδης. Ο καθένας, φυσικά, έβλεπε κάτι άλλο – η gay κοινότητα κυρίως, είχε βρει στην ταινία ένα είδος μανιφέστου.
Εδώ βέβαια στο Ελλάντα, έγινε μια προσπάθεια για down-tempo του gay χαρακτήρα της ταινίας, μήπως και βγει κανένας Χριστόδουλος κι αρχίσει να αφορίζει θεατές, ιδιοκτήτες αιθουσών κι εταιρείες διανομής. Την είδαν ως μια ιστορία αγάπης χωρίς φύλα, χωρίς σύνορα, και πάει λέγοντας.
Για να πούμε του στραβού το δίκιο, η ταινία δεν είναι γκέι γουέστερν. Δεν εγκαινιάζει κανένα νέο είδος. Δεν νομίζω ότι μετά απ’ αυτήν θα ξεπεταχτούν όλοι οι σκηνοθέτες να γυρίσουν ταινίες με τίτλο «Το σαλούν βάφτηκε ροζ» - ή whatever. Είναι μια ιστορία αγάπης, που διαδραματίζεται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Ο Λι παίρνει τον Marlboro Man και του κάνει outing, σε μια εποχή που μπορεί να μην υπήρχε outing, αλλά υπήρχαν σίγουρα απωθημένα (όπως και σε όλες τις εποχές εξάλλου).
Πήγα, λοιπόν, κάπως προκατειλημμένη, σχεδόν σίγουρη γι’αυτό που θα έβλεπα. Επιφυλακτική κι έτοιμη να διαφωνήσω με τους διθυράμβους – ευτυχώς υπήρξαν και μερικές ψύχραιμες προσεγγίσεις της ταινίας και προσπάθησα να τις έχω υπόψη μου. Καθώς, όμως, η ταινία εξελισσόταν, και μέχρι το τέλος της, η κοιλιά μου είχε γίνει κόμπος, είχα στρίψει τσιγάρο στα σκοτεινά, τρέχοντας να το καπνίσω στο διάλειμμα, και μέχρι το τέλος, είχα δακρύσει, είχα κλάψει και φεύγοντας ήθελα αλκοόλ.
Η ταινία, γι’αυτό που θέλησε να πει, είναι πολύ όμορφη. Τα τοπία, η μουσική, το περιβάλλον βοηθούν στη δημιουργία ενός φυσικού σκηνικού – η φύση είναι πάντα το καλύτερο. Η πρωτοτυπία της έγκειται στο ότι μιλούν τα βλέμματα – σε μια βιομηχανία που έχει ξεχειλώσει από φλυαρία. Μιλούν οι σιωπές. Μιλά κυρίως η καρδιά. Ο Τζακ και ο Ένις είδαν κάτι ο ένας στον άλλον – αυτό το κάτι που δεν είδαν πουθενά αλλού στη ζωή τους, σε κανέναν άλλο άνθρωπο, αυτό το κάτι που σε κάνει να μένεις πιστός στην εικόνα, στην ιδέα ενός ανθρώπου. Η αγάπη τους ήταν δυνατή. Πολύ δυνατή – τους έδινε κουράγιο να ζουν μέχρι την επόμενη φορά που θα βρισκόντουσαν. Κυρίως, ήταν απαγορευμένη. Αν απατούσαν τις γυναίκες τους με άλλες γυναίκες, δεν θα είχαμε θέμα ούτε ταινία.
Πρόκειται, άρα, για μια gay ταινία; Ο Τζακ πλήρωσε την επιλογή του με τον χειρότερο τρόπο. Επέλεξαν ο ένας τον άλλον, κόντρα στη «φυσιολογικότητα» που προσπάθησαν να χτίσουν, γιατί έτσι έπρεπε, γιατί έτσι ήθελαν ίσως και οι ίδιοι, για να μπορέσουν να υπάρξουν σε ένα σύνολο που θα τους έφτυνε αν μάθαινε την αλήθεια. Ίσως, όμως, αυτή η προσπάθεια να μην ήταν τελικά αρκετή. Γιατί ο ένας ήταν το πεπρωμένο του άλλου.
Στον βαθμό που η επιλογή γίνεται ανάμεσα στον έγγαμο βίο και στον παράνομο εραστή, ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε για μια gay, ή έστω bi, ταινία. Αλλά και πάλι δεν ξέρω. Γιατί από ένα σημείο και μετά, θα μπορούσε να μιλάει και για δύο άλογα. Η αγάπη στο βλέμμα του Τζακ καθώς ο Ένις απομακρύνεται, ξεπέρασε το πλαίσιο της ιστορίας κι έγινε απλώς...αγάπη. Από αυτή που όλοι θέλουμε να νιώσουμε μια φορά στη ζωή μας. Σε κάποιο σημείο ο Λι κατάφερε να δώσει στην αγάπη αυτή κάτι υπερβατικό, πέρα από τα φύλα. Δυστυχώς, όμως, δεν νομίζω ότι κατάφερε να αποτινάξει εντελώς την παράμετρο των φύλων.
Αν είσαι ανοιχτός και δεις την ταινία, θα δεις πράγματα που αποτελούν κλασικά στοιχεία κάθε ιστορίας αγάπης που σέβεται τον εαυτό της: παρανομία, ένταση, δυσκολία, υπερβατικότητα, κραταιά ως θάνατος αγάπη. Κι αν έχεις αγαπήσει, σίγουρα θα δεις κάτι δικό σου.
Δεν ξέρω αν ο Λι κινείται επίτηδες στην πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο gay δράμα και στο δράμα σκέτο. Σίγουρα μπορεί τεστάρει τα συναισθήματα ενός πιθανού πουριτανού θεατή και τον αντιμετωπίζει στα ίσα. Δεν ξέρω πως μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτή την ταινία ως προπύργιο/ όχημα/ παντιέρα για ο,τιδήποτε. Και στην τελική, ίσως δεν με αφορά κιόλας. Γιατί ως θεατής, είδα κάτι φτιαγμένο όμορφα, φτιαγμένο με μέτρο.
Ο Legder και ο Gylenhaal δίνουν μαθήματα καθαρής υποκριτικής γραμμής. Ο Ledger -τολμώ να πω- έχει μια ποιότητα Μπράντο στα νιάτα του (ο σκληροτράχηλος άντρας που δεν μιλά πολύ αλλά έχει αβύσσους συναισθήματος). Ο Gylenhaal, ίσως ο πιο συνειδητοποιημένος από τους δύο, παραδίνεται στην ιστορία. Το βλέμμα του είχε τη μεγαλύτερη καψούρα που έχω να δω σε κινηματογραφικό βλέμμα εδώ και πολύ καιρό. Οι γυναικείοι ρόλοι επίσης δοσμένοι με αποτελεσματικότητα.
Σκηνές: Ο Ένις βγάζει άναρθρες κραυγές, κλαίει, χτυπά το χέρι του στον τοίχο, γονατιστός στο δρόμο, όταν τελειώνει το πρώτο τους καλοκαίρι. Το φιλί στην εξώπορτα. Ο Ένις αγκαλιάζει το πουκάμισο του Τζακ. Ο Τζακ λέει «Μακάρι να ήξερα πως να σε αφήσω».

Adult committment

Τα μάτια του Eugene David Edwards γυρίζουν όταν τραγουδά, μου λες. Είναι preacher, συμφωνούμε, κάτι σαν τον Bill Hicks. Σε αποστολή από τον Θεό, τον δικό τους, τόσο ζωντανοί, σαν να νιώθεις τα καζάνια της κολάσεως να σιγοβράζουν. Μετά κλαίω, πάλι – όπως δυστυχώς κάνω κατά καιρούς, μόνη μου συνήθως, καμιά φορά και μέσα στο μετρό, τα μάτια μου θολώνουν ακούγοντας το Heart of Gold όπως το διάβασε η Tori Amos, που το είδε σαν εφιάλτη και όχι σαν αισιόδοξη αφήγηση αναζήτησης.
Το είδε σαν αντήχηση φωνών, η μία από το πηγάδι, από το βάθος, αγωνιώδης, με κιθάρα πάνω στη ραχοκοκαλιά, επιτακτική και πιθανόν μάταιη, όπως είναι η αναζήτηση μιας χρυσής καρδιάς. I've been in my mind, it's such a fine line. Μπορείς να βάλεις τα κλάματα στο μετρό και να μη σε πάρει χαμπάρι κανείς. Ούτε εσύ ο ίδιος.
Αλλά τυχαίνει, εκεί που πίνεις κονιάκ, να γελάς πολύ με μια κούκλα Σάκη Ρουβά που βρίσκεται στο διπλανό τραπέζι και με το εικοσάρικο που ευτυχώς είναι καθαρό όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε. Δεν χορταίνω τη συμμορία της Τετάρτης. Ακόμα κι όταν ο διάλογος φαινομενικά δεν βγάζει νόημα, εμείς καταφέρνουμε και καταλαβαινόμαστε. Γιατί έχει νόημα για εμάς.
Aπό μια ηλικία και μετά, νομίζω γινόμαστε κάπως πιο...παράξενοι (μην πω ιδιότροποι) απέναντι σε νέες γνωριμίες, σε νέες φιλίες. Έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε και τι όχι, τι αντέχουμε και τι όχι. Χτες, όμως, ένιωσα ξανά αυτή την παιδική χαρά, που θέλεις να αγκαλιάσεις τον άλλον χωρίς λόγο, ίσως τελικά αυτό να έχει μια αθωότητα, ακόμα και στιγμιαία, που σίγουρα αξίζει να τη θυμηθεί κανείς – ανάμεσα σε εκκωφαντικά γέλια (ναι, είναι σπόντα αυτό! ;-Ρ) και φωτεινές φάτσες. Γενικά, σε όλο αυτό...που δεν του έλειπε κάτι.
Κι αν γίνομαι δουλάρα καμιά φορά, είναι επειδή έχουμε ανάγκη το αντίθετό μας για να υπάρξουμε (αν μου φύγει ποτέ η ρετσουνιά μ’αυτά που λέω, τρύπα μου τη μύτη).
Την άλλη φορά προτείνω να διοργανωθεί εκπαιδευτική εκδρομή στο χωριό του Ντράγερ και τελετουργική παρακολούθηση του ηλιοβασιλέματος συνοδεία πορτό, με μουσική υπόκρουση τις σονάτες για πιάνο του Μπετόβεν.

Αυτά, γιατί έχουμε και δουλλλειές.

Κοιτάμε προς τα άστρα και τα ρωτάμε

Γενεθλιακά λόγια - μικρά μπροστά σ'αυτό που πραγματικά νιώθω για σένα. Που πολλές φορές με πλημμυρίζει, με παρηγορεί, ή απλώς, με κάνει να χαμογελάω. Ή ακόμα, με βοηθάει να μην ξεχνάω.
Να σε χαίρομαι, λοιπόν, όπως σε χαίρομαι τόσα χρόνια, από τότε που γεννηθήκαμε και οι δύο. Από τότε που άρχισα να σε θαυμάζω, στα προαύλια των σχολείων που πηγαίναμε, και ήθελα την αποδοχή σου. Από τότε που σε γνώρισα πραγματικά, από τότε που μου έστελνες τεράστια γράμματα γεμάτα αγάπη, κάνοντας την απόσταση ανύπαρκτη. Όπως είναι και τώρα, κι ας είσαι μακριά. Θα σε χαίρομαι για πάντα, όσο σε βλέπω να ανθίζεις, να προχωράς και να κάνεις αυτό που θέλεις με τρόπο μοναδικό. Και σε θαυμάζω ακόμα.

Δεν θα πω ψέματα. Τα διαβάζω τα ζώδια. Δεν ξέρω αν τα πιστεύω και απόλυτα. Μάλλον από περιέργεια τα διαβάζω, μπας και βρω εκεί κάτι που να με κάνει να μην απογοητεύομαι, όπως το συνηθίζω τελευταία. Ή ίσως από συνήθεια, για πλάκα, για σοβαρά, δεν έχει σημασία.
Καμία πρόβλεψη, όμως, δεν με έχει καλύψει.
Γιατί καμία δεν έχει πει "Έχετε τους καλύτερους φίλους του πλανήτη και σας το δείχνουν διαρκώς". Αυτούς για τους οποίους δεν μπορείς να μιλήσεις, αλλά μόνο να τους μιλήσεις.
Πέρα από το δώρο που μου έκανες, το δώρο μου είσαι εσύ, τα τελευταία 20 χρόνια. Και θα γεράσουμε μαζί (πάρτο και σαν απειλή αν θες) σαν τους γέρους στο θεωρείο του Μάπετ Σόου.
Κι εσύ, που σε παίρνει ο ύπνος δίπλα μου όταν βλέπουμε τηλεόραση, εσένα θα σε πηγαίνω για καφέ ύστερα από 30 χρόνια (κι αυτό απειλή είναι), πριν το κομμωτήριο (βεβαίως!)

Κάτι καλό θ' ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
κοιτάμε πάνω απ' τις λακούβες
κι εσύ χαμογελάς

What she said

Η φιλία, αυτή η σχέση χωρίς εξάρτηση, χωρίς επεισόδια,
όπου μολαταύτα εισέρχεται ολόκληρη η απλότητα της ζωής, περνάει από την αναγνώριση της κοινής παραδοξότητας που δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για τους φίλους μας, αλλά μόνο να τους μιλήσουμε, όχι να τους κάνουμε θέμα συζήτησης (ή άρθρων), αλλά κίνηση συνεννόησης όπου, καθώς μιλάμε, διατηρούν, ακόμα και μέσα στην πιο μεγάλη οικειότητα, την άπειρη απόσταση, αυτό τον θεμελιακό χωρισμό με αφετηρία τον οποίο αυτό που χωρίζει γίνεται σχέση.

Maurice Blanchot

Για την παρέα του σαββατιάτικου πρωινού. Και της Παρασκευιάτικης νύχτας. Και του Τριτόβραδου. Και όλων των νυχτών, των ημερών, των χρόνων.

Εντάξει, δεν είναι momus, όπως του φίλου Πολύβιου, αλλά είναι άρτι αφιχθέν από την παγωμένη Νορβηγία, στη ζωντανή του εκτέλεση...

Hard to come back

όπως τότε, το βράδι του Μαϊου στο Gagarin.

Ματ συναισθήματα

Ήμασταν τόσο γερά δεμένοι
στην καθαρή σκέψη που το προαίσθημα μοιράστηκε
που τα σώματά μας, όταν απρόσμενα χώρισαν, βρέθηκαν
το ένα δίπλα στο άλλο, απροστάτευτα. Και το φως των κεριών
κάτω από τον πίνακα, από το ταξίδι
στη Βενετία - που έμοιαζε αειθαλής
στην αφίσα- έκανε ξαφνικά στο ρεύμα από
τη ρωγμή στο παράθυρο τις ζωές μας
να φαίνονται ότι εκτείνονται στην αιωνιότητα:
Μάτια που συναντήθηκαν με τη βοήθεια
της υπομονής, χείλια σφραγισμένα ώσπου η
σιωπή τους έβαλε φωτιά στη νύχτα...Σαν φλόγες
ταυτιστήκαμε με τη μεταμόρφωση. Και τ' αντικείμενα
φλέγονταν σαν σκέψεις, διαυγή, ξεκάθαρα.